برای پیروزی که عزیز یک ملت شد

نواندیش- محمد صادقی: چند روز پیش علیرضا شهرداری، تیمارگر پیروز با انتشار فیلمی از خوابیدن خودش و پیروز در شب منتشر کرد و نوشت: به وقت ۲۲۷ امین روزی که پیش پیروز هستم و به وقت ۱۳۴ امین شبی که بیرون کنار پیروز می‌خوابم در همین هوای سرد بدون هیچ منبع گرمایی، فقط دوتا پتو و یک ملحفه! چرا؟ چون باید پوشش بدنش با تغییر هوا مناسب فصل پُر می‌شد که شد و چون سلامت روحش برام مهمه

شب‌ها نباشم میاد کنار فَنس و صِدام می‌زنه، درست کاری که با مادرشون می‌کنن تاحدود دو سالگی کنار مادر هستن، در این سن تنها نیستن.

می‌تونستم این همه به خودم سختی ندم و توی برف و بارون یخ بندون وسط سایت و بیرون نخوابم، اما سلامت روح و روان پیروز برام مهمه و نمی‌تونم استرسش رو به دلیل تنهایی در شب تحمل کنم.وابستگی روزها رو کم کردم.

اول اینکه باید یک دست مریزاد جانانه به علیرضا استادی گفت که این روزها به نمایندگی از همه ملت ایران این چنین عاشقانه مواظب فرزندشان است، حقیقتا بعضی کارها را تنها با معجزه عشق می توان تفسیر کرد و این مراقبت دلسوزانه هم دقیقا از همین جنس است.

پیروز به نماد عجیبی برای ایرانیان تبدیل شد، اغراق نیست بگوییم که شاید حتی عجیب ترین نماد سال ها و دهه های اخیر باشد، در روزهای نه چندان خوش هفته ها و ماه های اخیر تصاویر زیبای او خنده بر لب ایرانی ها می نشاند و حتی انتشار تصویری از او با گردنبند پزشکی افکار عمومی را به شدت نگران می کند!

اینجا ببینید: تصاویری جدید و دیدنی از پیروز ایران

حقیقتا اعجاب انگیز است، اینکه سرزمین زیبای ما هنوز این چنین نمادهایی دارد که می تواند فصل مشترک همه ما ایرانی ها شود، این چنین در قلب همه نفوذ کند و سرنوشت اش به نگرانی جمعی همه ما تبدیل گردد، این خود نشان می دهد که هنوز اگر بخواهیم می توانیم بسیاری از اختلاف ها را کنار بگذاریم.

پیروز فرزند ایران بود، فرزندی که با چنگ و دندان حفظ شد، زنده ماندن اش امید را در دل ها زنده کرد حتی تبدیل به نماد شد و حالا جلو چشمان همه ما قد می کشد تا قربان صدقه یک ملت همراهش باشد، کاش فراموش نکنیم که ایران نمادی بزرگتر برای همه ما است فصل مشترکی که باید مثل پیروز زنده نگه اش داشته و دوباره بالندگی اش را به دور از هر درگیری ببینیم.