آقاى اژه اى! دروغ‌ های رسمی را چه خواهید کرد؟

روزنامه هم ميهن نوشت:

ریاست محترم قوه قضائیه در اظهارات مهمی درباره دروغ اعلام داشت که: «به مسئولان ذیربط قضایی دستور داده‌ام که چنانچه فردی حرف دروغ یا ادعای بدون سندی را منتشر کرد، در کوتاه‌ترین زمان ممکن او را احضار کنید و مستندات ادعایش را از او بخواهید؛ چنانچه فرد مزبور بدون سند و مدرک این حرف دروغ را نشر داده باشد و سوء‌نیت او نیز احراز شود اما ابراز تنبّه کند و اعلام دارد که درصدد جبران برمی‌آیم، طبیعتاً مواجهه مقتضی به عمل خواهد آمد. چنانچه فرد منتشرکننده دروغ، نه‌تنها مستنداتی ارائه نکرد که حتی سوء‌نیت او نیز محرز گشت و ابراز تنبّه و جبران خطا نیز در رفتار او مشاهده نشد، مشخص است که در راستای اهداف دشمن اقدام می‌کند لذا برای او به سرعت کیفرخواست صادر خواهد شد و پرونده‌اش به دادگاه ارسال می‌شود.»

اگر بخواهیم صریح و دقیق حرف بزنیم باید گفت که دروغ یکی از بلایای اصلی این سرزمین است که متاسفانه چون موریانه از درون در حال پوک کردن تنه تنومند درخت تمدن ایرانی است.

اکنون به این حرف رسیده‌ایم که دروغ در کنار خشکسالی بلکه بیشتر از آن تهدیدکننده بقای این سرزمین است. بنابراین اگر تمام توان خود را برای برچیدن بساط دروغ بگذاریم، زیان نکرده‌‌ایم که همه‌اش سود است. از این رو باید نسبت به اظهارات آقای اژه‌ای اضافه کرد که مبارزه با دروغ منحصر به برخورد با مردم و مخالفان و منتقدان نمی‌شود. در این مورد سه نکته مهم قابل بحث است:

مردم چگونه می‌توانند حقیقت را کشف کنند؟ طبیعی است که مردم نه فرصت دارند و نه صلاحیت دارند که درباره امور رسیدگی کنند تا به حقیقت آن پی ببرند. پس آیا مردم باید اخبار و نظرات رسمی و حکومتی را به عنوان حقیقت قبول کنند؟ طبیعی است که پاسخ منفی است. اخبار صحیح و مبتنی بر حقیقت را باید نهادهای مستقل از حکومت تولید و عرضه کنند، از این نظر تا هنگامی که چنین نهادهایی در جامعه شکل نگیرد و آزادی عمل نداشته باشند، مردم چاره‌ای ندارند که اخبار حتی کم‌اعتبار را بپذیرند و هیچ دلیلی ندارد که مجبور باشند که فقط اخبار رسمی حکومت را بپذیرند. زیرا به لحاظ منطقی و تجربی ثابت شده است که اخبار رسمی نیز دقیق و مبتنی بر حقیقت نیست. اگر بخواهیم شواهد فراوان است. چه شاهدی بهتر از خبر مربوط به هواپیما.

نکته دوم اینکه دروغ‌های رسمی را چه خواهید کرد؟ آیا می‌توانید یا اراده‌ای وجود دارد که با دروغگویان رسمی برخورد شود؟ اگر فقط رئیس هواپیمایی وقت و سایر دست‌اندرکاران آن زمان سقوط هواپیما مجازات شده بودند، شاید دیگران جرأت نمی‌کردند که دروغ بگویند. اگر پیش از آن کسانی که برای مازیار ابراهیمی آن برنامه را اجرا کردند، محاکمه و مجازات می‌شدند، امروز دلیلی نداشت که نسبت به اخباررسمی بی‌اعتماد باشیم. اگر در جریان آتش‌سوزی زندان اوین با اخبار دروغ برخورد می‌شد، امروز با فضای جدیدی در اطلاع‌رسانی مواجه بودیم. دروغ‌های رسمی عوارض بسیار سنگینی برای جامعه و کاهش اعتماد مردم به حکومت دارد. بنابر این دستگاه قضایی باید ابتدا از برخورد با دروغ‌های رسمی آغاز کند، سپس از نهاد اطلاع‌رسانی مستقل حمایت کند، بعد حداکثر مجازات را برای افراد دروغگو در نظر بگیرد.

نکته سوم اینکه اگر کسی یا نشریه‌ای خبری را از خطای دستگاهی دولتی منتشر کرد و صحت آن خبر هم اثبات شود، در این صورت دادگاه در برخورد با آن دستگاه که چنان خطایی را مرتکب شده، چه برخوردی می‌کند؟ اگر با آنان برخورد نمی‌کنید، چگونه می‌توانید با دروغگویی مبارزه کنید؟ دروغ یک کل تجزیه‌ناپذیر است. با همه باید برخورد کرد.