چرا جنگ سال 61 تمام نشد؟

 پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی ، همزمان با سالروز آزادی خرمشهر، بیانیه ای که ایشان در سوم خرداد 89 منتشر کرده بود را باز نشر کرده که به ریشه یابی چرایی تمام نشدن جنگ در سال 61 می پردازد.

به گزارش ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی متن کامل این بیانیه که در سوم خرداد ماه 89 منتشر گردیده بدین شرح است:

اگرچه وجب به وجب خاک ایران، حتی در دورترین مناطق جغرافیایی برای ما که عرق ایرانی داریم، عزیز و ارزشمند است، اگرچه فرزندان این آب و خاک در طول 8 سال دفاع مقدس ثابت کرده اند که برای رفع اشغال از روستاها و شهرهای جنوب، غرب و شمال غربی کشور جان خویش را می دهند و اگرچه هر عملیاتی که انجام می شد وهرمتر خاکی که از لوث وجود بعثی ها پاک می شد،شور و شعف را در میان ایرانیان دوچندان می کرد،اما فتح خرمشهر گل سرسبد همه پیروزی ها بود.

خرمشهر با آن موقعیت استراتژیک از قدیم الایام مطمع نظر طماعّان بود و برای این قطعه برلیان مانند در جغرافیای ایران، درخیال خام خویش اسامی نامأنوسی چون «محمره» انتخاب می کردند و درسال 59 که حزب بعث عراق به سر کردگی صدام و کمک های سیاسی و نظامی شرق، غرب و ارتجاع جنگی نابرابر را بر یک انقلاب جوان تحمیل کرد، نقطه ثقل حرکت خویش را اشغال این بخش از جغرافیایی قرار داد.

اما نمی دانست که مردم غیور خرمشهر نخواهند گذشت خواب های خیالی آنان به راحتی تعبیر شود. 32 روز مقاومت جانانه، آنهم در مقابل مجهزترین لشکر مکانیزه ارتش عراق، نشان از پیروزی اراده مردمی بر همه قوای نظامی بود، اما افسوس که مسئول آن روز جنگ با بی تدبیری و طرح شعار انحرافی «زمین می دهیم تا زمان بگیریم» موجبات اشغال «خرمشهر» را که در مقاومت و پایداری «خونین شهر» شده بود، فراهم کرد و غمی به وسعت جغرافیای آن سرزمین بر دلها نشست و خرم ترین شهر ایران در اشغال کسانی قرار گرفت که هیچ لیاقت حضور در آن قطعه ارزشمند را نداشتند.

ماهها گذشت و صدام سرمست از باده غرور با همه ابزارهای تبلیغاتی، اشغال خرمشهر را نشان از استیلای ارتش خویش می خواند و در ایران، همه نگران و مکدر بودند. تصویب عدم کفایت رئیس جمهور وقت، پایان ناامیدی ها بود و با اینکه اذناب آن جریان مرموز با نفوذ در مراکز تصمیم سازی و تصمیم گیری، بهترین های این مردم را گلچین می کردند، اما طراوت سیاسی و نظامی که در طبیعت ایرانیان، انقلابیون و رزمندگان نهفته بود، برگشت و روز به روز شاهد تحرکات مثبت در تمام طول جبهه از کردستان تا خوزستان بودیم و سرانجام عملیات بیت المقدس از نیمه های شب 10 اردیبهشت سال 1361 آغاز شد و وعده الهی در «ان تنصرو الله ینصرکم» در سحرگاه سوم خرداد محقق شد و این گونه شد که به قول امام راحل «خرمشهر را خدا آزاد کرد.» آری، خرمشهر آزاد شد و قطعه ای درخشان از خاک ایران همچون فرزندی عزیز پس از ماهها اشغال به وطن برگشت که امروزه از آن به حق به عنوان روز «مقاومت و پیروزی» یاد می کنیم.

از فردای آزادی خرمشهر تا همین الان گروهی در داخل و خارج برای تلخ کردن شیرینی این پیروزی در کام مردم، نغمه ناهنجاری را سر می دهند که ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر نشان از جنگ طلبی ایران بود. طرح این موضوع و همنوایی خود آگاه و ناخودآگاه بعضی از داخلی ها که متأسفانه گاه با اغراض سیاسی و جناحی و توسط کسانی که به اصطلاح نان به نرخ روز خور هستند و بعضاً دستی دور بر آتش داشتند، با این نغمه آدم را به یاد آن شعری می اندازد که می گوید: هر کس به طریقی دل ما می شکند بیگانه جدا، دوست جدا می شکند بیگانه اگر می شکند، حرفی نیست از دوست بپرس که او چرا می شکند؟!.

