بمان پسر ایران!

من نمی دانم چرا اینطور شد، همینطور نمی دانم مقصر کیست، خوب اصلا زیاد فرقی هم نمی کند! به این هم فکر نمی کنم چرا یک دستگاه دیالیز در کشور ما برای گونه ای ارزشمند و در خطر انقراض وجود ندارد، یاد روزی هم نمی افتم که مسئولان گفتند برای نگهداری پیروز بودجه کافی نداریم، امروز به هیچ کدام فکر نمی کنم غر هم نمی زنم چرا که دیگر خسته ام، نه من که همه مان خسته ایم، از غر زدن و گفتن و گفتن و گفتن و نشنیدن!

نواندیش- محمد صادقی: الحق که پیروز پدیده ای عجیب در تاریخ ملی ایرانی ها است، بچه یوزی که از روز نخست همه نگاه ها را به سمت خودش جلب کرد و خیلی زود تبدیل به عزیز یک ملت شد و حالا یک ملت نگران وضعیت اش شده که مبادا این حلقه اتصال، این نماد امید را در این روزگار ناامیدی از دست بدهد.

امروز فقط برای پیروز می نویسم، به او می گویم که کاش بمانی برایمان پسر، کاش بدانی دیروز از مترو، مغازه و خیابان چقدر همه نگران ات بودند، این مردم با شرف که خودشان هزار درد و مشکل دارند اما از دیروز که خبر بیماری تو را شنیدند انگار کوهی از غم بر غم هایشان و تلی از درد بر دردهایشان افزوده شد، تصویر چشمان معصوم و بیمار ات بارها دست به دست شد، انگار اصلا تو فرزندشان هستی، انگار همه امید و آرزویشان را به بودن تو گره زده اند!

پیروز، این مردم یکسال قد کشیدن تو را تماشا کردند و تو برایشان نه یک بچه یوز که نماد بودی، اسم ات تبدیل به نماد امید برایشان شد، پیروز از تو می خواهیم که بمانی، بمان پسر ایران چرا که تو تنها یکی از چند یوز باقی مانده در ایران و آسیا نیستی، حال تو نماد امید یک ملت هستی، ملتی خسته و رنجور که بیش از هر زمان دیگری در تاریخ پر فراز و نشیب اش محتاج امید است، پیروز کاش تو دیگر در این وانفسا ناامیدمان نکنی!

خبرهای مرتبط