نقویان: تصمیم گیرنده نهایی برای مقابله با فساد مردم هستند/ مقابله با فساد عمومی و اجتماعی از اولویت های امام حسین(ع) بود

«امام حسین(ع) با روشنگری، اطلاع رسانی، معرفت افزایی و بصیرت دادن می خواستند مردم را روشن کنند چون وقتی مردم بیدار و آگاه شدن از دو حال خارج نیست، یا یک ملتی هستند که این ظلم را می پذیرند و معتقدند که به طور کلی شاه، خلیفه و… ظالم هستند و جزء پذیرش کاری نمی توان کرد یا اینکه نمی پذیرند و در مقابل ظلمی که به آنها می شود قیام، انقلاب، شورش، تحصن و اعتصاب می کنند و بالاخره حق خود را می گیرند.»

حجت الاسلام والمسلمین ناصر نقویان، کارشناس و پژوهشگر برجسته دین در گفتگو با شفقنا با تأکید بر اینکه امام حسین(ع) با هر وسیله ای که در اختیارشان بود غیر از خشونت، جنگ، ستیز، شمشیر کشیدن، شورش و یک نوع انقلاب، وظیفه اش آگاه کردن مردم از فساد سیستمی بود، می گوید: فسادی در جامعه آن روز وجود داشت و مردم از آن یا خبر نداشتند یا مقداری می دانستند و من معتقدم این مردم هستند که تصمیم می گیرند در مقابل این فساد چه اقدامی انجام دهند؛ گاهی مردم می گویند فساد هست، ولی تحمل می کنیم، همین که زندگی می کنیم و داعش به ما حمله نکرده جای شکر دارد! ولو اینکه در اداره جات، کار یک روزه، ۶ روز طول می کشد یا در جایی رشوه می گیرند و حق و ناحق می کنند یا دزدی ها و پرونده های قوه قضاییه و ناامنی بسیار است! به هر ترتیب تصمیم با مردم است، امام حسین(ع) که نمی تواند مردم را علیه ظلم و فساد بشوراند!

متن گفت وگوی شفقنا با حجت الاسلام والمسلمین نقویان را می خوانید:

* جریان امام حسین(ع) و یزید یک جریان شخص با شخص نیست بلکه جریان عدل با ظلم، عقل با جهل و صلاح با فساد است؛ فسادی که حضرت برای اصلاح آن قیام کردند و اصلاح امت را منوط به دوری مردم و حکومت از فساد دانستند؛ در معنای کلی در اندیشه امام حسین(ع) چه تعریف و مفهومی از فساد وجود دارد؟

در یک نگاه کلان اجتماعی، دو نوع فساد داریم؛ هر انسانی به عنوان انسان یکسری از مسایل را به عنوان فساد قبول می کند به عنوان مثال جایی که حقی از یک انسان ضعیف و مظلوم ضایع می شود یا جایی که ظلمی به کسی می شود یا حقی را ناحق می کنند و حقی که نباید به کسی داد، نمی دهند و حقی را که نباید به کسی داد، می دهند ولو به اندازه چند صندلی جلوتر نشستن در هواپیما، قطار و اتوبوس باشد یا وامی را که باید به کسی خارج از نوبت می دهند به خاطر اینکه آقازاده ای هست یا به جایی مرتبط است البته شاید وام حق او بوده اما به خاطر موقعیتش حق دیگران را ضایع کرده است.

همچنین فسادهای بزرگ مثل ظلم هایی به یک ملت، اختلاس از بیت المال مردم، راه نینداختن کار مردم در ادارات و آنجایی که باید به مردم سرویس و خدمات راحت و آرامی داد، ولی پیچیدگی ها و کاغذ بازی ها مردم را خسته و دلزده می کند در حالی که همین پیچیدگی و کاغذ بازی برای عده ای نیست و با یک بار تماس تلفنی یا فهمیدن نام این شخص که فرزند کیست، حل می شود. این موارد از جمله فساد همگانی است و در هر جای دنیا که بروید، از نظر عموم مردم فساد محسوب می شود. من اخیراً مسافرتی به خارج از کشور داشتم، گفتند شخصی از سناتورها فرزند خود را در مدرسه ای ثبت نام می کند، پولی که باید به مدرسه پرداخت می کرده اشتباهاً با کارت دولتی پرداخت کرده؛ به دفتر خودش که بازگشته متوجه اشتباهش شده و به فاصله یک تا دو ساعت مبلغ را به کارت دولتی بازگردانده است، دستگاه دولت از این قضیه مطلع می شود و با اینکه مبلغ توسط این سناتور برگردانده شده، اما به او ایراد می گیرند و کار به جایی رسید که این شخص از شغل خود استعفا داد.

