سبک زندگی و سیره امام (ره)؛ آنچه امروز بیشتر از همیشه باید به آن بپردازیم

نواندیش- محمد صادقی: بدون شک امام خمینی(ره) چهره ای ماندگار و تاثیرگذار نه فقط  در تاریخ معاصر ایران که تاریخ چندین هزار ساله کشور است، چهره ای کاریزماتیک که همه مردم را با هر عقیده ای حول محور انقلاب گرد هم آورد و از چنان قدرتی برخوردار بود که حتی دشمنانش هم نتوانستند وی را انکار کنند. از امام سخنرانی ها و جملات ماندگاری به یادگار مانده که این روزها بیش از همیشه نیاز به مرورشان داریم تا بدانیم و بفهمیم این انقلاب برای چه رخ داد.

به عنوان مثال در روز دهم شهریور 1364 مسئولان روزنامه‌های کیهان، اطلاعات و جمهوری اسلامی به حضور امام رسیده، در این دیدار امام خمینی ضمن ادای بیاناتی درباره نقش و ویژگی های مطبوعات از نحوه چاپ اخبار در مطبوعات انتقاد می کند و خطاب آنان می گوید:

..البته، من نسبت به همۀ مسائل مربوط به مطبوعات نمی توانم نظر بدهم. الآن آنچه‏‎ ‎‏مربوط به مسائل آخر است، این است که رادیو ـ تلویزیون و مطبوعات مال عموم است‏‎ ‎‏ـ چنانچه شما هم همین اعتقاد را دارید که عموم بر آنها حق دارند ـ از این جهت، من به‏‎ ‎‏سهم خود خیال دارم که راجع به من کم باشد، مگر در مواقع حساسی که لازم است که‏‎ ‎‏آن هم باید از ما سؤال شود که آیا مطلبی را باید نقل بکنند یا خیر. والاّ آنچه خوب است‏‎ ‎‏در رادیو ـ تلویزیون و مطبوعات باشد، آن است که برای کشور اثری داشته باشد. مثلاً‏‎ ‎‏اگر زارعی خوب زراعت کرد و زراعتش خوب بود، شما این شخص را به جای مقامات‏‎ ‎‏کشور در صفحۀ اول بگذارید و زیرش بنویسید این زارع چگونه بوده است، این منتشر‏‎ ‎‏بشود. و یا کارمندی خوب کار کرد، و یا اگر طبیبی عمل خوبی انجام داد، عکس او را در‏‎ ‎‏صفحۀ اول چاپ کنید و بنویسید که این عملش چطور بوده است. این باعث تشویق اطبا‏‎ ‎‏می شود و بیشتر دنبال کار می روند. یا مثلاً اگر کسی کشفی کرد، باید مفصل با عکس و‏‎ ‎‏مطلب باشد، یا اگر کسی سارقی را دستگیر نمود، و یا یک کشاورز و یا هنرمند و یا‏‎ ‎‏جراح، که متأسفانه نه اسمشان است و نه عکسشان، در حالی که اینها لایق اند تا در‏‎ ‎‏روزنامه ها مطرح شوند، خلاصه، باید اساس تشویق اشخاصی باشد ‏‏[‏‏که‏‏]‏‏ در این کشور‏‎ ‎‏فعالیت می کنند؛ اینها به این کشور حق دارند، به این روزنامه ها حق دارند، به رادیو ـ‏‎ ‎‏تلویزیون حق دارند، ولی ماها نسبت به آنها حقمان کم است. البته، آنچه من می گویم‏‎ ‎‏راجع به خودم است، به دیگران هیچ کاری ندارم، آنها اختیارش با شما و با خود‏‎ ‎‏آنهاست. من میل ندارم رادیو هر وقت باز می شود اسم من باشد، مدت هاست که از این‏‎ ‎‏جهت متنفرم، این کار غلطی است، به اندازۀ متعارف نسبت به همه خوب است،‏ ‏زیادی اش مضر است، این به ضرر مطبوعات است و مطبوعات را سبک می کند.‏‎ ‎‏اشخاص، شخصیت هایشان با خودشان است، این طور نیست که اگر اسمشان زیاد یا کم‏‎ ‎‏مطرح گردد، شخصیتشان زیاد یا کم شود. در ایران هرکس معلوم است چه جوری است.‏‎ ‎‏بنابراین، آنچه راجع به خودم می گویم این است که اگر قرار است عکس مرا بگذارید، به‏‎ ‎‏جای آن، عکس یک رعیت را بگذارید و زیرش بنویسید این رعیت چه کار مهمی کرده‏‎ ‎‏است.‏

صحیفه امام - ج19 - ص 361 - 362

روحیه ساده زیستی امام نکته دیگری بود که باز هم این رزوها بیشتر از همیشه باید به آن پرداخت، حسن حبیبی (1315-1391) از وزرای دولت موقت و دولت میرحسین موسوی و همچنین معاون اول دولت های مرحوم آیت الله هاشمی و دولت اول سید محمد خاتمی، در خاطرات خود آورده است:

حاج احمدآقا می گفتند امام در نجف تقریباً هیچ وقت به استراحت به‌‎ ‎‌معنای هواخوری و استفاده از ییلاق و رفتن به باغ و امثال آن نپرداخته اند و با‌‎ ‎‌وجود آنکه در لطافت روح و طبع و ذوق امام بحثی نیست، ایشان نهایت دقت‌‎ ‎‌را داشته اند که نظیر همۀ مردم ایران که زیر فشار هستند، زندگی کنند. ‌

در پاریس نیز امام به محض آنکه در نوفل لوشاتو مستقر شدند، همین‌‎ ‎‌رویه را از همان ابتدا پیش گرفتند و با وجود آنکه معلوم بود که حال و حوصلۀ‌‎ ‎‌استفاده از لطافت هوا را دارند، تکلیف را مقدم بر این امر قرار دادند و به‌‎ ‎‌محض آنکه لازم دیدند که کنج اتاق بنشینند چنین کردند. روزهای اول که‌‎ ‎‌هنوز خانه ای برای محل اقامت و اقامۀ نماز پیدا نشده بود از لحاظ زندگی به‌‎ ‎‌امام سخت می گذشت. دو سه اتاق توی هم بود که بیش از یک در ورودی‌‎ ‎‌نداشت و حضرت امام در اتاق عقب می نشستند و البته همواره عده ای در‌‎ ‎‌اتاق جلو بودند و هنگامی که ایشان می خواستند وضو بگیرند، باید از این اتاق‌‎ ‎‌عبور می کردند، ولی ایشان همواره با نهایت آرامش و با روحیۀ طلبگی با این‌‎ ‎‌وضع برخورد می کردند.‌