"شب علی" به قلم دکتر جواد اطاعت

جاذبه گیرا وپژواک دلنشین آوای قرآن که از ماذنه پراکنده میشود،با ربایش دلها همه را به میعاد گاه کشانده است.ستارگان این دخترکان معصوم که در تاریکی ها فرصت خود آرایی دارند درغیبت مهر وماه به زمینیان چشمک می زنند تا اوج را به رخ بکشند.نسیم خنکی که گویا رایحه ای بهشتی است وزیدن گرفته است.آن سوتر در لابلای شاخسارها صدای مرغان تسبیح گوی گوش هوشمان را نوازش میدهند.

فضای روحی ومعنوی طبایع مختلف را در کنار یکدیگر نشانده ومردان ده از هر قوم وقبیله در رواق مسجد در شعشعه چراغ زنبوری ها تکیه به دیوار نشسته اند تا به تناسخ هر کدام از کوچک وبزرگ پنج آیه ای قرائت کنند.همه سمع وبصر شده اند تا کلام حق در گوش جانشان فرو خلد.قاری ارشد، پیر مردی نیک سیرت،روشن گهر با محاسن سفید و عینکی قطور بر صفحات قرآن بزگش متمرکز است تا عثرات احتمالی قاریان را متذکر شود.گویا او مامور است که تمامی کلمات وآیه های این مصحف آسمانی به درستی تلفظ وقرائت شود.گهگاهی این مصحح ومفسر که با قناعتی کم نظیردر اوج استغنا عمری به عزت وحرمت زیسته با زبانی نرم ولطیف ،شان ونزول برخی آیات ومعانی ظریف وباریک آن را با فصاحت وبلاغت تشریح وتبیین می کند.بیان او آمیزه ای شگفت از اختصار در عین رسایی وزیبایی ،بیانگر استادی وتسلط اوبر کلام وحی است.

شکوه،عظمت ومعنویت براین مجلس قرآنی حاکم است.در تاریکی شبستان که تنها چند شمع با بضاعت اندک خویش به جنگ تاریکی ها آمده اند،عاصی وعابد در آن کورسو زانوی تعبد به بغل گرفته اند وبا والگی روح را صیقل می زنند تا با اعتلای آن سبک روحی ،نشاط وحوائج معنوی را در عمق وجدان خویش جویا شوند.قطره های آب چون در شاهوار از گوشه چشمان بر گونه ها غلطان است تا سوز درون را با خنکای آن فرو نشانند و مرهمی بر دل افگار خویش باشند.

فانوس مهتاب در تربیع کم کم از ستیغ کوهها فرو می ریزد تا سیاهی ها را فراری دهد وستارگان رابه تعظیم وادارد.در تراوش مهتاب با اتمام محفل قرآنی ،دعای جوشن کبیر با حالتی موزون همراه با تضرع واستغاثه نجوا کنان خدا را با صفاتش فرا می خوانند( الهم انی اسئلک باسمک یا الله یا رحمان یا رحیم یاکریم یا مقیم یا عظیم یا قدیم یا علیم یا حلیم یاحکیم سبحانک یا لا اله الا انت الغوث الغوث خلصنا من االنار یا رب........) تا با استغاثه رهایی از آتش جهنم را طلب کنند.

آری در این شب قدر که مصحف آسمانی تمام وکمال برقلب محمد(ص) نازل شده است تا در سایه عمل به آن انسان به رستگاری نائل آید ،باید که با نردبان دعا به بام عشق صعود کرد وسروش رستگاری را در اعتلای روح فریاد زد.آن سوتر در زاویه شبستان جوانی که نور حقیقت در خانه دلش لانه کرده است صورت بر خاک ساییده ،توفان سرشک می گشاید تا در ظلمت غم ،زیباترین وعمیق ترین رابطه عاطفی ومعنوی را با خالق خویش پیوند زند وبا پالایش روح وتزکیه نفس از غم ها رها ودر سعد وصال به شادی ابدی بپیوندد.آن سوتر گریه امان زنان را بریده است گویا همه حوائجشان را امشب طلب می کنند.کودکان معصوم که فلسفه وجودی این آه وناله ها را نمی دانند با حالتی غمگین ومتحیر نظاره گرند وبعضا بی هدف اشک میریزند.

آری این شب از هزار ماه برتر وبالاتر است ،باید که موقع را مغتنم شمرد.امشب شب علی(ع) است.همو که به گفته خویش راههای آسمان از زمین بهتر می شناسد.او که قدرت وحکومت را از کفش پاره ،نه ،از ترشحات عطسه ماده بزی بی ارزش تر می داند،مگر آنکه در پناه آن حقی را احیا و از ظلمی جلوگیری کند.همو که در کوچه های کوفه شبانه از کودکان یتیم تیمار داری می کند او که دوست ودشمن در قلمرو حاکمیتش از حقوق مساوی برخوردارند.همو که با مخالفان مدارا میکند مگر آنکه دست به شمشیر به جنگ برخیزند تا ناگزیربه دفاع شود.همو که در تقسیم بیت المال عدل را میزان وملاک است.همو که در دادگاه حکومتش در مقابل شاکی تسلیم رای ونظر قاضی دادگاه است.او که شجاعتش زبانزد عام وخاص است ؛اما مظلومیش فریاد همیشه رسای تاریخ است. همو که از فرط تنهایی دردهای دل خویش را با چاه زمزمه می کند.او که خاردرچشم واستخوان در گلو از حق خویش میگذرد تا جامعه نوپای اسلامی بماند.هموکه موقع نمازاز خوف خدا چون بید بر خود می لرزد و وخدا را بخاطر ترس از آتش جهنم یا طمع بهشت عبادت نمی کند ؛ بلکه خدا را شایسته عبادت می داند(الهی ما عبدتک خوفا من نارک ولا طما الی جنتک بل وجدتک اهل لعبادتک). همو که در کعبه به دنیا می آید ودرمحراب بدست شقی ترین انسان ها به شهادت می رسد تا بگوید به خدای کعبه رستگار شدم ( فزت برب الکعبه).

آری در شب قدر باید با بالهای علی(ع) در فراز شد ،تا وسعت ملک لا مکان بینی وتا عین الیقین ،نه،حق الیقین پرواز کنی.