شیوع آنفولانزا در سال ۱۹۱۸ چگونه کنترل شد؟!

نواندیش: فیلادلفیا اولین مورد ابتلا به آنفلوانزای مهلک را در 17 سپتامبر 1918 شناسایی کرد. روز بعد، در تلاش برای متوقف کردن شیوع ویروس، مقامات شهری اقدام به راه اندازی تیمی برای بررسی افرادی که در معابر عمومی سرفه می‌کنند، کردند. با وجود این بیماری 10 روز بعد این شهر میزبان رژه‌ای بود که 200 هزار نفر در آن شرکت کردند.

به گزارش نواندیش، نشنال جئوگرافی با اشاره به نحوه مقابله آمریکا با شیوع ویروس آنفولانزا در سال 1918 فاضله گذاری اجتماعی را موثر ترین راه برای مقابله با اپیدمی فعلی کرونا دانست، در ادامه مقاله این سایت را می خوانید: موارد ابتلا به آنفلوانزا همچنان ادامه داشت تا سرانجام، در 3 اکتبر، مدارس، کلیساها، تئاترها و مکانهای تجمع عمومی تعطیل شدند. تنها دو هفته پس از اولین مورد گزارش شده، حداقل 20 هزار نفر دیگر نیز مبتلا شدند.

آنفولانزای 1918، که به آنفولانزای اسپانیایی نیز معروف است، تا سال 1920 ادامه داشت و کشنده ترین بیماری همه گیر در تاریخ مدرن به حساب می‌آید. امروز، در حالی که جهان با ویروس کرونا درگیر است، دانشمندان و مورخان در حال بررسی شیوع سرنخ‌هایی از سال 1918 برای یافتن مؤثرترین راه ممکن به منظور جلوگیری از همه گیری جهانی ویروس جدید هستند. تلاش‌های انجام شده برای جلوگیری از شیوع آنفولانزا در شهرهای سراسر آمریکا و نتایج آن ممکن است حاوی تجربیاتی برای مقابله با بحران امروز باشد.

از نخستین مورد شناخته شده در آمریکا، در پایگاه نظامی کانزاس در مارس 1918، آنفولانزا در سراسر این کشور شیوع یافت. اندکی پس از اقدامات درمانی در فیلادلفیا، یک مورد ابتلا در سنت لوئیس گزارش شد. دو روز بعد، این شهر تمام فعالیت‌های اجتماعی را تعطیل کرد تا به تدریج روند شیوع کند شد. با پایان این بیماری، بین 50 تا 100 میلیون نفر در سراسر جهان کشته شدند، از این تعداد بیش از 500 هزار نفر در آمریکا، جان باختتند. مرگ و میر ناشی از این ویروس در سنت لوئیس حدود 385 نفر در هر 100 هزار نفر تخمین زده شده است، در حالی که در فیلادلفیا در شش ماهه اول مرگ و میرها 807 در 100 هزار نفر بود.

تحولات چشمگیر جمعیتی در قرن گذشته باعث شده که همه گیری اوضاع را بحرانی‌تر کند. ظهور جهانی شدن، شهرنشینی و شهرهای پرجمعیت‌تر، می‌تواند ویروس را در عرض چند ساعت در سراسر یک قاره منتشر کند، این در حالی است که ابزارهای موجود برای پاسخگویی به بحران تقریباً یکسان باقی مانده است. در آن زمان، مداخلات بهداشت عمومی اولین خط دفاع در برابر همه گیری در شرایط عدم وجود واکسن بود. این اقدامات شامل تعطیلی مدارس‌، مغازه‌ها، رستوران‌ها، اعمال محدودیت در حمل و نقل و ممنوعیت اجتماعات عمومی می‌شد.

البته، رعایت شهروندان از چنین دستوراتی داستان دیگری است: در سال 1918، یک افسر بهداشتی سانفرانسیسکو به سه نفر که از پوشیدن ماسک صورت اجباری خودداری می‌کردند، شلیک کرد! در آریزونا، پلیس 10 دلار جریمه برای افراد بدون تجهیزات محافظی وضع می‌کرد. سرانجام پس از اجرای سیاست‌های کنترلی دقیق در مجامع عمومی، سنت لوئیس، سانفرانسیسکو، میلواکی و کانزاس سیتی شرایط بهتری پیدا کردند. مداخلات در آنجا باعث کاهش نرخ ابتلا بین 30 تا 50 درصد شد. شهر نیویورک که در اوایل بحران با قرنطینه‌ اجباری و کاهش ساعات کاری واکنش نشان داد، کمترین میزان مرگ و میر در ساحل شرقی را داشت.

در سال 2007، دو مطالعه منتشر شده در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم به دنبال درک چگونگی پاسخ بر شیوع بیماری در شهرهای مختلف بودند. آنها با مقایسه میزان تلفات، زمانبندی و مداخلات بهداشت عمومی، دریافتند که میزان مرگ و میر در شهرهایی که اقدامات پیشگیرانه را به سرعت انجام دادند نسبت به شهر‌های که دیر کردند یا اصلا انجام ندادند حدود 50 درصد پایین تر است. مؤثرترین تلاشها همزمان مدارس، کلیساها و تئاترها را بسته و تجمعات عمومی را ممنوع کرده بود. این زمان برای توسعه واکسن امکان پذیر بوده و فشار سیستم‌های بهداشتی را کاهش داده است.

این مطالعات نتیجه گیری مهم دیگری را به دست آوردند و آن اینکه این که اقدامات مداخله‌ای خیلی سریع‌تر می‌تواند باعث بازگشت آرامش شود. به عنوان مثال، شهر سنت لوئیس به دلیل اینکه نرخ مرگ و میر در آن پایین بود، چنان مورد تحسین واقع شد که کمتر از دو ماه پس از شروع شیوع در این شهر، توانست محدودیت‌های عمومی را بردارد. البته با برداشتن محدودیت‌ها خیلی سریع موارد جدیدی از ابتلا گزارش شد اما این موج دوم هرگز با شدت موج اول نبود.

در سال 1918، بررسی ها نشان داد، کلید طلایی صاف کردن منحنی ابتلا اجرای طرح فاصله‌گذاری اجتماعی بوده است. به همین خاطر اجرای این طرح حالا درست یک قرن بعد از شیوع آنفولانزا در مورد همه‌گیری کرونا ویروس نیز صادق است. گنجینه‌ای ارزشمند از داده‌های مفید تاریخی وجود دارد که اخیراً از آن برای آگاهی از اقدامات امروز ما بهره گرفته شده است. استیفن مورس، اپیدمیولوژیک دانشگاه کلمبیا با تجزیه و تحلیل این داده‌ها نوشت: درس‌های سال 1918 اگر به خوبی مورد توجه قرار گیرد، ممکن است به ما کمک کند تا از تکرار همان فجایع برای امروز جلوگیری کنیم.