اين، دومين سيلي بود

مسيح مهاجرى در روزنامه جمهورى اسلامى نوشت:

درباره سيلي خوردن استاندار جديد آذربايجان ‌شرقي، چند نکته قابل تأمل وجود دارند که نبايد از کنار آنها بي‌تفاوت عبور کرد.

1- بدون ترديد هرگونه اقدام خارج از ضوابط منطقي به‌ويژه در يک مراسم رسمي، محکوم است و سيلي زدن به استاندار يکي از بارزترين مصاديق اين اقدام غيرمنطقي است.

2- توجه به زمان و مکان اين رويداد، آن را حساس‌تر مي‌کند. استان آذربايجان که اين روزها به دليل شرايط خاص مرزهاي شمال غرب کشورمان، بشدت مورد توجه ناظران سياسي است، حساسيت زماني و مکاني حادثه استانداري در تبريز را به روشني نشان مي‌دهد.

3- درباره انگيزه ضارب که يک سرهنگ سپاه پاسداران انقلاب اسلامي است مطالب مختلفي گفته شده ولي تا خود او در اين باره صحبت نکند نمي‌توان به اين مطالب اعتماد کرد.

4- نسبت دادن ماجرا به همراهي با دشمنان خارجي، عادت زشتي است که عده‌اي به آن معتاد شده‌اند و با اين کار، خود را از تأمل و ريشه‌يابي رويدادها راحت مي‌کنند. اين روش غلط، مانع درک واقعيت‌هاي موجود مي‌شود و اجازه نمي‌دهد مسئولين به آنچه در زير پوست جامعه جا خوش کرده است پي ببرند. اين، يکي از خطرناک‌ترين تهديد‌هائي است که بايد توجه همه را جلب کند و در بررسي‌ها پرداختن به ريشه‌هاي دروني را بر ساير امور مقدم بدارد. حتي دادگاه‌ها، اعم از عادي و نظامي، هم بايد با استفاده از کارشناسان صاحبنظر در جامعه‌شناسي، به لايه‌هاي پنهان رويدادهائي که با اقدامات مجرمانه مرتبط هستند به انگيزه‌هاي واقعي مرتکبين پي ببرند تا علاوه بر قضاوت بهتر، بتوانند راه‌هاي پيشگيري از جرم را نيز کشف کنند. با اين روش مي‌توان به امنيت و سلامت جامعه کمک کرد و زمينه را براي حکمراني عادلانه و مردمي فراهم ساخت.

5- سيلي زدن، برخوردهاي فيزيکي با افراد، ايجاد تشنج، ضرب و شتم، اهانت به کساني که نظر يا عملي غير از برخوردکنندگان دارند و حتي تعرض به بزرگاني در سطح مراجع که همواره مورد احترام همگان بودند و هستند، يکي از عاداتي است که در سال‌هاي بعد از انقلاب رواج يافته و زيان‌هاي زيادي نيز به بار آورده است. اکنون زمان محکوم کردن اين و آن و مطرح ساختن گلايه‌هاي مربوط به گذشته نيست، ولي مي‌توان براي تصحيح اين فرهنگ غلط که با واقعه استانداري تبريز به مرحله جديدي رسيده است، گام مهمي براي پايان دادن به اين روش غيراصولي و خلاف اقتضائات انقلاب اسلامي برداشت.
منظور از مرحله جديد اينست که با آنچه در تبريز رخ داد، مشخص شد که درگيري‌ها اکنون به درون يک قشر از مهم‌ترين بخش‌هاي امنيتي وحفاظتي کشور رسيده است. در اين واقعه، ضارب و مضروب هر دو سپاهي بودند و اين درست همان چيزي است که هرگز نبايد رخ مي‌داد. روشن بود که آن فرهنگ غلط به چنين مراحل خطرناکي هم خواهد رسيد. اينجا ديگر جاي درنگ نيست و با قيد فوريت بايد اين بيماري مزمن را معالجه کرد. البته نه با داغ و درفش بلکه با تغيير نگاه.

6- برخلاف تصورهاي ظاهري، اين سيلي که به صورت يک سردار سپاه نواخته شد، اولين سيلي نبود. اولين سيلي هنگامي به صورت سپاه نواخته شد که سپاهيان را به عرصه سياسي و پذيرش مسئوليت‌هاي اجرائي آوردند و آنها را به جاي آنکه مسئول امنيت ملي باشند، مسئول آب و نان و برق و گاز مردم کردند. سيلي تبريز، دومين سيلي بود که به صورت سپاه نواخته شد و اين، پيامد طبيعي همان سيلي اول بود. صداي سيلي اول متأسفانه شنيده نشد.

7- کساني که سپاه پاسداران انقلاب اسلامي را به عرصه‌هاي سياسي و اجرائي مي‌کشانند، حتي اگر اين کار را با حسن ‌نيت هم انجام دهند، بايد بدانند که دوستان واقعي سپاه نيستند. وظيفه ذاتي سپاه ورود به مسائل سياسي و اجرائي نيست همانگونه که امام خميني مکرراً بر اين نکته تأکيد کردند. تفسير نادرست سخنان امام و پناه بردن به توجيهات غيرموجه، عاقبتي جز سيلي تبريز ندارد. بزرگان کشور و بزرگان خود سپاه پاسداران انقلاب اسلامي، اين نقطه‌نظر که سپاهيان بايد به وظايف ذاتي خود برگردند تا از آفات مصون بمانند و خدمات بزرگشان براي هميشه با درخشان‌ترين و برجسته‌ترين حروف بر پيشاني تاريخ اين مرز و بوم بماند، را دوستانه‌ترين خيرخواهي براي سپاه بدانند.