امروز مردم دنیا با این فرمان از فسادهای اجتماعی جلوگیری می کنند و توقع دارند چشم های نظارتی، افکار عمومی، رسانه های ناظر در همین حد و حتی دقیق تر مراقب باشند چرا که هیچ ملاحظه و بخششی معنا ندارد. اما یکسری فسادهاست که ما آنها را فسادهای درون دینی می بینیم که اگر از ایدئولوژی خاصی تبعیت کردیم می گوییم که این موارد هم از نظر ما فساد است، مشروب خواری از نظر بسیاری از کشورهای دنیا ممکن است که فساد نباشد، ولی در نگاه درون دینی ما فساد است. رابطه آزاد زن و مرد بدون هیچ قید و بندی ممکن است که در نظر بخشی از دنیا فساد نباشد به همین دلیل ممکن است روسای جمهور برخی از کشورها با منشی خود رابطه ای داشته باشند، ولی در دیدگاه یک مسلمان و از منظر ایدئولوژیک این رابطه اشکال دارد البته علاوه بر اسلام این مسایل در نگاه مسیحیت و ادیان دیگر همچون یهودیت و زرتشت هم ایراد دارد.

* در زمینه فساد، از دو نوع خرد و کلان صحبت می شود که اتفاقاً عده ای در تبیین اندیشه و سیره امام حسین(ع) گاهی مبارزه حضرت با فساد خرد و گاهی مبارزه ایشان با فساد کلان را پر رنگ می کنند؛ اولویت حضرت در مقابله با فساد از چه نوعی بود و ایشان در این زمینه بیشتر بر روی چه موضوعاتی حساسیت نشان می دادند؟

به نظرم فساد عمومی و اجتماعی از اولویت های امام حسین(ع) بود. امام حسین نگفت که چرا خانم ها بدحجاب هستند و چرا یزید پنهانی مشروب می خورد یا چرا با میمون بازی می کند. به عبارت دیگر امام حسین برای مبارزه با اینگونه مسایل دست به این قیام و انقلاب بزرگ و شکوهمند نزد.

ژن همه مردم در نگاه یک حکومت دینی برابر است

* پس از روی کارآمدن یزید، امام حسین(ع) شاهد بودند که اساس اسلام، احکام الهی و قرآن در خطر است و اینجاست که حضرت نتوانستند تاب بیاورند و برای مبارزه با فساد اقدام کردند؛ در این نوع مبارزه که شما اشاره کردید فساد عمومی و اجتماعی از اولویت های حضرت بود، چه شیوه و روشی استفاده کردند و امروز برای مبارزه با فساد کشور اسلامی چون ایران باید از چه روشی استفاده کند؟

این سوال بسیار مهمی است و مشخص شدن جواب این سوال بسیار راهگشاست و می تواند در جامعه ما تحول ایجاد کند. آنچه من فکر می کنم و تاریخ را آن مقدار خواندم و به آن رسیدم این است که امام حسین(ع) با روشنگری و اطلاع رسانی و معرفت افزایی و با بصیرت دادن می خواستند مردم را روشن کنند چون وقتی مردم بیدار و آگاه شدن از دو حال خارج نیست، یا یک ملتی هستند که این ظلم را می پذیرند و معتقدند که به طور کلی شاه، خلیفه و… ظالم هستند و جزء پذیرش کاری نمی توان کرد یا اینکه نمی پذیرند و در مقابل ظلمی که به آنها می شود قیام، انقلاب، شورش، تحصن و اعتصاب می کنند و بالاخره حق خود را می گیرند. امامت امام حسین(ع) همین هست که مردم را آگاه، بیدار و هوشیار کند و به مردم بگوید اینکه عده ای طبقه ممتاز و ویژه باشند چون آنها زودتر ایمان آوردند و پدرشان رزمنده بوده و مادرشان در یک جایگاه بزرگ سیاسی قرار داشته یا ژن او تفاوت می کند، امتیازی برای هیچ کسی نیست؛ ژن همه مردم در نگاه یک حکومت دینی برابر است. بیداری بخشی و آگاهی هدف اصلی امام حسین(ع) بوده است، حال یک روزی امام سجاد(ع) و شخص دیگر با سخنرانی عمومی و دیگری با اطلاعیه دادن و دیگری با رفتارش این آگاهی بخشی را انجام می دهد.

