چرا پرسپولیس باید به شکست الهلال امیدوار باشد؟

تیمی که قرار است رودرروی پرسپولیس قرار بگیرد، به مراتب ضعیفتر از تیمی است که شاگردان برانکو را در سال 2017 حذف کرد.

به گزارش ورزش سه، الهلال چقدر می‌تواند خطرناک باشد؟ چقدر باید روی مهره‌های توانمند خارجی این تیم متمرکز شد؟ چطور می‌توان به این تیم ضربه زد؟ آیا شرایط بدنی و هماهنگی تیم الهلال در بازی 24 مهر بهتر از پرسپولیس خواهد بود؟ این تیم چه نقاط قوت و ضعفی دارد؟

اینها پرسش‌هایی است که بعد از مشخص شدن قرعه پرسپولیس در مرحله یک چهارم نهایی و اطلاع از اینکه تیم یحیی با الهلال ژاردیم بازی خواهد کرد به شکل جدی مطرح شده و بحث‌های متعددی را در این خصوص به دنبال داشته که تا سه هفته آینده هم ادامه خواهد داشت.

مطمئناً اینها و چیزهایی بیشتر از اینها ذهن کادر فنی پرسپولیس را هم درگیر کرده و با توجه به اهمیت و حساسیت مسابقه و البته بازی در کشور عربستان و شرایط متفاوت دو تیم، یحیی و همکارانش تمام مسائل و جزئیات فنی را در نظر خواهند گرفت تا نقشه صعود را طراحی کنند. هر چند همه می‌دانند اگر بازی در چمن مصنوعی دوشنبه پیش چشم چند هزار تاجیک مقابل پدیده این فصل لیگ قهرمانان چندین وجه داشت که بازی را برای پرسپولیس دشوار می‌کرد حالا وجوه دشوارکننده مصاف با الهلال بیشتر هم خواهد شد چرا که این تیم هم به لحظ قدمت باشگاه و هم تجربه سرمربی، کیفیت بازیکنان و میزبانی، تفاوت‌های چشمگیری با استقلال تاجیکستان دارد و بالطبع مسأله عبور از آن بسیار دشوارتر و پیچیده‌تر هم خواهد بود.

تیم ملی عربستان+خارجی‌های متنوع و کارگشا

الهلال تیم پرستاره‌ای است شامل 7 بازیکن خارجی که چهارتای‌شان در لیست آسیایی قرار گرفته‌اند و تعداد زیادی چهره شاخص فوتبال عربستان که 9،8 تا از آنها عضو تیم ملی کشورشان هستند و اتفاقاً سال‌هاست کنار هم در تیم باشگاهی و ملی بازی می‌کنند. 8 بازیکن از تیم فعلی در تیم چهار سال قبل الهلال که در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان بازی کرد و پرسپولیس را حذف کرد در تیم فعلی هم حضور دارند. حتی برخی از آنها در تیم سال 2015 الهلال که پرسپولیس را در مرحله یک هشتم نهایی همین تورنمنت حذف کرد هم حضور داشتند.

در نقطه مقابل پرسپولیس از تیم چهار سال قبلش که در نیمه نهایی با نتیجه 6 بر2 به الهلال باخت، 5 بازیکن دارد که احتمالاً سه تا از آنها در ترکیب باشند ضمن اینکه از تیم سال 2015 فقط امید عالیشاه در تیم فعلی سرخ‌ها حضور دارد.

این مقایسه ثبات بازیکنان شایسته و توانمند عربستانی را در ترکیب الهلال نشان می‌دهد. در واقع الهلالی‌ها چندین فصل است که نفراتی مثل سالم الدوسری، یاسر الشهرانی، عبدالله معیوف، عبدلله عطیف، سلمان الفرج، محمد البریک، صالح الشهری، محمد کانو و محمد جهفالی که همگی ملی‌پوش بوده یا هستند را کنار هم حفظ کرده‌اند و بازیکنان خارجی‌شان را تغییر می‌دهند.

