از بادران تا تراکتور؛ سرنوشت تلخ باشگاه های به اصطلاح خصوصی!

نواندیش- رضا امیری: روز گذشته باشگاه تراکتور رسما از مالکیت زنوزی خارج شد و همزمان در لیگ دسته اول امتیاز تیم دسته یکی بادران هم به قزوین واگذار شد، بعد از خواندن این دو خبر ناغافل یاد وعده مدیران این دو باشگاه سرنوشت استیل آذین افتادم و در ضمن خدا رو شکر کردم که وعده همیشگی خصوصی سازی پرسپولیس و استقلال محقق نشد.

خصوصی سازی در فوتبال ایران از آن طنزهای تلخ روزگار است، کم نبودند باشگاه هایی که به اصطلاح خصوصی شدند و اتفاقا کلی هم هزینه کردند اما خیلی زود کفگیر مالکان آنها به ته دیگ خورد، دلیل آن هم روشن و آشکار است، در ساختار فشل فوتبال ایران که تیم ها هیچ آورده ای جز هزینه کرد ندارند چگونه می توان خصوصی سازی کرد؟! کدام سرمایه داری حاضر است در باشگاهی هزینه کند که هیچ آورده ای ندارد، اگر هم حاضر شود احتمالا باید در نیت وی شک کرد!

زمانی که زنوزی مالکیت باشگاه تراکتور را به عهده گرفت کم نبود از وعده های رنگارنگی که می داد، از ساخت استادیوم اختصاصی با الگوبرداری از باشگاه های ترکیه ای گرفته تا استخدام مربیان و بازیکنان بزرگ، اما خیلی زود دیدیم که این وعده ها نیز مثل وعده های تو خالی مالکان دیگر از حسین هدایتی تا مالکان بادران که روزی وعده ساخت بزرگترین استادیوم جهان را می دادند سرابی بیش نیست!

تجربه ناموفق خصوصی سازی در فوتبال ایران خود گواه آشکاری است بر این موضوع که هرگونه خصوصی سازی پرسپولیس و استقلال بدون اصلاح ساختار فوتبال ما محکوم به شکستی قطعی و نابودی این دو تیم پرطرفدار است. در دنیا به این ورزش به عنوان یک صنعت نگاه می شود، باشگاه ها از حق پخش تلویزیونی، مارکتینگ محصولات، تبلیغات، بلیط فروشی درآمد های هنگفتی دارند، فقط در یک مثال یونتووس بعد از خرید رونالدو با قیمت بیش از 100 میلیون یورو در کمتر از یک هفته با فروش پیراهن و تبلیغات نه تنها این پول را درآورد بلکه از آن سود هم کسب کرد، حالا این را با ساختار باشگاه های ما که جز هزینه چیز دیگری ندارند مقایسه کنید.

ساختار فوتبال باشگاهی ما بی نهایت آماتور و فشل است و واقعا اگر بحث نشاط اجتماعی و علاقه مردم نبود هیچ نوجیهی برای ادامه این روند وجود نداشت، باشگاه هایی که از بیت المال ارتزاق می کنند اما قادر به تامین حداقل نیاز های خود نیستند، در این بین فقط هم مشکل از این باشگاه ها نیست وقتی صدا و سیما از پرداخت حق پخش طفره می رود یا تیم ها کوچکترین حقی از حق پخش محیطی ندارند و به دلیل نداشتن استادیوم های اختصاصی تازه پول اجاره استادیوم هم می پردازند، چگونه می تواند انتظار خصوصی اداره شدن و کسب درآمد از سوی آنان را داشت.