ملت که نبايد هميشه در «شعبِ‌‌ ابي‌‌ طالب» باشد!

غلامرضا بني اسدي در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:
 مسئولانِ محترم بايد همه همت خود را بگذارند براي ارتقاي معيشت مردم. هماني را که در دولتِ سابق، خود به مطالبه آن قلم و حتي "قدم" مي‌زدند. اولويت نخست را هم به اين کار بدهند که بدانند سفره کوچک، پدر خانواده را کوچک مي‌کند. اين دولت و آن دولت هم ندارد. پدر که کوچک شد نمي‌تواند براي بزرگي و بزرگواري اهل خانه و خانواده‌اش کاري بکند چه رسد براي خانه بزرگتر که اسمش کشور است. اين هم با تغيير رئيس جمهور، تغيير نسبت نمي‌پذيرد. فقر، توفنده‌ترين دشمن زندگي و ايمان است باز هم اين جناح حاکم باشد يا آن جناح فرق نمي‌کند. اتفاقا کساني که خود را نماد دين معرفي مي‌کنند اگر کم بگذارند و يا حتي به‌رغم همه توان نتوانند کار را پيش ببرند، ايمان مردم بيشتر آسيب مي‌بيند. پس به صداي بلند بايد هشدار داد مسئولان محترم دولت را که حواس‌شان را جمع و تلاش‌شان را افزون‌تر کنند در برابر دشمن غدار که فقر اسم ديگر آن است. 

بشنوند سخنِ حضرتِ آيت‌الله جوادي آملي را در ديدار مديرعامل بانک ملي ايران و هيئت همراه را مي‌خوانيم که به کلامِ نوراني امام علي(ع) هشدار مي‌دهند: "مَا ضَرَبَ ‌الله الْعُبَاد بِسُوطٍ أَوْجَعُ مِنَ الْفَقْرِ؛ هيچ تازيانه‌اي بدتر از فقر نيست." اين اصل اول؛ اصل دوم آن است که اگر کسي اين تازيانه را خورد، از اين طرف تازيانه به دوشش مي‌خورد، از آن طرف دين از عقلش رخت برمي بندد." ايشان هشدار مي‌دهند که، "حواستان جمع باشد. اگر کسي با دست خالي به منزل برود از خداي سبحان همان لحظه، تقاضاي مرگ مي‌کند؛ آبروريزي پيش زن و بچه قابل تحمل نيست." 

ايشان حتي پاسخ آناني که مدام "شعبِ‌ابي‌طالب" را به رخ مي‌کشند تا به زعم خود مردم را به ضرورت مقاومت هميشگي توجه دهند را هم مي‌دهند: در جريان شعب‌ابي‌طالب که مسلمانان، سه سال در محاصره بودند، پيغمبر امتحانش را پس داد،فرمود: "اللَّهُمَّ بَارِکْ لَنَا فِي الْخُبْزِ وَ لَا تُفَرِّقْ بَينَنَا وَ بَينَهُ فَلَوْ لَا الْخُبْزُ مَا صُمْنَا وَ لَا صَلَّينَا وَ لَا أَدَّينَا فَرَائِضَ رَبِّنَا عَزَّ وَ جَل‌؛ خدايا، بين ما و نان ما جدايي نيانداز!" دليلش را هم کلام نبوي مي‌دانند که اگر نان مردم قطع بشود و مردم در اقتصاد آسيب ببينند، سخن از دينداري باقي نخواهد ماند. اين مرجع حکيم، بر کار علمي و درس گرفتن از تجربه ديگران هم تأکيد دارند که "چگونه مي‌شود که قيمت يک نان را در چندين سال يک جا نگهداشت؟" ايشان بر اختلاس و ربا هم مي‌خروشند و متوليان امر را به ضرورت راه بستن بر اين مفاسد مي‌خوانند. 

حضرت آيت‌الله جوادي آملي، اساس و وظيفه همه مسئولين را حفظِ آبروي مملکت مي‌دانند. اين هم زماني اتفاق مي‌افتد که "کسي با دست خالي به خانه‌اش نرود." وجود شرايطي چنين هم "به توليد وابسته است. توليد هم سفارشي نيست. توليد نصيحت نيست، توليد خواهش نيست، توليد علم است و علم است و علم است و علم." اين مرجع تقليد، آنچه "شرطِ بلاغ" است را با مسئولان گفت. حالا اين حضرات هستند که از اين سخن بايد "پند" گيرند. اصلا هم حق ندارند "ملال" گيرند. کسي چنين اختياري به آنان نداده است. هرچه تا کنون ملال گرفتند و گرفتند و باعث افزايش ملال و تلخ کامي مردم شدند کافي است. بايد پند گيرند و به کار بندند تا امور به سامان برسد.