رضا احدی نخواست زنده بماند

رضا احدی بازیکن سابق تیم ملی ایران و باشگاه استقلال در سن ۵٣ سالگی بر اثر سرماخوردگی به بیمارستان رفت و آنجا در نهایت درگذشت. عفونت اعضای داخلی که در نهایت موجب از کار افتادن کلیه‌ها شد عامل مرگ تشخیص داده شده است، اما چرا احدی به رغم دارا بودن شرایط فیزیکی مناسب و زندگی سالمی که داشت نتوانست بر بیماری نه چندان جدی‌اش غلبه کند؟

مهم‌ترین موضوعی که باید به آن اشاره کرد نوعی سردرگمی و پوچی است که بیشتر ورزشکاران حرفه‌ای و معروف پس از پایان دوران ورزشی خود به آن دچار می‌شوند.

تحقیقات وسیعی در این مورد صورت گرفته و نتایج نشان می‌دهد که بیشتر این ورزشکاران از افسردگی شدید رنج می‌برند.

در مورد رضا احدی و نسل فوتبالیست‌های دهه شصت ایران این موضوع کاملاً صدق می‌کند.

فوتبال ایران پس از انقلاب، در حالی دوباره از سر گرفته شد که بیشتر بازیکنان در آن زمان تنها به دلیل عشق و علاقه، به این ورزش روی می‌آوردند.

حضور پرتعداد تماشاگران در استادیوم‌ها و احترام خاصی که برای فوتبالیست‌های آن زمان قائل بودند موجب شده بود که کمبود پول و مشکلات مالی بازیکنان تا حدود زیادی جبران شود.

بازیکنان دهه شصت و هفتاد ایران نسل سوخته فوتبال بشمار می‌آیند که با کمترین امکانات به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه می‌دادند.

من در سال ١٣۶٧ که برای اولین بار به تیم ملی ایران دعوت شدم.

دعوت به اردوی تیم ملی بزرگسالان برای جوانی شهرستانی همچون من به تنهایی چالشی بزرگ به حساب می‌آمد، اما مهم‌ترین دل نگرانی‌ام کفش مناسب فوتبال بود که در اختیار نداشتم.

به همین دلیل مجبور شدم کفش فوتبال یکی دیگر از دوستانم را به امانت بگیرم تا در اردوی تیم ملی حاضر شوم.

خاطره شخصی ام از آن دوران نشان دهنده شرایط کاملا نامناسب فوتبالیست‌های آن زمان در مقابل امروزی‌ها است.

اما نکته قابل توجه انگیزه و میل به فوتبال در بین بازیکنان قدیمی بود که شاید قابل مقایسه با نسل امروزی نباشد.

رضا احدی نمونه‌ای کامل از بازیکنان آن نسل بود. احدی جوان به دلیل تکنیک خاص خود از معدود بازیکنان آن زمان بشمار می آمد که در دهه شصت توانست راهی آلمان شود و در باشگاه‌های دسته دوم این کشور بازی کند.

اما قلب رضا در ایران بود. احدی پس از مدتی برای تعطیلات به ایران بازگشت و وقتی متوجه شد که استقلال به او نیاز دارد بدون هیچ شرطی دوباره به تیم سابقش بازگشت و قید حضور در فوتبال آلمان را زد. همین موضوع نشان از علاقه بی پیرایه بازیکنان قدیمی به فوتبال است.

احدی تمامی آینده اش را برای باشگاه فدا کرد، اما در مقابل چه چیز عایدش شد؟

مشکلات اقتصادی بازیکنان نسل گذشته تنها مشکل آنان نیست، بلکه احترام و قدردانی از زحمات این بازیکنان موضوعی است که کاملا نادیده گرفته می شود.

وحید قلیچ، دروازه بان سابق تیم ملی و باشگاه پرسپولیس به دلیل تصادف رانندگی در بیمارستان بستری شده بود و تنها احمدرضا عابدزاده به عیادتش رفت.

قلیچ با چشمانی گریان می گفت: "من هیچ نمی خواهم تنها به عیادتم بیاید تا خانواده ام بدانند هنوز دوستم دارید."

رضا احدی در شرایطی دست در دست مرگ گذاشت که تنها بود. فوتبال ایران کاملا او را فراموش کرده بود و دیگر هیچکس او را نمی شناخت.

در فوتبال حرفه‌ای شخصیت انسانی بازیکنان مهمترین موضوعی است که همواره باید در نظر گرفته شود.

استن پتروف، بازیکن تیم ملی بلغارستان و باشگاه استون ویلا در سال ٢٠١٢ دچار سرطان خون شد، اما حمایت همه جانبه جامعه فوتبال و هواداران این تیم موجب دلگرمی این فوتبالیست شد که در نهایت پتروف توانست بر این بیماری مهلک غلبه کند.

حال چرا رضا احدی نمی تواند بر بیماری به مراتب کم خطرتر غلبه کند؟ رضا احدی پیش از آنکه به کما برود چندین روز در بیمارستان بستری بود و هیچ مسئولی از باشگاه استقلال و تیم ملی و حتی هوادارن باشگاه به عیادتش نرفتند، اما خبر مرگ او تیتر تمامی رسانه‌های ورزشی و غیر ورزشی ایران شد.

برای فوتبالیست‌ها نداشتن حمایت یعنی از دست دادن توپ، و زندگی احدی توپی بود که او برای آخرین بار از دست داد.

محمد تقوی

کارشناس فوتبال

گزارش خطا