- معین الدین سعیدی: آقای رئیسی صحنه تلخ از دست دادن خشت خشت آلونک پیرزن دشتیاری را دیدهاید؟/معادل ریالی اختلاس چای دبش را صرف زیرساختهای سیستان کنید
- انتقاد شدیداللحن حسین شریعتمداری از لایحهی حجاب: پول بده و کشف حجاب کن! / بهتر است که این طرح از اساس کنار گذاشته شود
- ختم غائله ی شهرنو به روایت شیخ حسین انصاریان: «چند نفر از خانم های خیلی جوان اش را به کارمندان خودمان دادیم»
- خروج تعدادی از اعضای شورای شهر در حین سخنرانی زاکانی
- ساز و کار عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل چگونه است؟
- آیتالله نجفی تهرانی درگذشت
- جزییات قتل مهران رحیمی قاضی سابق / 5 نفر دستگیر شدند
- برخی پروژه هایی که رئیس جمهور در استانها افتتاح می کند، آنقدر کوچک است که توسط بخشدار محل هم قابل افتتاح است!
- واکنش حزب جوانان به طرح نور؛ آدرس غلط ندهید! وعده دولت رفع فقر، مهار تورم و… بود
نواندیش - رضا امیری: سفر ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور به سه کشور ونزوئلا، کوبا و نیکاراگوئه با تحلیل های عجیب و غریبی همراه بود.
مهمترین تحلیل، شکل گیری یک ائتلاف میان ایران با کشورهای آمریکای لاتین در برابر دشمنی مشترک به نام ایالات متحده آمریکا بود. حتی یک رسانه انقلابی پا را فراتر از این گذشته و نوشت: نیکاراگوئه تنها نقطه اتصال زمینی آمریکا با آمریکای جنوبی است و با اتحاد ایران و نیکاراگوئه اکنون ایران یکی از عوامل تعیین کننده درباره این دسترسی خواهد بود!
علاوه بر این در جریان این سفرها، از سوی مقامات هیات ایرانی بارها بر کلید واژه «دشمن»، «دشمن مشترک»، «ایستادگی و مقاومت» در برابر آمریکا تاکید شد.
اما واقعیت روابط نیکاراگوئه با ایالات متحده آمریکا چیست؟
براساس آمار رسمی، آمریکا مهمترین شریک تجازی نیکاراگوئه است. 50 درصد کل صادرات نیکاراگونه به آمریکا می رود و 27 درصد از کل واردات نیکاراگوئه از جانب آمریکا تامین می شود.
مجموع تجارت دو کشور در سال 2021، 6.8 میلیارد دلار بوده است. این رقم در سال 2022، به بالغ بر 8 میلیارد دلار رسیده است که نسبت به سال قبل نزدیک به 22 درصد افزایش یافته است.
این در حالیست که آمار تجارت خارجی ایران و نیکاراگوئه در مدت مشابه و در مقایسه با رقم بالا در حد صفر بوده است! و شرایط جغرافیایی، اقتصاد و نیازهای متفاوت و فاصله میان دو کشور، انتظار حضور تعیین کننده دو کشور در اقتصاد دیگری را محقق نخواهد کرد.
دولتمردان باید توجه کننده و آگاه باشند که امروز روابط استراتژیک و بلند مدت نه در شعار مسئولین و استقبال و حرکت های نمادین و نمایشی، که در روابط پایدار، مستمر و رو به رشد اقتصادی میان آنها معنی می یابد.