- بمبافکن «بی ۲» در یک قاب عجیب (عکس)
- افشای پشت پرده مذاکره ایران و آمریکا از سوی کیهان
- رویت شی نورانی ناشناس در آسمان قم + عکس
- پیام های مهم انتخاب استیو ویتکاف برای مذاکره با ایران
- حمایت جهانگیری از تیم مذاکره کننده / از هر اقدام جناحی و غیر ملی باید پرهیز شود
- استقبال رئيس جبهه اصلاحات ايران از مذاكره ايران و آمريكا
- پزشکیان: هیچ مخالفتی با سرمایه گذاری آمریکایی در کشور وجود ندارد
- حسن روحانی: مذاکرات مستقیم و در سطح بالا معمولاً مفیدتر است / برخلاف تصور آمریکا، ایران ۴ کارت مهم روی میز دارد
- ادعای رویترز در مورد شرط جدید حزب الله لبنان برای خلع سلاح!
- توصیه حمید رسایی به دولت و تیم مذاکرهکننده
ظريف: از سازشکار خطاب شدن، نترسید
دعایی نمونه الفت بود که مهمترین عامل قدرت ما در برابر بیگانگان است. آنچه به این نظام، مردم و کشور قدرت داده و باعث شده است در برابر متجاوزین ایستادگی کنند، یکپارچگی مردم است و دعایی کسی بود که در این یکپارچگی، کسی را حذف نمیکرد.
کسی بود که بر همه نماز خواند و بر همه گفت:«اللهم إنا لا نعلم منه إلا خیراً». همه را جزئی از قدرت ملی کشور دید و این عاملی بود که دعایی را در سیاست خارجی ما هم نمونه کرد؛ کسی که میدانست همه جمهور و مردم را زیر پرچم محبت، زیر پرچم در کنار هم بودن، زیر پرچم کنشگر مرزی بودن چگونه نگه دارد و از کسانی که، از هر طرف به او وسطباز میگفتند و به او سازشکار میگفتند، نترسید.
او یک انقلابی بزرگ بود و در زمان شاه سخنگو و صدای انقلاب بود. اما همزمان در برابر همه کوچکی و تواضع میکرد. او همه را به دور خود جمع میکرد. در فرمانی که برای دکتر صالحی صادر شد، گفتند صدای کسانی باشید که در کشور صدایی ندارند. سوال این است این خواسته که مرکز قدرت فراهم میکند با رفتار دعایی سازگار بود یا با رفتار کسانی که ادعای انقلابیگری میکنند؟
دعایی آینه آن بزرگوار بود که رحمت خدا بر او نازل شد و بهخاطر آن رحمت بر مردم مهربان شد. از دعایی این درس را آموختم که لازمه انقلابی بودن، گریزان بودن از دیگران نیست، دشمنانگاری و دور ریختن افراد نیست، بلکه لازمه انقلابی بودن جذب حداکثری و فراخواندن همه به زیر علم انقلاب است. امروز جای دعایی خیلی خالی است، دعایی نماد رواداری، نماد همراهی، نماد همدلی، نماد پذیرش دیگران و نماد جذب بود و ما امروز برای مقابله با شرایط جهانی به چیزی بیش از این نیاز نداریم.