به‌یاد هنرمندی که در تنهایی مُرد

بیست و ششم خرداد ماه سال‌روز درگذشت منصوره حسینی بانوی نقاش ایرانی است. او از نخستین هنرمندان نوگرای ایرانی بود.

به گزارش ایسنا منصوره حسینی در سال 1305 در تهران متولد شد. حسینی از هنرجویان دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود. او در 23 سالگی لیسانس نقاشی خود را از این دانشکده دریافت کرد.

از همان ابتدای تحصیل علاقه خود را به سبک‌های امپرسیونیست و پست امپرسیونیست نشان داد. او از نخستین نقاشان نوگرای ایران بود و برای دانستن بیشتر و تحصیل به ایتالیا رفت و در آکادمی هنرهای زیبای رم پذیرفته شد.

حضور او در دوسالانه ونیز در سال 1325 یکی از مهم‌ترین اتفاقات هنری ایران بود.

اثر منصوره حسینی

منصوره حسینی نخست با الهام از خط کوفی دست به ابداعات جدید زد و سپس خطوط ابداعی خود را تبدیل به یک ویژگی سبک‌شناختی و زیبایی‌شناسانه خاص کرد، به نحوی که با آن موفق به ایجاد سمفونی و ریتم و حرکت به نحوی غیرمستقیم همچون نت برای موسیقی در رویکرد نقاشانه خود گردید. به گفته او این ویژگی برگرفته از روح عرفان اسلامی، معنویت شرقی و کلیت فرهنگ ایرانی است.

آیدین آغداشلو درباره او گفته است:«کار با خوشنویسی و فضاهای رنگی آبستره در عین استفاده از رنگ‌های غلیظ جای توجه داشت، هرچند که این دستاوردها بعدا در طول گذر زمان سنجیده می‌شود و زمان می‌برد تا حکم تاریخ درباره یک هنرمند صادر شود. اینکه کارهای منصوره حسینی را دوست داریم یا نه، حرف آینده است، اما اصل در این است که او در طول هشت دهه و نیم از عمرش تعداد انبوهی از آثار هنری به وجود آورد و همین نکته گواهی بر نقاش بودنش است.»

آثار او در نمایشگاه‌های متفاوتی در ایران، ایتالیا، چکسلواکی، یوگسلاوی و از جمله دوسالانه‌های تهران و دوسالانه ونیز به نمایش گذاشته شدند.

حسینی از معروف‌ترین منتقدان هنری زمان خود بود. مقاله‌ها و نقدهای او با اسم خودش و اسامی مستعار دیگر در روزنامه‌ها و نشریات مختلف به چاپ می‌رسید.

حسینی از سال 1390 به دلیل بیماری قلبی و کهولت سن در بخش سی‌سی‌یو بیمارستان شهدای تجریش بستری بود. روز 26 خرداد بود که در منزلش و در تنهایی درگذشت و کسی خبردار نشد. هشتم تیرماه بود که پیکرش توسط همسایه‌ها پیدا و به پزشکی قانونی منتقل شد.

پیکر او را در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپردند.

گزارش خطا