دلواپسی‌هایی که دلواپسان به کشور تحمیل می‌کنند

 «حفظ وحدت، همدلی و انسجام در جامعه و پرهیز از هرگونه اختلاف و شکاف، نظر رهبری در این برهه حساس است. هرگونه سخن، حرکت و نوشته‌ای که حتی با نیت صادقانه باشد ولی موجب شکاف و انشقاق در جامعه، و ظلم به افراد شود، خلاف مصالح کشور و نظام اسلامی است.»

«گرایش‌ها و سلیقه‌های متفاوت نباید در صحنه افکار عمومی به نزاع و مجادله تبدیل شود.»

«ایجاد یأس و تیره کردن افق و به رخ کشیدن فاصله‌ها اشکال‌تراشی‌های غیرمنطقی‌،‌هوچی‌گری مطبوعاتی مانع رسیدن به اعتماد به نفس ملی است»

به گزارش ایسنا، اینها بخشی از بیانات مقام معظم رهبری مبنی بر لزوم حفظ انسجام و اتحاد در کشور و پرهیز از مشاجرات سیاسی است اما آنچه که این روزها شاهد آن هستیم اوج‌گیری جریاناتی هستند که تمام تلاش خود را برای گرفتن وقت کشور در مشاجرات سیاسی و سهم خواهی به کار می ‌بندند و این بی‌شک برخلاف تاکیدات ایشان بر حفظ انسجام است.

همزمان با پایان کار دولت دهم شاهد جوانه‌زدن دلواپس‌هایی بودیم که به نظر می‌رسید رجال آن بیش از هرچیزی نگران جایگاه‌شان در دولت بعدی بودند و به همین دلیل با اتکاء به جریان خاصی که نقش مردم را در حکومت دینی کمرنگ می‌داند برنامه‌ریزی‌های گسترده‌ای را برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری انجام داده‌اند اما کشور و مردم که دیگر از حرکات پوپولیستی، افشاگری‌های غیراخلاقی و فریادهای بلند به جای برنامه‌ریزی کلان و توجه به ارکان نظام و برنامه‌های بالادستی موردتاکید رهبری به اشباع رسیده بود، در 24 خرداد به جریانی اعتماد کرد که اعتدال را بر تارک رفتارها و سیاست‌های خود داشت و از همین رهگذر جوانه‌های دلواپسی به مرحله‌ای رسید که هر نگاهی را به خود معطوف می‌کرد و دشمنان همیشه در صحنه نظام را به ایجاد اختلاف درونی امیدوار می‌نمود.

در دولت یازدهم مذاکرات هسته‌ای بعد از سال‌ها به نقطه ای رسید که ابتکار عمل در اختیار طرف ایرانی قرار گرفت و کشورهای غربی موظف به عدم تصویب تحریم های جدید شدند و درست در همین برهه حساس و پرمخاطره دلواپسان اعلام موجودیت کردند و با برگزاری میتینگ‌هایی در تهران و برخی شهرهای دیگر به رفتارهای تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای انتقاد کردند.

جالب اینجاست در میان آن‌ها کسانی بودند که در زمان اداره مذاکرات توسط آن‌ها تحریم‌های زیادی علیه کشور به تصویب رسید و کشور را با مشکلاتی مواجه کرد که برای رفع آن و بازگشت به حالت قبلی سال‌ها زمان نیاز است.

در حالی‌که تاکید رهبری همواره بر حرکت روبه جلو و پرهیز از سکون بوده است کشور در شرایطی قرار گرفت که یکی از اولویت‌های گروه های مذاکره‌کننده هسته‌ای در دوران جدید بازگرداندن کشور به شرایط قبل و حدود هشت سال گذشته بود و از همین رو در ادبیات سیاسی ایران پس از این واکنش‌ها کلمه کاسبان تحریم تولید شد.

بخش بزرگی از دلواپسان که بخش کوچکی از مجلس بودند و با کمال تاسف باید گفت که این افراد در مجلس کم اما موثر عمل کرده‌اند با فریادهای بلند و نطق‌های به اصطلاح آتشین اهداف خود را دنبال نموده‌اند و رویکرد جدیدی را در برخورد با دولت و کارگزاران نظام اتخاذ کرده‌اند.

«قضاوت کنید که دوران آن مرد که رفت بخور بخور بوده یا شمایی که انقدر پررو و مدعی هستید.»

«ظریف وزیر خارجه ایران و نه رژیم صهیونیستی در دانشگاه تهران و نه در تل‌آویو پس از جوگیرشدن افاضه فرمودند...»

«در یک سال زمان مذاکره دولت تدبیر و امید با آمریکا کم تحقیر نشدیم»

«ام‌الفسادی که پس از دو دهه فساد و تباهی نشان داد تبدیل به غول مفسد شده است ...»

«چگونه است که در دولت اعتدال مدارا با دشمن و کفار مشاهده می شود»

اینها تنها بخشی از صحبت‌های برخی از نمایندگان دلواپس و پایدار بر دلواپسی‌های خود است که هرکدام در زمان خود برخلاف تاکیدات رهبری در کشور هیاهوهایی ایجاد کرده اند، اما حال این افراد در روزهای اخیر پا را فراتر از آن گذاشته‌اند و در جریان استیضاح وزیر علوم، تحقیقات و فناوری رفتارهایی از خود نشان دادند که دون شأن نمایندگی بود.

تابلونوشته‌های یکی از نمایندگان دلواپس و حرکت هالیوودی نماینده‌ای از جایگاه هیات رییسه از جمله آن‌ها بود که صرف نظر از تاثیرات سیاسی آن در حد و شأن نمایندگان مجلس نبود.

همچنین ایجاد درگیری با سایر نمایندگان و چشم‌پوشی از اقدامات مثبت دولت و وزرا به ویژه در استیضاح وزیر علوم از دیگر رفتارهای دلواپسان مجلس‌نشین بود.

اما روز گذشته و در جریان انتخاب عضو ناظر مجلس در هیات نظارت بر مطبوعات حاشیه‌سازی جدیدی از این جریان و آن هم علیه رییس قوه مقننه کشور اوج رفتارهای دلواپسان بود و دیکتاتورخواندن لاریجانی و پاسخ‌های رییس مجلس خود بیانگر ماهیت این جریان پرهیاهو در کشور و در مجلس است.

رییس مجلس در پاسخ به اتهام دیکتاتوری گفت: دیکتاتوری بد است و دیکتاتوری اقلیت بدتر؛ دیکتاتور کسانی هستند که به رای مجلس اعتنا نداشته باشند.

حال این سوالات مطرح است، عده‌ای که جز سیاست‌بازی و آن هم در زمانی که کشور به آرامش نیاز دارد دغدغه دیگری ندارند، چه میزان نظام را دلواپس اختلافات داخلی کرده‌اند؟ و باز در شرایطی که انسجام درونی و حفظ وحدت در مقابل دشمنان برای پیشبرد اهداف نظام اسلامی حائز اهمیت است این رفتارها کشور و نظام را با چه مخاطراتی مواجه می‌کند؟ و آیا سکوت معنادار آن‌ها در زمان دولت قبل در مقابل اتفاقاتی نظیر یکشنبه سیاه مجلس چه معنایی دارد؟ و آستانه تحمل نظام و مردم در مقابله عملی با تاکیدات رهبری چه قدر است؟

گزارش از خبرنگار پارلمانی ایسنا: صادق توسل