تنم می‌لرزد وقتی...

 بهنام بهزادی درباره جنایاتی که در غزه و فلسطین توسط رژیم صهیونیستی در حال وقوع است، با انتشار یادداشتی بیان کرد: «از خشم بر خودم می‌لرزم که در چنین روزگاری زندگی می‌کنم که در آن جان پرقصه آدم‌ها، تا این‌حد بی‌قدر شمره می‌شود.»

به گزارش ایسنا کارگردان فیلم سینمایی «قاعده تصادف» در این یادداشت آورده است:

«تنم می‌لرزد. این روزها، هر بار که نوبت اخبار می‌رسد تمام تنم می‌لرزد. هر روز که می‌گذرد و ده‌ها نفر به جمع کشته‌شدگان بی‌گناه غزه افزوده می‌شود. هر بار که چندین برابر این آمار به تعداد مجروحان اضافه می‌شود و هر نوبت که می‌شنوم چند صد برابر این ارقام، آدم‌های بی‌گناه و بی‌پناه در سرزمینی کوچک و در محاصره، آواره و بی‌خانمان می‌شوند.

هر دفعه که فکر می‌کنم تقلیل دادن این فاجعه به عدد و رقم‌های خشک و خالی جنایت است که کم از اصل جنایتی که در حال وقوع است ندارد، تنم می‌لرزد. از خشم بر خودم می‌لرزم که در چنین روزگاری زندگی می‌کنم که در آن جان پرقصه آدم‌ها، تا این‌حد بی‌قدر شمره می‌شود.

نه، اینجا تنها صحبت از اعدادی که هر روز بیشتر و بیشتر می‌شوند نیست و نباید باشد. اینجا جایی برای شرم ابدی همه آن‌هایی است که این فاجعه عظیم را چنین تقلیل می‌دهند تا چشم بر شرافت انسانی و مسوولیت حرفه‌ای و تاریخی‌شان ببندند. سیاست‌مداران وقیحی که الفاظ دهان‌پرکنی چون "کشتار غیرنظامیان بی‌دفاع"، "جنایت جنگی" و "نسل‌کشی" را همچنان در انبان منفعت‌طلبی‌شان نگه داشته‌اند تا روز مبادا و در پشت بازی با لغات بی‌مایه به اسرائیل چراغ سبز نشان می‌دهند تا به این شیوه غیرانسانی‌اش ادامه دهد. رسانه‌های بی‌درد و بی‌مسوولیت که به شیوه خودشان راه سیاست پیشینگان‌شان را دنبال می‌کنند و به جای فریادی جانسوز به نجوایی زبون بسنده می‌کنند و همه دیگرانی که می‌توانند کاری بکنند و خود را به خواب سیاه غفلت زده‌اند.»

این کارگردان که در حال نگارش فیلم‌نامه‌ی فیلم جدیدش است، در بخش پایانی این نوشتار آورده است: «درست همین روزها دارم داستان یک خانواده تهرانی را در ذهن می‌پرورانم که دست‌مایه فیلمنامه بعدی‌ام باشد. خانواده‌ای پنج نفره که هر یک از اعضای کوچک و بزرگش بیرون از فیلم، یک عمر زندگی در پیش و پس دارند. یک عمر زندگی و یک عمر داستان، هر چند که همش خیال است. همزمان می‌شنوم که دیشب در غزه یک خانواده پنج نفری براثر اصابت موشک به آمار کشته‌شدگان اضافه شدند. خانواده‌ای که بیش از هر شخصیت داستانی زندگی داشتند. خانواده‌ای که حتی آخرین خواب‌شان از هر داستانی واقعی‌تر بوده است و بی‌هیچ گمانی در خواب کشته شدند تا قصه بلند زندگی‌شان یکباره تمام شود، خانواده‌ای مثل خانواده من، مثل خانواده همه ما.

چنین مرگ نابهنگام و ناجوانمردانه‌ای را حتی برای خانواده خیالی داستانم نمی‌توانم تصور کنم، نمی‌توانم و تمام تنم می‌لرزد وقتی که کودکان و زنان و مردان بی‌دفاعی که زندگی‌شان نه تخیلی بلکه خود زندگی‌است این چنین مظلومانه کشته می‌شوند و همه قصه بلندشان در روایت منزجرکننده جنایات‌کاران روزگار ما تبدیل می‌شود به یک عدد، لابه‌لای آمار هر روزه کشتگان.»