"ایران - آمریکا"؛ بازی قرن برای قرنی جدید!

نواندیش- محمد صادقی: بازی قرن، گل قرن این ها توصیفاتی است که از 26 سال پیش تاکنون در وصف دیدار جذاب ایران و آمریکا در سال 1998 استفاده می شود، دیداری که به دلیل روابط سیاسی دو کشور در آن روزگار نه فقط توجه مردم ما که توجه جهان را به خود معطوف کرد.

حالا با گذشت بیش از دو دهه  ایران و آمریکا بعد از انواع رویارویی در دنیای سیاست بار دیگر در چمن سبز فوتبال پای به میدان خواهند گذاشت، امروز اگرچه به قول سرمربی آمریکا شرایط با 26 سال پیش متفاوت است بسیاری از تابوها میان دو طرف شکسته شده اما باز هم این هیچ چیز از جذابیت های این دیدار کم نمی کند.

این جذابیت وقتی دو چندان می شود که می بینیم انگلستان هم دیگر همگروه ایران است، کشوری که اساسا فوتبال را به ایران آورد و سال ها است روابط پر فراز و فرودی با ما داشته است. شاید بسیاری از این متن خرده بگیرند و این کلیشه در برخی موارد درست را بگویند که چرا ورزش و و فوتبال را سیاسی می کنید، من هم موافقم که نباید شرایط را به گونه ای پیش برد که ملی پوشان ما با استرس در این دیدارها حاضر شوند، اما در عین حال نمی توانم نفش بازی کنم و بگویم که روابط سیاسی یا پیشینه روابط تاثیری در ورزش ندارد!

اساسا این حساسیت ورزشی به دلیل روابط سیاسی موضوعی نیست که فقط مختص به ما باشد مثلا دیدارهای آرژانتین و انگلستان به دلیل مسائل مربوط به مالکیت جزایر فارکلند همواره از حساسیت فوق العاده ای برخوردار بوده است یا حتی دیدارهای آلمان و انگلستان با وجود آنکه سال ها از فضای جنگ جهانی دوم گذشته و این دو کشور امروز متحد و همسو هم به حساب می آیند اما باز هم حساسیت های دو چندانی دارد، پس هر چه کنیم نمی توان یکسری مسائل را از دایره فوتبال یا ورزش جدا کرد چون به هر حال ورزش و به ویژه فوتبال برایند احساس یک ملت است. البته نباید از یاد برد که گاهی همین ورزش هم می تواند به عنوان ابزار دیپلماسی موجب نزدیکی کشورها هم بشود پس منظور این نیست که لزوما باید حسی ستیزه جویانه داشت.

8 آذر سالروز حماسه ملبورن ایران با شکست آمریکا برای نخستین بار به مرحله بعد جام جهانی 2022 قطر صعود کرد، آن هم در قرنی جدید! این تیتر همین حالا هم مو به تن هر ایرانی سیخ می کند، امیدواریم مسئولان ورزش کشور تمام امکانات لازم را فراهم کنند چرا که چنین اتفاقی فارغ از حضور یا عدم حضور آمریکا در گروه ما شور و شعفی مثال زدنی در کشور ایجاد می کند، شور و شعفی که ارزش هزینه کردن میلیون ها میلیون دلار را دارد.