بی‌ثباتی نیمکت، تغییر فلسفه بازی

در عین حال الهلال برعکس پرسپولیس روی نیمکتش آنقدر ثبات نداشته و شاید این مسأله یک جورهایی عدم ثبات بازیکنان کارگشا و ملی‌پوش در پرسپولیس را بالانس کند.

پرسپولیس از همان سال 2015 که شکست تلخی را در ریاض مقابل الهلال متحمل شد تا امروز فقط برانکو ایوانکوویچ، گابریل کالدرون و یحیی گل‌محمدی را به عنوان سرمربی در رأس تیم داشته اما الهلال جیورجاس دونیس یونانی، عبدالعطیف الحسینی (موقت)، گوستاوو موتاساس اروگوئه ای، کاریو کیپریان رومانیایی، رامون دیاز آرژانتینی، خوان براون آرژانتینی (موقت)، ژرژ ژسوس پرتغالی، زوران مامیچ کروات، پریکلس چاموسکا برزیلی، رزوان لوچسکو رومانیایی، روجریو میکاله برزیلی و در نهایت لئونارد ژاردیم پرتغالی را طی 6 سال و نیم در اختیار داشته یعنی حتی اگر دوره حضور کوتاه آن دو مربی موقت در رأس کادر فنی را محاسبه نکنیم این تیم طی این مدت 10 سرمربی داشته که عمر مربیگری آنها به صورت میانگین به 8 ماه هم نمی‌رسد.

در عین جالب است بدانید رامون دیاز آرژانتینی که این تیم را به فینال فصل 2017 رساند و شکست خورد و رزوان لوچسکو که با الهلال قهرمان فصل 2019 لیگ قهرمانان آسیا شد به ترتیب حدوداً 5/1 و 2 سال سرمربی الهلال بوده‌اند!

بنابراین آنچه در مورد پرسپولیس تا حدودی امیدوار کننده است اینکه حتی سیستم بازی پرسپولیس هم طی 6 سال اخیر تا حدود زیادی ثبات داشته و تیم فعلی گل‌محمدی تا حدود زیادی با همان سیستم و همان روش تیم برانکو بازی می‌کند. در حالی که این مسأله در مورد الهلال با توجه به تغییرات متعدد در رأس کادر فنی و فلسفه متفاوت مربیانی که از کشورهای مختلف می‌آیند متغیر بوده است.

ضعفی که استقلال نشان‌مان داد

اما مدل بازی الهلال هم در خود باگ‌هایی دارد که می‌تواند مورد توجه کادر فنی پرسپولیس قرار بگیرد. بازی مرحله یک هشتم نهایی مقابل استقلال نشان داد این تیم وقتی اصطلاحاً بالاست در بازی بدون توپ سازماندهی چندانی ندارد و زمانی که بعضاً پرخطر نشان می‌داد، استقلال می‌توانست با بازپس‌گیری توپ خیلی خوب به دروازه این تیم نزدیک شود و موقعیت گل بسازد.

در واقع باید گفت الهلال وقتی دفاع می‌کند یا باید دفاع کند، مشارکت بازیکنان فاز هجومی این تیم در فاز دفاع‌شان اصلاً خوب نیست و می‌شود با فوتبال حساب شده و استفاده از حملات سریع و ضدحمله‌های کلاسیک به دروازه این تیم نزدیک شد و به آنها ضربه زد. در عین حال آنها وقتی توپ دارند، بازیکنانی مثل سلمان الفرج در خط میانی یا صالح الشهری، سالم الدوسری، گومیس و مارگا در خط حمله می‌توانند فوق‌العاده خطرناک باشند.

یک نکته منفی درباره خارجی‌های الهلال

کیفیت بازیکنان خارجی الهلال هم چیزی است که این روزها زیاد درباره‌اش صحبت می‌شود و البته مسأله تعیین‌کننده‌ای هم هست اما به نظر می‌رسد الهلال امسال در نوع به کارگیری از بازیکنان خارجی‌اش دچار یک اشتباه شده. آنها موسی مارگا را از پورتو خریده‌اند که در سیستم 2-4-4 به عنوان یکی از دو مهاجم بازی می‌کرد اما در الهلال با حضور گومیس مجبور شده در نقش وینگر و در سیستم 1-3-2-4 بازی کند که این مسأله تا حدود زیادی از کارآیی این بازیکن درشت اندام کاسته است هر چند مارگا به خاطر کیفیت فردی حتی در آن پست هم می‌درخشد.

