تیر خلاص "استراماچونی" بر پیکر فوتبال آماتور ایران: تا ورشکستگی چیزی نمانده!

نواندیش_ رضا امیری: شکایت ......... از باشگاه ........... به فیفا رسید، باشگاه ........ به خاطر طلب ......... در خطر کسر امتیاز، سرمربی ....... باشگاه ....... فسخ کرد، این چند جمله طی سال های اخیر با انواع اقسام نام ها و باشگاه ها پای ثابت محافل خبری ما بوده از برانکو در پرسپولیس تا استراماچونی در استقلال ویلموتس در تیم ملی و احتمالا دوباره کالدرون در پرسپولیس و اسکوچیچ در نفت آبادان تقریبا کمتر خارجی ای را چه بازیکن و چه مربی می توان در فوتبال ما یافت که راحت و بی دردسر قرارداد خودش را گرفته باشد.

اما مقصر این قضیه کیست؟ همه وقتی این ماجرا پیش می آید مدیران را مقصر شماره یک این قضیه معرفی می کنند در حالی که این مشکل معضلی ساختاری در فوتبال ما است. اصلا سوال اینجاست چرا وقتی در فوتبال ما صحبت از ارقام ناچیزی مثل قرارداد 500 هزار یورویی یا 3 میلیون یورویی می شود، همه تعجب می کنند، ارقامی که واقعا در فوتبال امروز دنیا یک شوخی است. در فوتبال امروز به عنوان صنعتی پردرآمد قراردادهای 100 ها میلیون دلاری بسته می شود و بازدهی بیشتر هم برای باشگاه ها دارد مثلا یوونتوس فقط از فروش پیراهن های رونالدو هزینه صد و چند میلیونی قرارداد او را می پردازد یا باشگاه های دیگر هم به همین شکل. واقعا فوتبال ما امروز در کجای این صنعت ایستاده است؟

پاسخ به این پرسش چندان دشوار نیست همه ما از قراردادهای یک دو میلیون یورویی متعجب می شویم چرا که فوتبال در کشور ما تبدیل به یک موجود ناقص الخلقه ای شده که فقط و فقط ارز می مکد و عملا هم جز نشاط اجتماعی که البته از آن هم دیگر خبری نیست هیچ بازدهی ندارد.

باشگاه های ما امروز فقط هزینه می کنند و هیچ درآمدی هم جز یه قرون و دو هزار پول اسپانسرینگ ندارند، نه خبری از استادیوم اختصاصی و درآمد بلیط فروشی هست نه فروشگاه های تجاری باشگاه و نه حتی حق پخش و این مسائل با این شیوه باشگاه داری واقعا چطور می توان انتظار داشت باشگاه های ما که در پرداخت هزینه های یومیه شان با مشکل مواجه هستند با این نرخ ارز از پس پرداخت هزینه مربیان و بازیکنان خارجی بر بیایند.

راهکار چیست؟

خیلی ها معتقدند برای حل این مشکل باید جلو ورود مربیان و بازیکنان خارجی را گرفت، این راهکار شاید بتواند تحت شرایطی مناسب باشد، اول اینکه در فوتبال امروز دنیا گفتن اینکه نباید از مربیان خارجی استفاده کرد کاملا بی پایه و اساس و نادرست است، اما در حال حاضر و با توجه به شرایط کشور ما که عملا مربیان حرفه ای خارجی جنبه بزک فوتبال آماتور ما را پیدا کرده اند می توان مثلا برای یک دوره محدود 5 ساله این ممنوعیت را عملی کرد در عوض باشگاه را ملزم به هزینه در حوزه زیر ساختی از جمله ساخت استادیوم یا کمپ و برنامه ریزی برای تجاری سازی برندشان نمود اگر چنین رویکردی دنبال شود ممنوعیت استخدام مربیان خارجی برای یک دوره محدود می تواند تا سر و سامان گرفتن وضعیت فوتبال ما مفید باشد وگرنه که اقدام اشتباه و نشدنی است.

بدون شک ماجرای امروز استراماچونی و احتمالا فردای کالدرون تیز خلاصی بر پیکر فوتبال آماتور ایران است، فوتبالی که اگر ساختارهایش تغییری نکند و به سمت حرفه ای شدن در زمینه باشگاهی حرکت نداشته باشد به زودی باید بساط همه شان را به خاطر ورشکستگی جمع کرد!