مردم با چه زباني بگويند؟

مسيح مهاجرى در روزنامه جمهورى اسلامى نوشت:

در انتخابات خبرگان رهبري در سال 1394 آيت‌الله هاشمي رفسنجاني بيشترين رأي را در کل کشور آورد و در صدر قرار گرفت، ولي برخلاف انتظار و برخلاف جريان طبيعي، آيت‌الله جنتي که نفر آخر فهرست تهران بود، رئيس مجلس خبرگان شد. البته اصل اينکه آقاي جنتي در همان ذيل هم قرار گرفته باشد، ميان ايشان و آقاي سيدمحمد سجادي جدال وجود داشت و بعد از آنکه نام آقاي جنتي به عنوان نفر آخر اعلام شد آقاي سجادي که حذف شده بود بيانيه‌اي منتشر کرد و ضمن اعلام اعتراض خود به اين ماجرا با بهانه قرار دادن سيادت خود، در صدر آن بيانيه نوشت «اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد».

همين شب جمعه که گذشت، وقتي آقاي قاليباف در نطق تلويزيوني خود گفت من مثل دولت حرف نمي‌زنم، من نماينده مردم هستم، ياد آنچه در انتخابات خبرگان سال 1394 و بعد از آن رخ داده بود افتادم. با خودم گفتم خوب شد با اين فرمايشات حکيمانه فهميدیم 24 ميليون رأي رئيس‌جمهور روحاني که بالاي 60 درصد آراء مأخوذه در کل کشور در انتخابات رياست جمهوري 1396 بود، به اين معنا نيست که رئيس‌جمهور نماينده مردم است ولي حدود 20 درصد رأي مردم تهران بحمدالله به معناي نمايندگي مردم است و دارنده آن مي‌تواند بر کرسي رياست مجلس تکيه بزند.

از تأمل درباره اين نکته به موضوع مهم‌تري رسيدم و آن اينکه يکي از دلايل اصلي ضعف حکمراني در کشور ما اينست که حکمراني فقط در اختيار چند خانواده قرار دارد و گردش نخبگان به معناي واقعي در کشور ما جريان ندارد. همين حالا که به انتخابات رياست جمهوري 1400 نزديک مي‌شويم، تمام فکرها و نيروها صرف صف‌بندي‌هاي انتخاباتي مي‌شوند و مسائل مهمي از قبيل نفوذ بيگانگان در مراکز حساس کشور که ترور افراد ارزشمندي همچون شهيد محسن فخري‌زاده را رقم مي‌زند و نزديک شدن صهيونيست‌ها به مرزهاي ما که پيداست در چارچوب محقق نمودن شعار «حدودک يا اسرائيل من الفرات الي النيل» صورت مي‌گيرد، به حاشيه رانده مي‌شوند. اين، معلول شيريني قدرت است که لابلاي دندان‌ها و زير زبان اعضاء همان چند خانواده که 40 سال است در مصادر امور قرار دارند باقي مانده و دل کندن از مزه آن براي حضرات بسيار دشوار است.

قانون ممنوعيت بکارگيري بازنشستگان هم که دو سال قبل به تصويب رسيد، ابزاري بود براي کنار گذاشتن افرادي خاص و بهيچوجه قصد اجراي واقعي چنان محتوائي وجود نداشت. به همين دليل، هم‌اکنون افراد زيادي در دستگاه‌هاي گوناگون مشغول کار هستند که علاوه بر شناسنامه، حتي چين و چروک‌هاي چهره‌ها، خميدگي قامت‌ها، سفيدي موها، اظهارنظرکردن‌هاي بي‌مبنا و تصميم‌گيري‌هاي خميده‌تر از قامتشان، خارج از رده بودنشان را فرياد مي‌زنند. مشکل اين نيست که چنين فريادي وجود ندارد، گوشي که اين فرياد را بشنود پيدا نمي‌شود و شايد گوش‌هائي هم اين فريادها را مي‌شنوند ولي آن را نشنيده مي‌گيرند.

بديهي‌تر از اين نمي‌توان واقعيتي را پيدا کرد که افراد مطرح براي انتخابات رياست جمهوري 1400 آنگونه که نامشان سر زبان‌هاست، از همان گروه چسبيده به قدرت هستند. از تلاش‌هاي شبانه‌روزي رسانه ملي هم به روشني فهميده مي‌شود که زور مي‌زند از ميان همين افراد، يکي را بر کرسي رياست جمهوري بنشاند. مردم نسبت به اين چهره‌هاي تکراري حساسيت دارند. اينها را آزموده‌اند و اينها نيز با قرار گرفتن در معرض آراء مردم، خود را آزموده و رفوزه شده‌اند. اينها اگر در مسندي که هستند موفقند، خوبست در همانجا بمانند و موفقيت‌هاي بيشتري کسب کنند و اگر موفق نيستند صلاح نيست براي رسيدن به مسند بالاتري که به شايستگي‌هاي بيشتري نياز دارد تلاش کنند. من شخصاً با داوطلب شدن آيت‌الله هاشمي رفسنجاني در انتخابات رياست جمهوري سال 1392 به دليل نامطلوب بودن استمرار حضور افراد در قدرت مخالف بودم و با اينکه ايشان در مسئوليت‌هائي که داشت موفق بود، تا آخرين ساعات مهلت ثبت‌نام نظر مخالفم را به ايشان گفتم و البته ايشان به توصيه بعضي از مراجع محترم ثبت‌نام کردند.

شوربختي هنگامي بيشتر مي‌شود که مي‌بينيم ميان داوطلبان عاشق‌پيشه کنوني براي رسيدن به صندلي دوست‌داشتنی رياست جمهوري افراد نظامي هم وجود دارند، نظامياني که بارها شانس خود را آزموده‌اند و باز هم اصرار بر اين آزمون و خطاي زيانبار به حال ملت دارند. مردم با چه زباني بگويند نظاميان را براي تصاحب صندلي رياست جمهوري نمي‌پسندند؟ با چه زباني بگويند عناصر 40 سال به قدرت چسبيده راه را براي ديگران باز کنند تا فرصتي براي گردش نخبگان به وجود بيايد؟ عده‌اي معدود تصور نکنند فقط خودشان نماينده مردمند، مردم نمايندگان ديگري هم دارند که اجازه حضور در حکمراني نمي‌يابند.