دو پرسش از تندرو‌ها و دولتی‌ها

آنهایی که به طور دائم خود را دلواپس نشان می‌دهند ... همانهایی هستند که در قبال ندانم کاری‌ها، قانون گریزی‌ها، تندروی‌ها و حتی رفتارهایی رادیکال گونه‌ای رییس دولت سابق و اقدامات آنچنانی واکنشی از خود نشان نمی‌دادند

نواندیش - سعید شمس: «خودسر‌ها» یا «تندرو‌ها» واژه‌ای است که از زمان دولت سید محمد خاتمی در ادبیات سیاسی به یادگار مانده است. این گروه که با وجود رفتارهای آنچنانی در دولتهای نهم و دهم، ترجیحشان حاشیه نشینی بود، با روی کار آمدن دولت اعتدال گرای روحانی بازهم "متن نشینی" را برگزیده‌اند و با بهانه‌های مختلف و البته نه چندان جدی و منطقیف هجمه وارد کردن به دولت را به عنوان اصلِ اصولیِ خود پیگیری می‌کنند! بی‌توجه به آنکه کشور شرایطی دشوار دارد و به همین دلیل لازم است تا همه با هر سلیقه و نوع نگاهی، در راستای کمتر شدن مشکلات فعال باشند، نه اینکه هر روز بهانه جدیدی بتراشند تا به زعم خود وجهه دولت را در اذهان عمومی خدشه دار کنند. درباره این نوع تحرکات ذکر چند نکته ضروری است که در زیر می‌آید:

اول اینکه آنهایی که این روز‌ها به طور دائم خود را دلواپس نشان می‌دهند و به بهانه "نگرانِ منافع ملی و مصالح نظام بودن" از هیچ کوششی برای نقد یا بهتر است، اینطور گفته شود تخریب دولت دریغ نمی‌کنند، همانهایی هستند که در قبال ندانم کاری‌ها، قانون گریزی‌ها، تندروی‌ها و حتی رفتارهایی رادیکال گونه‌ای چون یازده روز خانه نشینی رییس دولت سابق و اقدامات آنچنانی واکنشی از خود نشان نمی‌دادند و به طور کاملا آشکاری از همراهی با واکنش اصولگرایان عقلگرا علیه افراطی گری هم خودداری می‌کردند تا بتوان اینطور گفت که سهم پررنگی در شرایطی دارند که منجر به اضافه شدن واژه «لبه پرتگاه» به ادبیات اصولگرایان واقع بین شد تا بتوان این سئوال را طرح کرد که چرا در روزهایی که اقلیت راضی بودند و اکثریت نگران، سکوت کرده بودند و چرا در شراطی فعلی که «اطمینان به آینده» به جامعه تزریق شده است، دم از نگرانی می‌زنند و باعث به وجود آمدن این تحلیل شده‌اند که «اهداف تندرو‌ها با اهداف مردم همخوان نیست»

دومین مساله پاسخ دادن به این سئوال است که «دولت باید چه واکنشی نسبت به این گروه داشته باشد» به نظر می‌رسد جواب صحیح و بر اساس منطق این است که دولتمردان با در نظر اینکه از جانب مردم پاستور نشین شده‌اند تا با کاهش دغدغه‌های موجود، رضایت عمومی را به بالا‌ترین حد ممکن برسانند، توجه چندانی به رفتارهای خاص و آنچنانی آن‌ها نداشته باشد تا به جای اینکه انرژی خود را صرف پرداختن به هیاهوهای آنچنانی کنند، تلاششان بر پایه این مساله باشد که از همه پتانسیلهای موجود ‌‌‌نهایت استفاده را ببرند تا بلکه از این طریق بتوانند با اجرایی کردن دقیق و اصولیِ برنامه‌های تعیین شده، آرامش و آسایش را به جامعه برگردانند. چرا که هیچ انتظاری از دولت مهم‌تر و بالا‌تر از این انتظار نیست که آن‌ها «بالا بردن رضایت عمومی» را به اصلی اصولی برای خود ترسیم کنند و برای رسیدن به آن ‌‌‌نهایت تلاششان را به کار بگیرند.

باید منتظر ماند و دید تندرو‌ها تا کجا می‌خواهند و می‌توانند اقدامات رادیکالی خود را ادامه بدهد و همچنین به انتظار نشست تا ببینیم دولتی که در سخت‌ترین شرایط ممکن مسئولیت را به عهده گرفته است، چطور با چنین تفکر و رفتارهایی کنار خواهد آمد.

گزارش خطا