رونمايى از مهمترین عامل بن بست اقتصادی

نواندیش - سعید شمس: یک استاد دانشگاه گفت: وقتی اظهارنظرهای دولتی ها نشان می دهد، درک صحیحی از شرایط ندارند، چطور می توانیم منتظر اصلاح اقتصادی و در نتیجه بهبودی شرایط معیشتی مردم باشیم؟

حسین راغفر در گفت و گو با «نواندیش» درباره پررنگ شدن تنگنای معیشتی و مشکلات مردم برای تاًمین مایحتاج اولیه اظهار داشت: مردم ایران در دوره های مختلف گرانی را تجربه کرده اند. اما شرایطی که الان شاهدش هستیم فرا بحران است. در واقع اینکه اسم شرایط فعلی را گرانی بدانیم، صحیح نیست. این وضعیتی که مردم را گرفتار کرده است، گرانی نیست، یک بحران واقعی است.

تحلیلگر مسائل اقتصادی در ادامه گفت: هر معلولی یک علت مشخصی دارد و باید گفت، گرانی در ایران چند علت مختلف دارد که باعث شده اند، اقتصاد با گره های کوری روبرو شود. شرح این شرایط نشان می دهد، نظام تصمیم گیری باید همهِ هم و غم اش را به کار بگیرد تا با برطرف کردن مانع ها، شرایط را برای آرامش اقتصادی مهیا کند. این مهم در شرایطی است که متاًسفانه از جانب دست اندرکاران طرح و برنامه مشخصی برای اصلاح اقتصادی مشاهده نمی شود. انگار نه انگار که اقتصاد در ایران به ورطه ورشکستگی افتاده است و مردم برای تاًمین ابتدایی ترین نیازها هزار و یک مشکل دارند.

او افزود: تحریم مهمترین عامل بن بست اقتصادی است و به همین دلیل کمترین توقع از سیاست گذاران این است که با سیاست مداری منطق مدارانه شرایط را برای برچیده شدن محدودیت های بین المللی فراهم کنند. قدم اول برای تحقق پایان تحدیدها این است که بنا را بر تعامل با نظام بین الملل بگذاریم. اساساً رشد اقتصادی میسر نمی شود، مگر داد و ستد با کشورهایی که در بازار اقتصاد جهانی حرف های زیادی برای گفتن دارند. اما مردم ما در شرایطی در تاًمین مایحتاج اولیه هم مشکل دارند که نظام حکمرانی همچنان تقابل با غرب را اصلی اصولی برای خود می داند و به همین دلیل بازگشت آرامش به اقتصاد ایران امری بعید به نظر می رسد. شیوه مدیریت دیپلماسی به قدری بد است که اگر تحریم ها برداشته شوند، بازهم نمی توانیم مراودات تجاری با دنیا داشته باشیم که دلیل این امر چیزی جز مخالفت با پیوستن به معاهده FATF نیست. یعنی گروهی در داخل در حالی این مساًله را خیانت به استقلال کشور می دانند که فقط ما و کره شمالی FATF را قبول نداریم.

عضو هیئت علمی دانشگاه الزهرا تصریح کرد: یکی از موضوع هایی که باید مدنظر نظام های سیاسی قرار بگیرد، این است که بدون «اعتماد عمومی» هیچ هدفی محقق نخواهد شد و در نتیجه توسعه محال خواهد شد. مردم ایران گرانی را در شرایطی تحمل می کنند که می دانند این مشکل در سیاست گذاریِ سیاست گذراران ریشه دارد، پس طبیعی است که اعتمادشان را به سیستم از دست می دهند و به این نتیجه می رسند که «شرایط» شان برای مسئولان آنطور که باید اهمیتی ندارد. شرح این شرایط ما را به این نتیجه می رساند که تصمیم گیران باید هر چه زودتر چاره اندیشی کرده تا هم کاستی های مالی مردم کمرنگ شود و هم اینکه مانع از بیشتر شدن فاصله جامعه با حاکمیت شوند.

حسین راغفر در پایان گفت: دولت به عنوان نهاد مسئول شرایطی دارد که احتمال بهتر شدن اوضاع اقتصادی را کم می کند. در واقع وقتی در طول 2 سال تعداد زیادی از وزیران اقتصادی جابه جا می شوند، وقتی اظهارنظرهای دولتی ها نشان می دهد، درک صحیحی از شرایط ندارند، وقتی به طور کاملاً ملموسی در دولت به مسائل کم اهمیت از اقتصاد بهای بیشتری می دهند و ... چطور می توانیم منتظر اصلاح اقتصادی و در نتیجه بهبودی شرایط معیشتی مردم باشیم. در واقع مردم به استقبال تنگناهای معیشتی بیشتر می روند.