روایت خبرگزاری اصولگرا از فلسفه شلوار لی: پوشش کنیزان جنسی به مُد بدل شده / پوشیدن لباس‌های جلوباز به قوم لوط بر می گردد

خبرگزاری فارس نوشت؛ آیا می‌دانید فلسفه عریان گذاشتن ساق پا، بازوی دست، پوشیدن لباس‌های مندرس، کثیف، کوتاه، تنگ و امثال آن توسط برخی زنان و بعضاً مردان در کشورهای غربی و سایر کشورها چیست؟

برخی از رفتارها و پوشش‌های نامتعارف متداول در جامعه امروز، ریشه در سنت‌های مرده و روش‌های جاهلانه دوران گذشته یا اهداف گروه‌‌های شیطانی و غیراخلاقی دارد؟

فعال اجتماعی می‌گوید: نه‌تنها زنان بدکاره در حکومت‌های ظالم و بَدوی دوران پیش از اسلام بدترین حجاب را داشتند، بلکه یکی از راه‌های تشخیص کنیزانی که برای کار در منازل خرید و فروش می‌شدند، از کنیزانی که برای بهره‌کشی جنسی در بازار برده‌فروشان عرضه می‌شدند این بود که برده فروشان، کنیزان جنسی را مجبور می‌ساختند تا موی سر، مچ دست و ساق پای خود را عریان بگذارند تا خریداران با اطمینان مبادرت به خرید آنها بنمایند و متأسفانه امروز هر سه این اقدامات، ظاهراً به مُد و شاید حربه‌ای تبدیل شده که برخی از زنان جاهلانه و از روی ناآگاهی و بعضاً عامدانه و مغرضانه به آن عمل می‌کنند.

احمدرضا هدایتی می‌افزاید: طبق روایات موجود، عریان گذاشتن ساق پا برای زنان مؤمنه گناه کبیره محسوب می‌شود و فقط عدم پوشش گردی صورت و دستان (از مچ دست تا سر انگشتان) مجاز اعلام شده است که قطعاً همه این احکام برای حفظ امنیت و حرمت بانوان است.

شلوار موسوم به «لی» یکی از انواع پوشش‌هایی است که در ابتدای کار با هدف افزایش دوام لباس کارگران بخش موتورخانه ناوهای آمریکایی تولید شد تا در برابر کارهای سخت و کثیف داخل موتورخانه دوام بیشتری داشته باشند و حتی گفته می‌شود که پاچه آنها عمداً تنگ بود تا به تجهیزات داخل موتورخانه گیر نکند و همین پوشش بعداً به پوششی تبدیل شد

وی با بیان اینکه در مورد فلسفه پوشیدن لباس‌های جلوباز نیز در روایات آمده است که قوم لوط لباس‌های فاخر بلند میپوشیدند و در راستای رفتار شنیعی که انجام می‌دادند، همواره بند یا دکمه‌های کت و پیراهنشان را باز می‌گذاشتند، اظهار می‌کند: برخی از البسه دوران اخیر و لباس‌های عصر جدید نیز از مصادیق البسه‌ای هستند که اگر مردم از فلسفه تولید و کاربرد آن در گذشته و حال اطلاع داشتند، حتماً از پوشیدن آنها اجتناب می‌کردند.

این فعال اجتماعی می‌افزاید: شلوار موسوم به «لی» یکی از انواع پوشش‌هایی است که در ابتدای کار با هدف افزایش دوام لباس کارگران بخش موتورخانه ناوهای آمریکایی تولید شد تا در برابر کارهای سخت و کثیف داخل موتورخانه دوام بیشتری داشته باشند و حتی گفته می‌شود که پاچه آنها عمداً تنگ بود تا به تجهیزات داخل موتورخانه گیر نکند و همین پوشش بعداً به پوششی تبدیل شد و در سال‌های اخیر انواع دیگری از آن مثل؛ «شلوار کثیف که رنگ آن شبیه لباس‌های به شدت چرک و کثیف است»، «شلوار بسیار تنگ یا لوله تفنگی»، «شلوار سنگ‌پا خورده»، «شلوار گرل‌فرند و شلوار زاپ‌دار که هردو در بخش‌هایی از زانو و بالای زانو دارای پارگی و پاچه کوتاه هستند» با اهداف خاص عمدتاً غیراخلاقی تولید و ترویج شد.