به عنوان مثال شخصی رییس جمهور می شود و کاری می کند که همه راحت به او دسترسی داشته باشند و هر کسی که به او ظلمی شده به رییس جمهور دسترسی داشته باشند و بتواند حق این مظلوم را بگیرد، در این زمینه سخنرانی هم نمی کند بلکه با رفتار خود نشان می دهد که روسای قوای دیگر که در برج عاج و دور از دسترس هستند و مردم به راحتی نمی توانند با آنها ارتباط برقرار کنند، اشتباه می کنند لذا حق این است که مردم در یک نظام اسلامی بتوانند مقام مسئولی را راحت ببینند و مشکلاتشان را بیان کنند. امیرالمومنین علی(ع) در عهدنامه مالک عبارتی دارند و می فرمایند: «تو گاهی مجبور هستی با مدیران ارشد و هیأت دولت و گروه مخصوص جلسه داشته باشی، ولی این محجوب بودن و دوری تو از مردم طول نکشد. مردم برای دیدن تو از هفت خوان رد نشوند، دویست مانع را پشت سر نگذارند و در نهایت تو را نبینند.»

امام حسین(ع) که نمی تواند مردم را علیه ظلم و فساد بشوراند، تصمیم با خودِ مردم است

امام حسین(ع) با هر وسیله ای که در اختیارشان بود غیر از خشونت، جنگ، ستیز، شمشیر کشیدن، شورش و یک نوع انقلاب، وظیفه اش آگاه کردن مردم از فساد سیستمی بود، فسادی که در جامعه آن روز وجود داشت و مردم از آن یا خبر نداشتند یا مقداری می دانستند؛ اما من معتقدم این مردم هستند که تصمیم می گیرند در مقابل این فساد چه اقدامی انجام دهند؛ گاهی مردم می گویند فساد هست، ولی تحمل می کنیم، همین که زندگی می کنیم و داعش به ما حمله نکرده جای شکر دارد! ولو اینکه در اداره جات، کار یک روزه، ۶ روز طول می کشد یا در جایی رشوه می گیرند و حق و ناحق می کنند یا دزدی ها و پرونده های قوه قضاییه و ناامنی بسیار است! به هر ترتیب تصمیم با مردم است، امام حسین(ع) که نمی تواند مردم را علیه ظلم و فساد بشوراند!

* امام حسین(ع) در سخنی فرمودند: «وَ عَلَى الاِسْلامِ اَلسَّلامُ اِذْ قَدْ بُلِیَتِ الاُمَّهُ بِراع مِثْلَ یَزِیدَ؛ زمانى که امّت اسلامى گرفتار زمامدارى مثل یزید شود، باید فاتحه اسلام را خواند» این حکومت درگیر با فساد از نظر امام حسین(ع) چه عملکرد و ویژگی هایی داشت؟

امام حسین(ع) در روشنگری و مبارزه با فساد به مسایل جزئی نپرداخت

امام حسین(ع) در بخشی از سخنرانی های خود، می فرمودند: اَلا تَرَوْنَ اَنَّ الْحَقَّ لایُعْمَلُ بِهِ، وَ اَنَّ الْباطِلَ لایُتَناهی عَنْهُ؛ نمی بینید که به حق عمل نمی شود؟ حقیقت زیر پا گذاشته می شود؟ از باطل و فاسد دست کشیده نمی شود؟ این سخن از سوی یک انسان بزرگ گفته می شود؛ شخصیتی که جدای از مقام امامت که ما شیعیان بر آن قائل هستیم حتی برادران اهل سنت هم امام حسین را به عنوان یک شخصیت والا و یک انسان گزیده و نواده بزرگ و نازنین پیامبر که هیچ کسی در آن روزگار همتای او نبود، قبول دارند، این شخصیت می گوید که به حقیقت عمل نمی شود، این حقیقت شامل مسایل جزئی نبود بلکه منظور حضرت این است که حقوق بیت المال، حق آزادی و آزادی بیان مردم زیر پا گذاشته می شود. چپاول اموال عمومی انجام می شود و چه باطلی بالاتر از این!؟

