پایان تلویزیون با ورود بانک ها به شبکه نمایش خانگی

جمهوریت نوشت:
دقیق ترین و سنجیده ترین قدم های اقتصادی در همه سیستم های سیاسی و اداری در انحصار نظام پولی و بانکی است ، بنابراین وقتی شامه اقتصادی بانک ها حضور در شبکه های نمایش خانگی را به حضور در باکس آگهی بازرگانی سازمان و صدا و شبکه های تلویزیونی ترجیح داده است یعنی بانکی ها به این نتیجه رسیده اند که سود اقتصادی بیشتری از این نقل مکان بدست خواهند آورد .

معنای مستتر ولی بسیار روشن و شفاف در این تغییر سیاست تبلیغاتی بانک ها، این است که تلویزیون به اندازه شبکه های خانگی مخاطب موثر ندارد ولذا نظامات اقتصادی فارغ از دستورهای سیاسی و دولتی به این نتیجه رسیده اند که برای تبلیغ محصولات بانک از اعتبارات گرفته تا سپرده و سرمایه گذاری و جذب مشتری، باید به سراغ رسانه هایی بروند که مردم آن ها را تماشا می کنند.

اوایل دهه هشتاد اوج حضور شبکه بانکی کشور در شبکه های تلویزیونی بود. بانک ها در آن زمان دولتی بودند( پیش از اجرایی شدن اصل ۴۴ قانون اساسی و خصولتی شدن برخی بانک ها ) و سازمان صدا و سیما هم گرفتار رقبای قدرتمندی مثل تلویزیون های اینترنتی، شبکه های نمایش خانگی و بیش از همه شبکه های اجتماعی فضای مجازی نبود. حالا کاری نداریم که در آن زمان شاید مدیریت تلویزیون هم به اندازه این زمان دچار چالش های متعدد در اداره این سازمان نبود و حداقل تولیدات این سازمان از فیلم و سریال گرفته تا برنامه های ترکیبی، خبر و غیره در منازل عموم مردم دیده می شد.

چند سالی می شود که شبکه بانکی کشور و حتی اپراتورهای تلفن همراه از ورود به تبلیغات تلویزیونی منصرف شده اند . در دولت روحانی گفته می شد این عقب نشینی بزرگترین شریان های اقتصادی کشور از حضور در رسانه ملی به دلیل اختلافات سیاسی دولت روحانی با سیاستگذاران تلویزیون است . اما در طول یک و نیم سال عمر دولت سیزدهم -که همراه با مدیران صدا و سیما به حساب می آید- جز بانک شهر ، نهادهای اقتصادی دیگری به آگهی بازرگانی تلویزیون بازنگشتند.

گزاف و سنگین شدن تعرفه های بازرگانی صدا و سیما برای بزرگ ترین گروه های اقتصادی ( شامل بیمه ها ، بانک ها و اپراتورهای تلفن همراه) هم البته دلیل مهمی برای کنار کشیدن این گروه ها از تبلیغات تلویزیونی به شمار می رود اما مهمترین مسئله این است که گروه اقتصادی حرف اول و آخرش را بر اساس محاسبه سود و زیان تنظیم می کند و لذا چنانچه این سودمندی تبلیغات تلویزیونی برای این گروه اقتصادی قطعی شده بود با وجود گران بودن، حتما به این عرصه ورود می کردند.

در چنین شرایطی بانک رفاه کارگران که به تازگی برند بوک جدید تعریف کرده و با تغییر لوگو و انجام فرآیند ریبرندینگ سعی دارد سری در بین سرهای بانکی بلند کند، به تبلیغات در شبکه نمایش خانگی ( فیلیمو) ورود کرده است و این یعنی حساب و کتاب بانکی ها نشان داده تبلیغات برای مخاطب این رسانه، سودمند تر از تبلیغات در تلویزیون است .

حال اگر به یاد بیاوریم که مشاهده همه شبکه های تلوزیونی سازمان صدا و سیما برای همه مردم رایگان است ولی شبکه های نمایش خانگی تعرفه های گرانی دارند که اتفاقا هیچ نظارتی هم بر تنظیم و افزایش این تعرفه وجود ندارد، به این نتیجه گیری تامل برانگیز می رسیم که مردم ترجیح می دهند در این شرایط اقتصادی هزینه اشتراک شبکه های نمایش خانگی به علاوه هزینه های اشتراک اینترنت را بپردازند ولی از برنامه های رایگان تلویزیون استفاده نکنند.

دیده نشدن تلویزیون را به استناد تصمیم منطقی و صرفا اقتصادی بانک ها بالاتر برشمردیم ، در چنین شرایطی جدی ترین علامت سوال این است که آیا برای به سامان شدن مدیریت تلویزیون – با وجود اختصاص بودجه چند ده هزارمیلیارد تومانی از جیب مردم در بودجه های سنواتی – بالاخره فکری می شود ؟!