برگی از دفتر "خاطرات بقایی" از زندان

علیرضا لبش

برگی از دفتر خاطرات بقایی از زندان

اولی: تو چند وقته اینجایی داداش؟

دومی: چند وقتی میشه.

اولی: هنوز کتابی، جزوه‌ای چیزی ننوشتی؟

دومی: مگه دانشگاهه؟

اولی: پس چرا این‌قدر روی در و دیوار سلولا نوشتن زندان دانشکده علوم انسانیه؟

دومی: اون که بعله. حالا جزوه ميخوای چی‌کار؟

اولی: راستش می‌خوام یه کتاب مفصل در مورد خاطرات زندانم بنویسم، دیدم اين‌قدر خاطره ندارم، گفتم خاطرات بچه‌های دیگه رو هم بزنم تنگش.

دومی: حق و حساب ما رو هم میدی؟

اولی با پوزخند: آقا رو باش. ما پاکدست‌ترین دولت تاریخ بودیم. حق و حساب همه رو تا حالا دادیم.

دومی: پس اینجا چی‌کار می‌کنی؟

اولی: دکترمون گفت برو رییس‌جمهور شو، بیشتر به خدمت مردم برسیم. درختمون هم گفت: تو سرسبز و بهاری هستی، حیفی همینجا وایسادی، برو سایه‌ات رو بر همگان بیفکن، این شد که الان در خدمت شمام.

دومی: رد دادی یا گرفتی ما رو؟

اولی: اصلا خود شما چرا اینجایی؟

دومی: من کوچیک شما جمشید هستم. بازار ارز رو قاطی می‌کردم.

اولی: اه پس تو واقعی هستی؟ من فکر می‌کردم محمود از خودش درمیاره میگه جمشید بازار ارز رو به هم ریخته. بذار از نزدیک لمست کنم.

دومی: دست به سیبیل نزن. ناراحت میشم.

اولی: بابا ناراحت نشو دستم پاکه، از ما پاکدست‌تر برای چرب کردن سبیلت پیدا نمی‌کنی.

دومی: همین الان دیدم داشتی سایه می‌افکندی و بعدش هم دستات رو نشستی. بوی سایه‌ات هم داره خفه‌مون میکنه.

اولی: ما دستمون پاکه نیاز به شستن نداره. دکترمون هم همین شکلی بود.

دومی: حالا یه خورده ساکت شو بذار کپه‌ام رو بذارم.

اولی: من یه عمر ساکت شدم و به دوربین زل زدم، حالا زبونم باز شده میخوام حرف بزنم.

دومی: نگهبان! بیا این یارو رو بنداز بیرون.

اولی: من همین چند ساعت پیش بیرون بودم، اين‌قدر حرف زدم انداختنم دوباره داخل.