باطلی بالاتر از چپاول اموال عمومی نیست

امام حسین با چند روش یکی رفتار خود و دیگری کنترل اطرافیان خود در جهت اصلاح حرکت کرد. برخی می گویند فلان اشخاص خوب هستند ولی اطرافیان آنها خوب نیستند، این حرف غیرقابل قبولی است. من اگر خوبم باید مراقب اطرافیانم هم باشم تا مبادا آنها از اینکه پسر و دختر و نوه و فامیل من هستند، سوء استفاده کنند؛ اگر همه اطرافیان من خراب باشند معلوم می شود که من هم خراب هستم، مگر اینکه من مقابله هایم را کرده باشم. امام حسین می فرمود: اگر کسی حتی دختر یا پسر من از من توصیه غیر حقی آوردند، به دیوار بکوبید یعنی گوش ندهید. نکته دیگر سخنرانی های عمومی امام حسین(ع) است، به عنوان مثال حضرت در مجامع عمومی که مردم جمع می شوند به سخنرانی پرداختند و برای مردم روشن کردند که حاکمان جامعه چه مشی و شیوه ای را پیش گرفتند؛ امام حسین(ع) از هر کسی بهتر می داند و پدر بزگوارشان هم این نکته را فرموده که مردم به حاکمان خود شبیه تر هستند تا به پدران خود، النَّاسُ بِزَمَانِهِمْ أَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبَائِهِمْ.

* در یک جامعه مسلمانی و ایدئولوژیک که نام اسلام هم یدک می کشد چرا حاکمان فاسد می شوند، چرا در میان مردم چنین جوامعی فساد ظهور و بروز می کند؟

این هم سوال خوبی است و با مبنایی که ما شیعیان داریم خیلی جواب این سوال واضح است که حاکم باید یا معصوم باشد یعنی کسی که خداوند او را تضمین کرده باشد یا به قول فروشنده ها خداوند او را گارانتی کرده باشد در چنین شرایطی مردم خیالی آسوده دارند که امام حسین و حضرت علی و فاطمه دیگر فاسد نمی شوند، اما در زمانی که معصوم نداریم، مجبوریم جامعه را به دست غیر معصوم دهیم. در مورد غیر معصوم هم تضمینی نیست که اقدام اشتباهی انجام ندهد لذا باید جامعه اسلامی نمایی از یک جامعه اسلامی واقعی باشد و چشم های بیدار و افکار عمومی هوشیار با ساز و کارهایی که دارد مراقب رفتار این حاکمان باشد تا اگر حاکمان خواستند تخطی کنند، مانع آنها شود.

در تاریخ آمده که وقتی ابوبکر بر سر کار آمد و برای مردم سخنرانی کرد گفت: مردم اگر من کج رفتم چه می کنید؟ یک نفر از میان جمعیت بلند شد و شمشیرش را از غلاف خارج کرد و گفت: با همین شمشیر تو را راست می کنیم.

امیرالمومنین علی(ع) فرمودند که باید از ما هم مراقبت کنید، من بزرگتر از این نیستم که به طرف خطا نروم، پس وقتی خود امیرالمومنین خطاب به مردم می گوید که باید به عملکرد حاکمان خود دقت و از آنها مراقبت کنید، دیگر حساب سایرین مشخص است و اگر در یک جامعه ای سیستم و ساز و کارها طوری شد که نظارت ها بر حاکمان کم یا بی اثر شد، آن جامعه را خطر دیکتاتوری تهدید می کند. به قول شهید بهشتی می فرمود: «طاغوت، طاغوت است چه تاج به سر چه عمامه به سر»

بنابراین وقتی چنین خطراتی در کمین حاکمان و جامعه هست، باید افکار عمومی و همچنین رسانه ها نسبت به اینگونه مسایل حساس و دقت لازم را داشته باشند؛ در حال حاضر افکار عمومی غرب رسانه ها را ستونی از دموکراسی می دانند و رسانه ها هم به شدت نسبت به عملکرد مسئولان حساس هستند؛ گاهی یک روزنامه یا سایت، خبری منتشر می کند مبنی بر اینکه فلان وزیر، وکیل و مسئول درآمد کمی داشته و مالیات آن را نداده ولو به اندازه صد دلار، این شخص را زیر استنتاج و استیضاح می آورند و به خاطر همین صد یا هزار دلار عزل می کنند حتی گاهی خود شخص استعفا می دهد و گاهی هم انقدر فشارها بر این شخص مسئول زیاد می شود که خودکشی می کند! به عنوان مثال یک شرکت خصوصی به یکی از وزاری فرانسه وام داد، از سایرین چهاردرصد سود می گرفت، اما از این شخص به دلیل مسئولیتش سه درصد سود گرفت؛ رسانه های فرانسه بارها از او سوال کردند که چرا این شرکت به شما چنین وامی با سود کمتری پرداخت کرد؛ در نهایت کار به جایی رسید که روزی این شخص که به ساحلی رفته بود و قدم می زد به بادیگارد خود گفت، من می خواهم تنها قدم بزنم اسلحه خود را به من بدهید تا اگر مشکلی پیش آمد از خودم مراقبت کنم، از بادیگارد که دور شد خودکشی کرد! در واقع انقدر فشار افکار عمومی زیاد بود که این شخص نتوانست طاقت بیاورد و در نتیجه خودکشی کرد؛ اما می بینیم که در کشور ما میلیارد – میلیارد پول های مردم جا به جا می شود و کسی مراقبتی به این سبک ندارد یا بعد از اینکه پول را خورند و بردند، مشخص می شود که این افراد اقوام و آشنایان شخصیتی است، نمی توانند او را بازداشت کنند و در نتیجه اموال بیت المال حیف و میل می شود.

