مرده آن است که نامش به نکویی نبرند...

نواندیش- رضا امیری: سید محمود دعایی زاده ۳۰ فروردین ۱۳۲۰ روحانی و سیاستمداری بی نهایت خوشنام  بود که روز گذشته در سن 81 سالگی دارفانی را وداع گفت، او عضو مجمع روحانیون مبارز از سال ۱۳۶۶ تا ۱۴۰۱ سرپرست مؤسسه اطلاعات از سال ۱۳۵۹ تا ۱۵ خرداد ۱۴۰۱ و نماینده شش دوره ابتدایی مجلس شورای اسلامی از ابتدا تا سال ۱۳۸۳ بوده است.

دعایی یکی از همراهان مورد وثوق امام خمینی(ره) در دوران اقامت وی در شهر نجف بود. وی حتی برنامه ای رادیویی در عراق داشت و رابطه اش با دولت صدام به قدری مطلوب بود که سفیر ایران در عراق بین سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۸ شد، یعنی در دوران اوج تنش تهران و بغداد در روزهای پیش از آغاز جنگ 8 ساله، در آن سال ها این امید وجود داشت که دعایی از این رابطه مطلوب خود برای بهبود روابط دو طرف استفاده کند که البته این چنین نشد.

این روحانی خوشنام شاید از معدود شخصیت هایی بود که همه از هر دو جریان و حتی در بین مخالفان برای وی احترام بسیاری قائل بودند، مردی مهربان و خوشرو که به گواه همکاران اش در موسسه اطلاعات همیشه لبخند بر لب داشت و حامی آن ها بود. شاید همین ویژگی او بود که وی را به روحانی تبدیل کرد که حتی اعضای قدیمی جبه ملی هم برای نماز میت به وی مراجعه می کردند، شاید یکی از اتفاقاتی که طی چند سال اخیر در مورد این شخصیت جنجال ساز شد و در فضای مجازی هم بازتاب یافت نماز میت ایشان بر پیکر یکی از اعضای جبهه ملی در اسفند 95 بود که بر روی تابوت آن فرد پرچمی با نماد شیر و خورشید نقش بسته بود.

رضا کیانیان، بازیگر سینما هم در واکنش به درگذشت دعایی پستی منتشر کرد که حکایت از محبوبیت او در میان تمامی اقشار داشت او در این پست نوشت: هر چه دیگران مهربان نبودند، آقای دعایی مهربان بود. هر چه دیگران ساده زیست نبودند، ایشان بود...

او در عرصه سیاسی هم  روحانی اصلاح طلب بود و همواره سعی می کرد مواضعی میانه رو و حق طلبانه داشته باشد و این ویژگی بود که وی را در میان مردم هم محبوب کرده بود، در مجموع مهربانی و تواضع و مشی میانه روی مهم ترین ویژگی بود که از وی چهره ای نکو ساخته بود تا جایی که هیچ کس اقدام اخیر او در  بوسیدن دست رئیسی را تعبیری دیگر نکرد و باز هم به پای مهربانی و منش وی نهاد، این جاست که باید گفت سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند...