مردم ایران را له کنیم تا قیام کنند؟!

نکته آنست که تحریم ها به هیچ روی نتوانسته نه برنامه اتمی ایران را محدود کند و نه توان موشکی آن را کاهش دهد، بلکه فقط مردم ایران و معیشت و زندگی آنان است که قربانی زیاده خواهی طرف آمریکایی شده است.

سرویس سیاسی خرداد-محمدرضا مشتری: اگر تا سال قبل کسانی بودند که با همه اتفاقات ریز و درشت چند دهه ای، هنوز چشم امید به آمریکا دوخته و دولت مردان کاخ سفید را در قامت منجی و یا خیرخواه ایران و ایرانی می دیدند و به شعارهای پر طمطراق حقوق بشری و دموکراسی مداری آنان دلخوش می شدند، دیگر با برخی رفتارها هیچ نقطه روشن و لکه سفیدی در پرونده سیاه آنان باقی نمانده که کسی را بفریبد مگر آنکه غرضی و مرضی در کار باشد!

به گزارش خرداد، دولت مردان آمریکایی به هنگامی که بر خلاف همه قواعد و عرف حقوق بین الملل به شکل خودسرانه و یکجانبه زیر میز توافق هسته ای زدند، مدعی بودند که می خواهند نفوذ و دخالت جمهوری اسلامی در منطقه را مهار کنند و توافق هسته ای نه فقط برنامه اتمی ایران را متوفق نمی کند که به نفوذ و قدرت منطقه ای ایران افزوده و منطقه را به سمت تنش بیش تر رهنمون کرده است.

آنان مدعی شدند که به دنبال توافقی هستند که برنامه اتمی ایران و توسعه موشکی و نفوذ منطقه ای جمهوری اسلامی را مهار کرده و در این رابطه حاکمان ایران را هدف گرفته اند.

از خوش رقصی و استانداردهای دوگانه در قبال عربستان و شرکای منطقه ای آمریکا بگذریم که مثلا چند آمریکایی را یک افسر سعودی در خاک این کشور در روز روشن می کشد و ترامپ از پیام تسلیت ملک سلمان می گوید تا تروریسم عیان و آشکار !

و جالب اینجاست که این روزها طرف آمریکایی ابایی از بیان صریح قصد و غرض خود ندارد.

در همین رابطه جیم جونز مشاور امنیتی باراک اوباما هم با دولت مردان کاخ سفید همصدا شده و با حمایت از تحریم‌های آمریکا علیه ایران برای بار دیگر اعتراف کرد که تحریم‌ها علیه ایران باید ادامه یابد تا این فشار به نارضایتی مردم ایران از حاکمیت منجر شود.

وی در ادامه مدعی شده است: باید علیه ایران سختگیر بود مردم ایران دیر یا زود کاری را که لازم است انجام می‌دهند.

این اعتراف آشکار یعنی آنکه ما مردم ایران را زیر فشار له کرده و تا حد ممکن آنان را در تنگنا قرار می دهیم تا عصیان کرده و به زعم آنان حاکمیت را مجبور به کوتاه آمدن یا سرنگونی کنند!

این یعنی چه؟ یعنی مردم ایران را به چنان فلاکت و بدبختی بیاندازیم که چاره ای جز عصیان نداشته باشند و ما به مقصودمان برسیم. مقصودی که هر چه باشد، خیر و صلاح ایران و ایرانی در آن نیست.

فرض کنیم آمریکا توانست کشور را به چنین مرحله ای رهنمون کند، تا آن زمان چه میزان ایرانی آسیب پذیر زیر این فشار قربانی شده و زندگی و آینده خود را از دست رفته خواهند دید؟

خشونت متصوره در این فرآیند ادعایی چه بر سرکشور و زیر ساخت های اساسی آن خواهد آورد؟

پروژه سرزمین سوخته ایران که آنان به دنبالش هستند و می تواند تا مرز انشقاق و چندپارگی کشور را ببرد به نفع ایران و ایرانی با هر عقیده و فکری است یا دشمنان تمامیت ارضی و قدرت ایران یکپارچه فارغ از حاکمیت ملی آن؟!

گیریم که حتی چنین قیامی انجام پذیرفت و دگرگونی محقق شد، کدام فردای مثبت را برای کشوری می توان متصور بود که در سیکل باطل خشونت ورزی و آتش تفرقه و تشتت گیر کرده و ثبات و همگرایی و وحدت ملی در آن به مثابه شوخی می ماند.

خنده دار آنکه مشتی وطن فروخته و جیره بگیر هم در آنسوی آبها نشسته و ضمن حمایت از این تحریم ها که فقط و فقط هزینه آن در هر شکل و حالتی بر گرده نحیف مردم ایران تحمیل می شود، ناخن به هم زده و منتظر آشفتگی اوضاع هستند تا به زعم خود نهنگ شکار کنند.

در این میان البته با همه سختی ها و مشقات تحریم این نکته مثبت بر عموم مردم هویدا شد که کسی آنسوی مرزها دلسوز و خیرخواه مردم نیست و این فقط خود ما هستیم که برای حل مشکلات باید به یکدیگر کمک کرده و برای آینده بهتر تلاش کنیم

گزارش خطا