تورم را به گردن حقوقى كه زياد نشده انداخته اند!

غلامرضا بنى اسدى در جمهورى اسلامى نوشت:
افزایش حقوق را عامل اصلی تورم معرفی می‌کنند. نه با افزایش که با افزایش ندادن هم دارند از مردم طلبکاری می‌کنند. انگار لطف کرده‌اند که خلاف قانون، مصوبه شورای عالی کار که به تصویب هیئت امنای تامین اجتماعی رسیده را به این روز انداخته‌اند. انگار میان پولی که تامین اجتماعی می‌خواهد بدهد و آنچه کارفرما باید بپردازد، فرق است که اولی زاینده تورم معرفی می‌شود و پول کارفرما انگار سترون از زایش تورم است درست مثل پول پاشی‌های خود دولت که اصلا تورم نمی‌زاید هرچند خلق پول باشد.

به این مهم انگار توجه ندارند آقایان که اگر افزایشِ حقوق بازنشستگان، عامل تورم و گرانی بود باید در سه ماه گذشته ریالی گرانی نمی‌داشتیم و تورم در همان جایی پای می‌کوفت که در سال 1400 بود اما چنین نیست، از الان تا الان نرخ‌‌ها بالاتر می‌رود و این یعنی اگر هم افزایش حقوق و مستمری بازنشستگان، در گرانی و تورم نقشی داشته باشد چنان خُرد است که به حساب نمی‌آید. واقعیت مثل خنجر در چشم آدمی فرو می‌رود به هر بار که گذرش به بازار بیفتد. می‌بیند که حقوقی اضافه نشده، گرانی دارد بیداد می‌کند. کسی هم به داد ما نمی‌رسد. بازنشسته‌ای نوشته بود، «اونایی که افزایش حقوق بازنشستگان رو تورم‌زا میدونن بهشون بگین بابا تورم داره از سر و کول مملکت بالا میره ولی تا الآن تکلیف افزایش حقوق ما هنوز مشخص نشده چه برسه به پرداختش و بعد خرجش بعد آثارش.» راست می‌گفت.

امروز که 25 خرداد 1401 است ما داریم به حقوق 1400 زندگی می‌کنیم پس چرا گرانی، بهارمان را پاییز می‌کند؟ چرا تورم، گلوی‌مان را با فشار لحظه افزون در مُشت دارد؟ حالمان خوب نیست حضرات. دلیلش هم عملکرد شماست. شمایی که اگر هزار وعده بدهید، یکی هم عملی نمی‌شود؟ در این قریب به 3 ماه، آزموده‌ایم همه‌تان را. از دولت تا مجلس تا دیگران اما از حرف‌های همدلانه و جلسات امیدآفرین و تعیین ضرب‌الاجل‌‌ها هم چیزی ندیدیم. از جلسه‌ای که با دستور رئیس‌جمهور به معاون اول باید با نمایندگان بازنشستگان برگزار می‌شد، هم خبری منتشر نشد. از آخرین ضرب‌الاجل 48 ساعته کمیسیون اجتماعی مجلس محترم، به دولتِ گرامی، هم 24 ساعت - تا لحظه تحریر این یادداشت - می‌گذرد و هنوز خبری نیست. وزیر استعفا کرد، صورت مسئله را برخی پاک شده تصور می‌کنند حال آن که حرف بازنشستگان به قوت خود باقی است. حرف‌هایی که شمرده، شمرده بر کاغذ می‌نشیند. حرف‌هایی که جز اجرای قانون، مطالبه‌ای دیگر ندارد.

نمی‌شنوند صدای ما را؟ خدا بیامرزد سعدی شیرازی را که می‌گفت، «از دشمنان برند شکایت به دوستان» اما مصرع بعدی همین بیت هم می‌گفت؛ «چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟» حال ما هم همین است؛ وقتی دوستان حرف ما را نمی‌خوانند، وقتی نهاد‌هایی که بدانان التجا بردیم، جواب نمی‌دهند، به کجا بریم شکایت؟ باری، در روزهای پرتورم 1401 با حقوق 1400 زندگی را فریب می‌دهیم. باز هم به احترام انقلاب و شهدا صبر می‌کنیم اما همه چیز را می‌فهمیم. ما را غافل فرض نکنید و گرانی را پای حقوق‌های افزایش نیافته ننویسید. رنگ از قلم و کلمه هم می‌پرد وقتی چنین می‌نویسید. رد پای تورم و گرانی را در دفتر تصمیم‌‌ها و یادداشت‌های مدیریتی خود بجویید!