- انتقاد تلویحی محسنی اژه ای از حکم اعدام توماج صالحی و تاکید بر مسکن معلمان
- کنایه سنگین جهرمی به زاکانی و قرارداد ۲میلیارد یورویی
- واکنش به اظهارات مهدی نصیری در بی بی سی درباره «از تاجزاده تا شاهزاده»
- عذرخواهی ناشر هندی بابت اقدام توهین آمیز به امام خمینی (ره)
- جمهوری آذربایجان اموال دولت ایران را مصادره کرد!
- متلک مقام دولتی به انتقاد میرسلیم
- آیت الله نوری همدانی: آغاز برنامه «طرح نور» مبارک است / درباره حجاب به شدت حساس هستیم
- انتظار رئیسی از معلمان
- ۴ سوژه پیشنهادی به دولت که میخواهد از خدماتش فیلم و سریال بسازد: از ماجرای آقای صدیقی، تا فساد چای دبش!
- کیهان: ما محترمانه حجاب سر زنان می کنیم اما رضا شاه با ضرب و شتم حجابشان را برمی داشت
نوانديش- رضا اميرى: با شروع به كار مجلس يازدهم گمانه زنى ها درخصوص رفتار مجلس تمام اصولگرا با دولت حسن روحانى آغاز شده است.
با وجود خط و نشان هاى تند برخى نمايندگان مخالف دولت از جمله نمايندگان داراى گرايش هاى جبهه پايدارى يا موسوم به جريان انقلابى، باقى ماندن يك سال از عمر دولت دوازدهم، قرار گرفتن كابينه در مرز اخذ راى اعتماد مجدد و به ويژه پيچيدگى شرايط تحريم و كرونا موجب مى شود تا مجلس جديد به رغم مواضع لفظى تند قابل پيش بينى، اقدام غير عادى در برابر دولت نداشته باشد.
با اين حال قابل پيش بينى است براى ارسال سيگنال هايى به جامعه و نيز تحريك و برانگيختن پايگاه اجتماعى جريان هاى مخالف دولت آن هم در آستانه انتخابات ١٤٠٠ و با هدف بهره بردارى سياسى، يك 'سوال از رييس جمهور' در دستور كار مجلس قرار گيرد.
از سوى ديگر قرار گرفتن كابينه در مرز راى اعتماد باعث مى شود برغم آنكه تعدادى از نمايندگان وعده استيضاح تعدادى از وزرا را داده اند، نهايتا و در سال آخر دولت، يك وزير استيضاح شود تا هم گفته شود مجلس به وظيفه نظارتى خود عمل كرده و هم كابينه پر تغيير دولت روحانى در دوره دومش، نيازمند راى اعتماد مجدد نشود.
آخرين سال كارى دولت دوازدهم اگر چه محدوديت هايى را پيش روى نمايندگان مخالف در اقدام عملى در برابر روحانى و وزرايش قرار مى دهد، اما خود موجب انگيزه اى براى اقدامات نمايشى، لفظى و سمبليك برخى نمايندگان به ويژه با نگاه به انتخابات رياست جمهورى مى شود.
در نقطه مقابل انتخاب با روحانى و كابينه اش است. آيا از فرصت هاى ناشى از محدوديت هاى پيش رو نمايندگان مدعى انقلابى گرى عليه دولت استفاده كرده و منسجم كار خود را به پايان مى رسانند يا هر يك از وزرا و مقامات براى نجات خود از سوال و استيضاح و توهم ماندگارى پس از پايان دولت، به لابى گرى يا انفعال و تسليم در برابر مجلس روى مى آورند.