* برای جلوگیری از فساد به ساز و کاری نظارتی اشاره کردید، این ساز و کار باید چه چارچوبی داشته باشد؟

وای به روزی که مسئولان و حاکمان زیر بار این نظارت عمومی نروند و خود را فراقانونی و فرا نظارتی ببینند

اولاً سازو کارها در قانون اساسی تعبیه شده است، ثانیاً ما مسلمانان معتقدیم که خدایی و قیامتی هست. روحانیون، علما و مراجع روی منابر برای مردم بیان می کنند که خداوند از حق الناس نمی گذرد حتی از شهیدی که در راه خدا کشته شده و حق الناسی به گردن او باشد. ثالثاً دنیا و پیشرفت های آن را می بینیم و ما هم باید پیشرفت داشته باشیم، اگر مدتی به قانون اساسی عمل کردیم و متوجه شدیم در زمان نوشتن قانون اساسی به ساز و کاری در مورد موضوعی توجه نشده باید با برگزاری رفراندومی بازنگری صورت گیرد همانطور که امام خمینی(ره) این اقدام انجام شد؛ اما وای به روزی که مسئولان و حاکمان زیر بار این نظارت عمومی نروند و خود را فراقانونی و فرا نظارتی ببینند، آنجاست که زنگ خطر در آن جامعه به صدا درآمده است. امام(ره) در یکی از سخنرانی های خود با مسئولین آن روز گفتند: اگر روزی به زور خودتان را تحمیل کنید، افکار عمومی دیگر شما را نمی پسندد و هر جا می نشیند علیه شما صحبت می کند و بدانید که به سمت دیکتاتوری رفتید. چطور برخی از سخنان امام(ره) برای عده ای شاخص است، اما به برخی از سخنان ایشان توجهی نمی کنیم.

رهبری بارها به مسئولین فرمودند که با فقر، فساد و تبعیض مبارزه کنید، چقدر مسئولین به این فرمایش رهبری توجه و در آن راستا عمل کردند؟! رهبری فرمودند: مسئولین در برنامه های خود سه اصل حکمت، عزت و مصلحت این ملت را مراعات کنند، آن زمانی که یک رییس جمهوری راحت هر وزیر و استانداری را که خواست تغییر می داد؛ آیا این اقدام به حکمت، عزت و مصلحت این ملت بود؟! مسئولین در مجلس بحث و یکدیگر را محکوم به فساد می کنند. در دوران انتخابات ریاست جمهوری دعوا بر سر خدمت و اینکه چه کسی طرح بیشتری دارد، نیست؛ دعوا بر سر این است که برادر شما خورده و او می گوید تو در دوران ریاست خود بیشتر خوردی! از نظر من اگر حکومت بخواهد چنین افرادی را با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهد همه آنها عزل هستند چرا که براساس آنچه از یکدیگر رسوا می کنند هیچ کدام صلاحیت مسئولیت کشور را ندارند و باید افراد سالم و کاردان بر سر کار بیایند. باید به این نکته توجه کنیم که ما تافته جدا بافته نیستیم، در مواردی اشتباه کردیم و به شرع و عقل گردن ننهادیم پس بایستی از مسیر اشتباه برگردیم و خود را اصلاح کنیم.