در واقع مالکان باشگاه‌های عربستانی و در رأس آنها الهلال بدون در نظر گرفتن نیاز فنی سرمربی تیم‌شان هر فصل دوست دارند فقط تعدادی بازیکن خارجی گرانقیمت و مطرح خریداری کنند و چهار تا از آنها را در ترکیب آسیایی‌شان داشته باشند فارغ از اینکه به جزئیات ریز فنی توجه کنند.

بازی مالکانه، چیزی که هر دو تیم دوست دارند

الهلال در بحث مالکیت توپ تیم قدرتمندی است اما در برخی مسابقات اتفاقات بازی می‌تواند تعیین‌کننده باشد. مثلاً شاید اگر اتفاقات بازی یک هشتم نهایی به سود استقلال رقم می‌خورد، نتیجه پایانی نود دقیقه 4-4 می‌شد یا چنانچه اتفاقات و تک لحظه‌ها در بازی رفت نیمه نهایی 2017 به کمک پرسپولیس می‌آمد هرگز آن باخت با اختلاف چهار گل رقم نمی‌خورد فارغ از اینکه الهلال به لحظ تیمی و فنی در آن مسابقه بهتر از پرسپولیس بود.

در عین حال همه می‌دانند که پرسپولیس یحیی نیز به فوتبال مالکانه علاقه زیادی دارد و طی دو فصل حضورش در لیگ قهرمانان این مسأله را با آمار قابل توجهی که از خود به جای گذاشته، ثابت کرده است. حالا اینکه پرسپولیس بتواند مقابل الهلال مالکیت داشته باشد یا بازی مالکانه حریف را خراب کند و به این تیم ضربه بزند موضوع مهمی است که باز هم به اتفاقات مسابقه بستگی دارد چرا که مثلاً دریافت یا به ثمر رساندن گل زودهنگام می‌تواند به کلی روی ذهنیت و رفتار بازیکنان تأثیر بگذارد چون بازی تک حذفی است و مسأله صعود به نیمه نهایی در میان است.

آیا الهلال تیم بهتری است؟

نکته مهم دیگری که این روزها زیاد مطرح می‌شود اینکه آیا پرسپولیس با بضاعت فعلی و بدون بهره از بازیکن خارجی توان مقابله با الهلال را دارد و آیا تیم عربستانی حداقل از حیث نفر به نفر روی کاغذ تیم بهتری است؟ جواب دادن به این سؤال هم دشوار است و نمی‌شود الهلال را تیم بهتری دانست چرا که در تیم پرسپولیس هم مهره‌هایی مثل مهدی ترابی یا وحید امیری آنقدر باکیفیت هستند که می‌توانند در هر تیم آسیایی بازی کنند. تنها مشکل پرسپولیس این است که نیاز به 8،7 بازی دارد تا جا بیفتد و شکل بگیرد که باید دید تا روز مسابقه با الهلال چقدر به آن فرم نزدیک شده است.

البته الهلال این فصل در مقایسه با تیم سال 2017 رامون دیاز یا تیم 2019 لوچسکو به مراتب تیم ضعیف‌تری است. در واقع غرب آسیا طی دو فصل گذشته، تیم‌های فوق‌العاده قدرتمندی نداشته. مثلاً السد این فصل را نمی‌توان با تیمی که پریرا رهبری‌اش می‌کرد و ژاوی در مرکز میدان بود، مقایسه کرد یا الدحیل و الریان با تیم سه چهار فصل قبل‌شان قابل مقایسه نیستند اما به هر حال بازیکنانی مثل سالم الدوسری یا مارگا می‌توانند تعیین‌کننده باشند و هرگز نباید این عنصر پیش برنده را نادیده گرفت.