‍ صرفاً جهت یادآوری احمدی نژاد

رضا سلیمانی در آرمان ملى نوشت:

در روزهای اخیرا، شاهد تشدید تحرّکات خودجوش!! و تبلیغاتی جناب آقای دکتر احمدی‌نژاد، با رویای بازگشت مجدد به قدرت اجرایی کشور هستیم ؛ تحرکات و تبلیغاتی که گاه اقدامات سالهای ۸۸ و ۸۹ نظام در حمایت از خویش را با جمله کلیشه ای «شخصا همه تحرکات را رصد می کردم « به باد انتقاد می گیرد و علاوه بر مظلوم نمایی های داخلی؛ دامنه آن را حتی به خارج از کشور هم، توسعه داده و با برخی روسای جمهوری جهان نیز، مکاتبه یک طرفه کرده و به عنوان یک ناجی و انسانی صلح دوست و آزاد اندیش، آنها را توصیه و دعوت به صلح، دوستی، آشتی با مردم و پرهیز از دیکتاتوری و خفقان می‌کند. هر چند از سرنوشت این نامه پراکنی ها و پاسخ متقابل طرفهای مکاتبه، بی اطلاعیم که البته موضوع این مقال هم نیست ، ولی آنچه که این روزها، بیشتر موجب تعجب و شگفتی، مخصوصاً برای کسانی که طعم آزادی بیان، اندیشه و تجمعات!! را در زمان صدارت ایشان بر دولتهای نهم و دهم چشیده‌اند، می‌شود، نامه اخیر وی به جناب آقای دکتر روحانی رئیس جمهوری، در مورد تجمّع عده‌ای به ادعای ایشان، خودجوش!! و غیر سازماندهی شده،در میدان ۷۲ نارمک تهران، آن هم برای برگزاری شکلی متفاوت از جشن ۲۲ بهمن (بخوانید دعوت از ایشان برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰) است و اینکه در این نامه، گلایه کرده که چرا آزادی برگزاری تجمّعات مردمی، نقض شده ، لباس شخصی ها، از انجام این تجمع خودجوش، ممانعت کردند، مردم تهدید شدند و....؟

وی در بخش دیگری از این نامه، با لحن یک ناصحی که انگار در زمان مسئولیتش، دهها بار اجازه داد تا حتی به قول خودشان « خس و خاشاک» هم گردهمایی خیابانی داشته باشند؛ از رئیس جمهور خواسته، چنانچه مخالف این گونه سلب آزادی هاست، اقدام قانونی و با متخلفین برخورد کند.

با خواندن این نامه و ادعا، گذشته از اینکه در زمان ایشان، چند تجمع حمایتی یا اعتراضی به قول ایشان خودجوش یا غیر خودجوش، مجوز رسمی دریافت کردند، به یاد دو سه مورد از سوابق و عملکرد ایشان، صرفاً به عنوان نمونه هایی در مقوله آزادی بیان و اندیشه و... افتادم که چگونه از آزادی تصمیم دیپلماتیک میهمانان خارجی برآشفته می شد و منافع ملی را به خاطر یک جمله آنان، به چالش می کشید!

جناب آقای احمدی نژاد، به خاطر دارید پس از دیدار آقای امامعلی رحمان، رئیس جمهوری تاجیکستان با جنابعالی در اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۸۶ که در آن، از نقش مرحوم هاشمی رفسنجانی در توسعه روابط دو کشور تجلیل و ایشان را معمار و پایه‌گذار دوستی دو کشور توصیف کرد، جنابعالی به حدّی عصبانی شدید که بلافاصله پس از دیدار، وزیر خارجه وقت خود را موُاخذه کردید و دستور دادید که دیگر حق ندارند به هیچ مقام و شخصیت خارجی، وقت دیدار با ایشان را بدهند و اگر میهمانان خارجی هم اصرار به دیدار داشتند، بدون هماهنگی با مجمع تشخیص، به دروغ به آنها بگویید که آیت‌الله هاشمی، فعلآ برنامه ای برای دیدارهای دیپلماتیک ندارد و تقاضای ملاقات را رد کرده اند؟

به یاد دارید که با استدلال آزادی خویش برای تصمیمات ملی و فراملی! برای مدتها، تقاضای شخصیت های خارجی برای ملاقات با آیت الله هاشمی رفسنجانی را بایگانی می کردید، تا حدّی که موجب تکدّر خاطر برخی از آنان، ازجمله: آقای بشّار اسد، رئیس جمهوری سوریه شد و پس از اظهار گلایه آنان بود که دفتر مجمع تشخیص نظام، متوجه کارشکنی وزارت خارجه برای دیدارهای خارجی رئیس مجمع شد که خودتان عضو حقوقی آن بودید؟!

شاید نمی دانید که آیت الله هاشمی با بزرگواری دستور دادند به خاطر حفظ مصالح نظام و اینکه مقامات خارجی در جریان کینه جناب عالی ، کارشکنی های وزارت امور خارجه و اختلافات داخلی قرار نگیرند؛ واقعیت موضوع در جامعه منعکس نشود.

جناب آقای احمدی‌نژاد، آیا به خاطر می آورید در زمان صدارت کدام رئیس جمهور، با درخواست کنندگان ملاقات با مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی از هر گروه، تشکّل، صنف و جمعیتی، قبل از دیدار، چگونه رفتار می شد؟ اگر حضور ذهن ندارید یاد آور می شوم دستگاه‌های ذیربط در دولت فخیمه شما، ضمن تماس با مسوول گروه یا برخی افراد شناخته شده دیدار کننده، با تطمیع یا تهدید، سعی در منصرف کردن آنان از انجام ملاقات داشتند و حتی اگر از دستور سرپیچی می کردند، پس از دیدار، برخی احضار، سوال و جواب ، موُاخذه و... می شدند که چرا با رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، دیدار و گفتگو داشته‌اند و اینکه در آن دیدارها، چه گفته و چه شنیده اند؟

پاسخ به این سوالها که به عنوان نمونه مطرح شد، شاید باورپذیری بخشی از ادعاهای آزاداندیشی امروزتان را برای افکار عمومی راحت‌تر کند.