* عده ای به جای اینکه از فساد دور شوند تا فسادی از سوی شخصی را می بینند به سمت آن کشیده و همراه او می شوند، بنابراین شما علت این مساله را فسادی در سطح مسئولان یک کشور می دانید؟

دو علت، یکی هوا و هوس های مسئول و دوم نا آگاهی و بی خبری یا عمل نکردن مردم به وظایف خود؛ گاهی روی منبر که سخنرانی می کنم، می گویم که یک وظیفه ما سخنرانان داریم و یک وظیفه هم شما مستمعین، ما وظیفه داریم که بدون مطالعه سخن نگوییم و با دقت، تأمل و آگاهی صحبت کنیم شما هم که مخاطب هستید وظیفه مطالبه دارید، اگر من هر سخنی گفتم و مردم گفتند احسنت، یا من حرف های نا مربوط زدم و مردم فهمیدند و هیچی نگفتند و مطالبه ای نداشتند یعنی در حقیقت هیچ کدام به وظیفه خود عمل نکردیم. در جامعه هم حاکمان باید به قوانین عدالت تن دهند و هم مردم مطالبه عدالت کنند، هر کسی که آمد برای او شعار ندهند، در نماز جمعه و ملاقات با حاکمان بی دلیل شعار ندهند که به عنوان متملق شناخته می شوند، اگر تعاریف از حاکمان تملق آمیز و برای رسیدن به پست و مقام باشد قطعاً مسیر اشتباه است.

اگر در کشور پس از اعتراض و انتقاد افراد بیکار و ممنوع التصویر نشوند خواهیم دید که جامعه به سمت اصلاح شدن پیش می رود

ما امروز در دنیا چنین تملق هایی و این همه متملق نمی بینیم لذا باید هم مردم حق و عدالت را بخواهند که البته این مطالبه باید از مجاری قانونی صورت گیرد و مجاری قانونی هم باید حق مردم را بگیرند مثلاً دولتی می گوید که معترضین به موضوعی حق دارند هفته ای یک روز در فلان پارک تجمع کنند و حرفشان را بزنند و ما هم امنیت آنها را تضمین می کنیم تا در آرامش کامل بدون شورش حرفشان را بزنند؛ البته ما که در این چهل سال ندیدیم که مسئولین یک روز را اعلام کنند تا معترضین به فلان ادارات، شهرداری ها، قوه قضائیه، قوه مجریه، صدا و سیما و بانک ها در پارک، دانشگاه یا میدانی تجمع کنند و خواسته و مطالبه خود را به گوش مسئولین مربوطه برسانند؛ در حال حاضر در یکی از پارک های لندن هفته ای یک روز مردم اعتراض می کنند و امنیت آنها تامین است به صورتی که لباس شخصی و موتورسوارها به آنها حمله نمی کنند. وقتی این مجاری قانونی بود و اعتراض زیاد شد باید منتظر شورش هایی باشند البته نام این شورش ها را به هم ریختن فضای امنیت مدنی می گذارند که اینگونه نیست. باید مسئولین مربوطه یک مجاری قانونی تعریف کنند تا کسانی که معترض و منتقد هستند و حقشان ضایع شده، حقشان را بگیرند؛ اعتراض و انتقاد در تلویزیون که معمولاً ممنوع است، در فضای کشور هم با تجمع اعتراض آمیز مقابله می شود پس معترضین کجا باید حقشان را بگیرند!؟ بنابراین لازم است هم حاکمان به قوانین عادلانه و عدالت آمیز تن دهند و هم مردم وقتی حقشان ضایع شده مطالبه کنند؛ اگر در کشور ما پس از اعتراض و انتقاد افراد بیکار و ممنوع التصویر نشوند خواهیم دید که جامعه به سمت اصلاح شدن پیش می رود.

* امام حسین برای مبارزه با ظلم و فساد چه هزینه ای پرداختند که امروز قدردان آن نیستیم!؟

چون امام حسین با رأس هرم ظلم مقابله کرد، سر مطهرشان هم برای مقابله با این رأس دادند در حقیقت امام حسین بالاترین هزینه را دادند چون بالاترین مقابله انجام شد. برای اینکه مثلاً یک خانومی با حجاب شود لازم نبود که امام حسین چنین هزینه ای بپردازند و اگر هم چنین هزینه ای دادند، گزاف، سنگین، نا متوازن و نا متعادل بود، اما وقتی به سراغ رأس ظلم و حاکمیت طاغوت رفتند طبیعتاً برای مقابله با سر این اژدهای هزار سر مجبور بود سر مطهر خود را بدهند و حاضر شدند برای زیر بار ظلم نرفتن چنین تاوان و هزینه سنگیی هم بدهند؛ به همین خاطر مردم تا قیامت شیفته امام حسین هستند.

گزارش خطا