تفوق مطلق ایران در جنگ و نشان دادن برتری همه جانبه نیروهای مسلح جمهوری اسلامی بر قوای تابن دندان مسلح ارتش بعث، دشمنان انقلاب اسلامی را سرآسیمه کرد و با تمام توان حتی تا مرحله حضور مستشارگونه در ستادهای تصمیم گیری عراق پیش رفتند و همزمان برای تضعیف روحیه رزمندگان ایران، بدون ارائه حتی یک برگ سند، بحث پرداخت غرامت را شایعه به شایعه گرداندند و در آن زمان نیز انفاس قدسیه حضرت امام(ره) مثل همه گردنه های صعب العبور، روحیه تداوم مقاومت را با هدف تنبیه متجاوز بر کالبد جبهه ها و پشت جبهه دمید.

چگونه می توانستیم در آن مقطع که هنوز قطعه های بسیار ارزشمند دیگری از خاک ایران، زیر یوغ چکمه های غربی ارتش شرقی عراق بود، خود را به فتح خرمشهری دل خوش کنیم که وجب به وجب آن رنگین از خون بهترین فرزندان ما بود؟ چگونه می توانستیم فریب تجربه شده نقشه شوم و نخ نما شده قبول آتش بس را قبل از رفع اشغال از دیگر مناطق جغرافیایی خویش از شلمچه تا دهلران، مهران، سر پل ذهاب، میمک، نفت شهر و سرزمین های مرتفع در کردستان بخوریم؟ چه کسی آن روزها پیشنهاد پرداخت خسارت را می داد؟ کجا مطرح کرده بودند؟ مگر می توانستیم حق تاریخی یک ملت بزرگ را با شایعه ای که مرتجعین آن روز در افواه انداخته بودند، ندیده بگیریم؟ در آن صورت چه تفاوتی بین ما به عنوان مسئولان جمهوری اسلامی با دیگر حاکمان ایران در دوره های مختلف بود که قطعه قطعه از بهترین سرزمین های ما را در چهار سمت جغرافیایی به دیگران سپرده اند؟.

تأسف اینجاست که این نغمه شوم هنوزهم هر ساله در آستانه سالگرد پیروزی بزرگ رزمندگان ایرانی در عملیات بیت المقدس، از حلقوم کسانی بلند می شود که شاید سابقه حتی یک روز حضور در مناطق عملیاتی و مصائب، مشکلات و در عین حال شیرینی و حلاوت آن روزهای پر فراز و نشیب را در کارنامه زندگی خود ندارند. فتح خرمشهر نقطه آغاز پیروزی های مشعشع دیگری شد که تاریخ انقلاب اسلامی را برای همیشه در جغرافیای ایران جاودان کرده است.

اینجانب به عنوان کسی که آن روزها نماینده حضرت امام(ره) و سخنگوی شورای عالی دفاع بودم و بعدها با حکم آن پیر فرزانه، جانشینی فرماندهی کل قوا را بر عهده گرفتم، با تمام وجود شهادت می دهم که جوانان ایران اسلامی در ارتش، سپاه و بسیج، نه تنها برای فتح خرمشهر که برای فتح همه سرزمین های اشغالی ما، شجاعانه و مخلصانه جنگیدند و امروز نباید بگذاریم، هر باند، جناح، گروه و حزبی با هر هدفی که دارد، آن کارنامه درخشان را مخدوش نماید.

طرح موضوعات انحرافی و تکرار دروغی که با هدف تضعیف اراده آهنین رزمندگان در آن مقطع ساخته شده بود، با هر زبان و قلمی که باشد، در خدمت دشمنانی است که هنوز هم که هنوز است، با یادآوری آن همه دلاوری ها، رعشه بر اندامشان می افتد و می دانند تا زمانی که خاطرات آن پیروزی در دل ایرانیان زنده است، باید خیال خام اشغال حتی ذره ای از خاک ایران را با خود به گور ببرند.

نکته مهم در این میان گرامی داشت یاد آن عزیزانی است که در دو مقطع برای مقاومت و پیروزی مردم ایران، بهترین سرمایه خویش، یعنی جان را داده اند. هم آنانی که در مقطع اشغال، کوچه به کوچه و خیابان به خیابان 32 روز مقاومت کردند و هم آنانی که در مقطع فتح، وجب به وجب جنگیدند و شاید امروز بی ادعا و گمنام در گوشه ای از این سرزمین اسلامی، به دور از هیاهوی سیاسی و جناحی، اجر و مزد مجاهدت های خود را در معامله ای که با خدای خود کرده اند، در آخرت خویش جستجو می کنند. به همه آنها درود می فرستم و برایشان بهترن آرزوها و اجر دنیوی و اخروی را طلب می کنم.