مهمترين مولفه هاي توسعه و امنيت در جامعه

سهراب ستوده

از مهمترین مولفه های توسعه و امنیت در یک جامعه حضور مدیران لایق و متعهد به مردم می باشد، مدیرانی که در راستای حرکت قطار پیشرفت جامعه ریل گذاری درستی را انجام داده و گام های موثری را بردارند.

امروز جامعه موفق و روبه رشد جامعه ایست که دو شق آن یعنی مردم و مدیران نقش خود را به درستی انجام داده و از زیر بار مسئولیت شانه خالی نکنند. جامعه ایران به طور عام و جامعه گیلان به صورت خاص گرفتار یک نوع بوروکراسی یا هفت خان اداریست که سایه عافیت طلبی و اهمال کاری بر آن سنگینی می کند. و به تعبیری، پست مدیریت در این سرزمین شکاریست که با فرصت طلبی و خویش خدمتی به چنگ آمده و با سرسپردگی و وابستگی فردی موروثی می شود.

در غیر این صورت می توان گفت که یک بوروکراسی صرفاً مصرف گرا و غیرپاسخگو نیستیم. ساختار مدیریتی در این سرزمین به قدری با منفعت طلبی قرابت ایجاد نموده که متاسفانه در پروژه های سیاسی و انتخاباتی شاهد رقابتی هستیم که در آن اخلاق گرفتار نابینایی شده تا هر کسی بتواند بر پست و مقامی تکیه زند. امروز دشمن درجه یک دولت دکتر روحانی ساختار مدیریتی و سازمانهای دولتی هستند که بیشتر دولتها و خود روحانی وعده به کوچک نمودن و لاغریش داده بودند. آری این بوروکراسی کرخت و پوسیده آثار زیان بار خود را در دولت پاکدستان احمدی نژاد به نمایش گذاشت ..... دکتر روحانی به نظر مهمترین دشمنش امروز بوروکراسی بيمارى است که پنجه ی خود را در گلوی اقتصاد فروبرده و حاضر به رهانیدن آن نیست و فقدان نظارت مردمی بر شدت کج تدبیری مدیریتی و شکم بارگی و تن آسایی برخی عناصر سودجو افزوده است سوالی که ذهن نگارنده را با خود درگیر ساخته این است که چرا دولتهای مختلفی که روی کار آمده اند با وجود اینکه کابینه و روسای جمهور اشراف به ناكارا بودن ساختار مدیریت دولتی دارند اما قادر به کوچک نمودن خود و تقویت بخش خصوصی نیستند؟ نه اینکه تنها راه نجات از این وضعیت ویران کننده از طریق ایجاد توازن و رقابت درست و قانونمند میان بخش خصوصی و دولتی ممکن خواهد بود ؟

به باور نگارنده امروز در همین استان گیلان برخى مدیریت ها به عنوان بنگاه هايى برای عده ای خاص بدل شد و تنها وفاداریهای سیاسی می تواند یک فرد هر چند ناآگاه و کم سواد را در یک سازمان مهم به ریاست و سیادت بگمارد. آیا فردی که تنها بر اساس وفاداری های این چنینی به یک مسئولیت مهم گمارده می شود می تواند پاسخ گوی مردم باشد؟

هنوز در فضای مدیریتی گیلان تفاوت میان خودبینی و تشخیص مشخص نشده که اگر بود عده ای ماندن خود را به قیمت خفه نمودن خلاقیتهای دیگران ترجیح نمی دادند تا ما شاهد این گونه مدیریت غیر خلاق، غیر پاسخگو که تنها از بودجه عمومی و از جیب ملت برای ظاهر خود و تقویت بنیه ی اقتصادی استفاده کنند باشیم. دومین مشکل ساختار مدیریتی به باور نگارنده فقدان نظارت مردمی ست. در شرایطی که بر مدیر دولتی نهادی از داخل ساختار دولت و حاکمیت نظارت می کند بی شک یک پیکره هماهنگ خواهند بود که در میانشان ضدوبند به راحتی صورت گرفته و به نوعی به خاطر اشتراک منافع هرگز نظارت سازمان دولتی بر عملکرد ادارات دولتی به خاطر وابستگیها اداری جواب مثبتی به همراه نداشته و ندارد و نظارت بر عملکرد سازمانها برای جلوگیری از فساد فزاینده وعدم پذیرش مسئولیت، کارهای مرتبط با مدیران از سوی ایشان می بایست از سوی مدد از نهادهای مستقل مردمی صورت گیرد چرا که منافع مردم در گرو عملکرد درست مدیران بوده و در صورت هرگونه بی توجهی و اهمال کاری به مطالبات عمومی از سوی مدیر تنها توسط ذی نفع که مرد هستند قابل پیگیری جدی و حساسیت می باشد. پس کار مردم را به مردم واگذارید تا از اینهمه سوء مدیریت از سوی کسانی که تنها از مدیریت چاپلوسی و مجیز گویی برای بقای خود را آموخته اند در اختیار شایستگان در یک فضای رقابتی واگذار شود یا قرار گیرد.

در پایان باید این ضرب المثل را برای کسانی که در طول 3 سال گذشته از عمر دولت دکتر روحانی که رشد عمومی خود را بر توسعه افقی جامعه ترجیح داده اند بگویم.

که اگر نمی توانید خدمت کنید بروید تا ماندنتان باعث خیانت نشود.

گزارش خطا