سریال "بازی مرکب" نمودی از واقعیت یا جلوه ای از صنعت/ نظر شما چیست؟!

نواندیش- رضا امیری: انسان گرگ انسان است، این جمله ای است که یکی از فلاسفه و نظریه پردازان تاریخ اندیشه سیاسی یعنی توماس هابز می گفت، نظری که در حقیقت تبدیل به سنگ بنای نگاه های ماکیاولیستی یا هدف محور در جهان شد، هابز معتقد بود که انسان ذاتا موجودی بد خواه و خشن است که اگر لازم باشد به همنوع خود هم رحم نمی کند، داستانی که شاید سریال بازی مرکب بهترین نمود برای به تصویر کشیدن آن باشد، هر چند در خود همین سریال هم باز این انسان به ظاهر بدخواه در مقاطعینشان می دهد که می تواند مهربان و نوع دوست باشد و از همه چیز بگذرد.

سریال کره ای بازی مرکب یا به انگلیسی اسکوئید گیم(Squied Game) این روزها به بحث اول شبکه های مجازی نه فقط در ایران که در سراسر جهان تبدیل شده است، این سریال با گذشت حدود 10 روز از انتشارش از سوی کمپانی مشهور نت فیلیکس توانست بسیاری از رکوردها را جا به جا کند و تحسین بینندگان را هم به همراه داشته باشد، نکته جالب اما آنکه این سریال محبوب در کره بسیار جنجالی شد و بر خلاف سایر کشورها نتوانست نظرات چندان مثبتی را به خود جلب کند، اکا چرا؟ اساسا داستان این سریال چیست؟ آیا آنطور که کارگردان این سریال مدعی است بازی مرکب تنها ذات خشن جوامع انسانی یا سرمایه داری را به تصویر می کشد یا اینکه چیزی بیشتر از یک اثر سینمایی برای جلب مخاطب نیست؟! نظر شما چیست، آیا شما این سریال را پسندیده اید یا اینکه شما هم آن را زیادی بد بینانه می دانید در ادامه نگاهی به برخی نظرات پیرامون این سریال جنجالی می اندازیم.

پروفسور سائجی، استادیار مطالعات کره‌ای و شرقی آسیا در دانشگاه ملی پوسان در مورد سریال اسکویید گیم می‌گوید که کره‌ای‌ها از اینکه یک سریال کره‌ای توانسته در نت‌فلیکس این همه بدرخشد و تسلط پیدا کند، یک نوع احساس غرور ملی می‌کنند. اما این شماره یک بودن، وقتی که به قیمت نشان دادن سیه‌روزی اقشاری از ملت کره باشد، ارزش خود را از دست می‌دهد.

اعتماد آنلاین در مورد نظرات مردم کره در مورد این سریال می نویسد: در عین سرگرمی و داستان‌پردازی و شخصیت‌پردازی عالی، هیجان و تعلیق، برخی کره‌ای‌ها از تماشای آن عصبی می‌شوند. زیرا سوژه اصلی آن در مورد مشکلات واقعی کره جنوبی است: بدهی و مبارزه بی‌پایان برای بازپرداخت آن.

بازیگران سریال “بازی ماهی مرکب” از بزرگترین ستارگان کره جنوبی هستند، از جمله لی جونگ جائه به عنوان ضدقهرمان، سئونگ گی هون، پدری که ناامیدانه بدهکار است و از یک غریبه کارت ویزیت دریافت می‌کند تا شاید راه حلی معجزه‌آسا به او پیشنهاد شود. او به همراه ۴۵۵ شرکت‌کننده دیگر – از هر قشر و اقلیتی که در بدهکار مشابه هم هستند- موافقت می‌کند که وارد بازی عجیبی شوند. بازی‌ای که مراحل مختلف دارد و هر مرحله از آن بر اساس بازی‌های سنتی کره‌ای طراحی شده. منتها باختن در این بازی‌های کودکانه که بسیار خشن هم شده‌اند، عاقبت مرگ فوری دارد. اما شرکت‌کنندگان به طمع دریافت جایزه نقدی نهایی ۴۵.۶ میلیارد وونی (حدود ۳۸ میلیون دلار) قبول می‌کنند که در بازی باقی بمانند.

زندگی واقعی آنها در دنیای بیرون، طوری است که آنها مرگ با عزت را به زندگی با ذلت ترجیح می‌دهند!

در دنیای واقعی، شاید کره‌ای‌ها فراتر از ترس مرگ جسمانی، از مرگ غرورشان بترسند. در چشم آنها، شرم‌آور است که در یک خانواده برچسب عضو ناموفق بودن خانواده به شما چسبیده شود.

برخی بینندگان سریال در کره جنوبی می‌گویند این سریال اضطراب‌زا است زیرا مرگ و خشونت را محیط بازی‌های کودکانه مانند چراغ قرمز، چراغ سبز و طناب کشی به نمایش گذاشته. به عبارتی نوستالژی دوران کودکی و زمانه معصومیت با خشونت و مرگ گره می‌خورد.

به هر حال این سریال فارغ از جذابیت های هنری دارای جنبه های اجتماعی و روانشناختی متعددی نیز می باشد که حتی اگر با نگاه انتقادی دیده شود شاید بتوان گفت که می تواند مثبت باشد، درباره این مساله بحث های بسیاری در فضای مجازی چه فارسی و چه کشورهای دیگر راه افتاده و کاربران نظرات متعددی دارند، اگر شما هم این سریال را دیدید نظراتان چیست؟