افول والیبال ایران؛ مدیریت آبکی؛ مجریان ماله کش؛ مربیان فرصت طلب!

نواندیش-رضا امیری: نتیجه والیبال ایران در المپیک مثل خیلی از رشته های دیگر چیزی بهتر از یک فاجعه نبود؛ نتیجه ای که بار دیگر حکایت از مدیریت دیمی و بدون برنامه ورزش در مملکت ما دارد؛ مدیرانی که بدون هیچ برنامه ای از توهماتشان می گویند و شرایط را برای مربیان فرصت طلبی مثل آقای آلکنو فراهم می کنند تا هم حضوری تفریحی در المپیک داشته باشند و هم پولی این وسط به جیب بزنند.

من چیزی بیش از یک بیننده والیبال اونهم یه بیننده صرف بازی های ملی نیستم اما برای تحلیل این فاجعه نیازی به والیبالیست بودن و تحلیل فنی ماجرا نیست؛ تنها بررسی سیر اتفاقات چند ماه اخیر و اظهارات مدیران فدراسیون به خوبی دلایل ناکامی را برای ما فاش می کند؛ ناکامی هایی که هرچقدر هم امثال آقای کاویانی سعی کنند با ماله کشی روی اعصاب مردم رژه بروند بازهم بی فایده است!

 واقعا به این موضوع توجه کرده اید که موفقیت های ورزشی ما عمدتا نه براساس برنامه ریزی اصولی که حاصل یک اتفاق؛ مثل حضور یک نسل طلایی یا حضور چهره های شاخصی در مربیگری مثل همین ولاسکو افسانه ای در والیبال است؛ آقای داورزنی که همواره سعی داشته موفقیت های سالیان پیش تیم ملی ایران را به نفع خودش مصادره به مطلوب کند باید پاسخ دهد که واقعا هدفش از انتخاب شخصی مثل آلکنو چه بود؛ اصلا این آقا بهترین مربی جهان اما مربی که از ابتدا مشخص بود تنها قصد دارد برای چند بازی المپیک روی نیمکت ما بنشیند چه تاثیر مثبتی می توانست داشته باشد؛ خود او اذعان کرده بود که فقط می خواهد به هر قیمتی در المپیک با تیمی حضور پیدا کند اما مدیران ما اینگونه پول مملکت را به هدر می دهند؛ واقعا تیم‌ ما بدون مربی قرار بود عملکردی بدتر از این به ثبت برساند!

 جناب داورزنی که حالا گویا سودای وزارت هم در سر دارد باید پاسخ دهد که چطور از ادعای کسب سکو در المپیک به اینجا رسیدیم که حتی از گروه قادر به صعود نشدیم؛ ایشان نتایج فاجعه بار لیگ جهانی را با استدلال های عجیب و غریب توجیه کرد و حالا باید گفت این نتایج را چگونه توجیه می کند! شک نداشته باشید با ادامه روند فعلی جایگاه والیبال ما و بسیاری دیگر از ورزش ها نه در جهان که در آسیا هم از دست می رود و دوباره به قول مجری روی اعصاب برنامه والیبالی به جایی می رسیم که حسرت گرفتن یک ست از ژاپن بر دلمان بماند و دیگر ارزشی نماند که با یک باخت از آن کم بشود یا نه

هنوز تا پایان المپیک فرصت باقی است اما مدیران ورزشی ما باید نسبت به این سبک مدیریتی پاسخگو باشند؛ باید گفته شود چرا در تکواندو که همیشه نقطه قوت ما بوده چنین عملکرد فاجعه باری به ثبت می رسد و بعد هم آقای مجری از مصدومیت و غیرت تکواندوکاری می گوید که با یک پا مبارزه کرد!! یعنی واقعا تکواندو کشور ما هیچ بازیکنی نداشت که جایگزین این آقا شود تا با پای مصدوم عازم مسابقات نشود و پول بیت المال این چنین حیف و میل نگردد؛ اگر حتی یک جانشین نبوده که باید گفت وای به حال ما!

از سوی دیگر در دومیدانی هم شاهد چنین شرایطی بودیم قهرمان مدال آور ما با ثبت نتیجه ای فوق ضعیف در کمال تعجب می گوید انتظار نتیجه بهتر نداشتم و به احترام المپیک آمدم!! واقعا باید گفت که دل هر انسان وطن دوست و ورزش دوستی از این حجم سو مدیریت در ورزش ما به درد می آید!