قطار پيشرفتِ قيمت‌ها را متوقف کنيد!

غلامرضا بنی اسدی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:

قرار بود جهش ساخت مسکن داشته باشيم نه جهشِ قيمتِ مسکن. قرار بود سالي يک "ميليون" مسکن توليد کنيم. اين که در بازار مي‌بينيم و آدم‌ها را به زمين مي‌دوزد، جهشِ افسار گسيخته قيمتِ مسکن است که "ميليارد"ي بالا مي‌رود. به بيمارئي دچار شده‌ايم در اين حوزه -انگار- که هيچ مُسَکِّني هم برايش يافت نمي‌شود. اجاره مسکن و مغازه هم دقيقا از "الآن" تا "الآن" فرق مي‌کند.

بنده خدايي – که چند هفته است خانه نشين شده - مي‌گفت مغازه‌اي را کرايه داشتيم ماهي 7 ميليون. براي تجديد به بنگاه رفتيم، کارشناس حوالي 12 ميليون را پيشنهاد داد. ما هم تا 15 ميليون آمادگي داشتيم اما صاحب ملک در همان بنگاه، في‌المجلس، در چند مرحله نرخ را بالا برد. ما که نتوانستيم اجاره کنيم اما ديگري حدود 30 ميليون تومان اجاره نامه را امضا کرد و رفت. اين ماجراي تلخ را که در جمع دوستان روايت مي‌کرديم، دوستي که کارشناس اين حوزه بود گفت در خوش بينانه‌ترين حالت بايد خود را براي 45تا 50 درصد افزايش قيمت در خريد و صد در صد براي اجاره آماده کنيم. اين وضعيت فقط خاص مسکن نيست، خودرو هم دارد همين را تجربه مي‌کند.

ديگر بخش‌هاي بازار هم هم به تبعيت همين مسير را مي‌روند. وضعيت بغرنج امروز قطعا معلولِ سياست‌هاي اشتباهي و مديريت‌هاي اشتباهي است و الا با سياستِ درست و مديرانِ کاردرست که نبايد شاهد اين همه "جهش" در قيمت‌ها باشيم. انگار قطار پيشرفت فقط روي ريلِ افزايشِ قيمت‌ها حرکت مي‌کند. آرزو مي‌کنيم، دعا مي‌کنيم، خواهش مي‌کنيم، التماس مي‌کنيم، اين قطار را متوقف کنيد. خُرد و خمير شديم زير ريل اين قطار. به داد مردم برسيد. اين کلمات به فرياد را اشتباهي کسي ترجمه نکند. بيان درد و تعيين موضع درد گرفته "ناهمراهي" نيست که دقيقا "همراهي" با فرايند درمان است.

بد خواه نيستيم بلکه خيرخواهي صادقانه را يک واجب ملي و انقلابي و انساني مي‌دانيم. همه مي‌خواهيم دولت موفق باشد. مي‌خواهيم دولت، رکورد‌هاي جهانِ موفقيت را جا به جا کند. دعا مي‌کنيم به هر قدمي که درست برمي دارند، خداوند برکت هزار چندان بدهد. قلمي اگر مي‌زنيم به واگويي واقعي شرايط، دقيقا براي حمايت از دولت است. قصد قربت هم مي‌کنيم. ما عضو يک خانواده ايم. خانه که آباد، سفره که رنگين، غذا که گرم و آب که گوارا باشد خود ما بهره بيشتر مي‌بريم. آنکه مي‌بيند و نمي‌گويد، هشدار نمي‌دهد، ساکت مي‌ماند اگر نگوئيم بيگانه است، در خوشبينانه‌ترين حالت، در غفلت بسر مي‌برد. آنان مي‌خواهند غفلت، همه ما را به فراموشي بکشاند تا موجي برخيزد و همه‌مان را به صخره بکوبد. قبل از وقوع بايد به علاج واقعه پرداخت. حکم عقل اين است.

خبرهای مرتبط