ایران وارد جنگ در يمن مى شود!؟

یدالله کریمی‌پوردر خبرآنلاین نوشت: احتمال منطقه ای شدن جنگ و به ویژه ورود جمهوری‌اسلامی به آن نزدیک به صفر است. از سوی دیگر جمهوری‌اسلامی غرق در مسائل پیچیده داخلی است و در حل وفصل آن ها مانده است. به گمانم تنش و منازعه در فضای پیرامونی باب المندب و در شاکله ای عادی و نه خیلی سنگین همچنان استمرار خواهد یافت. 

دیشب(۱۲ ژانویه) آمریکا و بریتانیا در عملیاتی مشترک، با پشتیبانی بحرین، استرالیا، کانادا و هلند، از دریا، هوا و زیر دریا، ۶۰ هدف، در ۱۶ مکان یمن را مورد حمله موشک های تاماهاوک قرار دادند. بدین ترتیب ۱۲ سایت حوثی ها مورد اصابت قرار گرفت. در این باره گپ های گوناگونی دارم که خواندنش راهگشا و نویدبخش است.

نخست آن همین چند هفته پیش، یعنی در ۱۷ دسامبر در یادداشتی مشروح با عنوان: غزه به حاشیه خواهد رفت هم تصویب قطعنامه علیه حوثی ها و اجماع جهانی علیه صنعا را تصریح کردم و هم تاکید شد که چماق جنگ بر سر حوثی ها فرود خواهد آمد(لطفا سرچ شود)؛ و هم در آنجا نوشتم که قدرت های دریا- پایه همچون امریکا، بریتانیا و نیز چین به هیج روی اجازه استمرار نا امنی در باب المندب را نخواهند داد و به زودی علیه حوثی ها وارد کارزار خواهند شد.

ولی نکته دوم و خواندنی تر این است که من طی ۳۲ سال اخیر، هیچ بیانیه و واکنشی محتاط تر و پر هراس تر از بیانیه های این دو قدرت بزرگ دریایی تاریخ و امروز جهان، یعنی آمریکا و بریتانیا در مورد حملات به یمن ندیده بودم. واکنش و بیانیه هایی سرشار از رعب و بلکه وحشت و هراس. آمریکایی ها بیدرنگ گفتند: ضربات ما علیه اهداف یمنی پایان پذیرفت. جو بایدن حملات گسترده اف- ۲۲ ها و شلیک موشک ها از زیردریایی ها را حرکتی دفاعی و بازدارنده و موقت شمرد. ریشی سوناک نخست وزیر بریتانیا مدعی شد حملاتش به یمن محدود، دفاعی، بازدارنده و صرفا متوجه اهداف نظامی بود. دستکم ۵ عضو برجسته کنگره و مجلس نمایندگان بایدن را به خاطر حمله به یمن محکوم کرده و آن را غیر قانونی خواندند.

سوم این که بیشتر کارشناسان و رسانه‌های معتبر این حمله را مقدمه و تمهیدی در جهت منطقه ای شدن جنگ و ورود ایران و حزب الله پیش بینی می کنند. از جمله در این باره ۴ پرسش اساسی مطرح شده است:

۱- آیا حوثی ها زین پس عقب نشینی خواهند کرد؟

۲- آیا حاصل غزه و یمن و لبنان، جنگ منطقه ای با مشارکت جمهوری اسلامی خواهد بود؟

۳- آیا حوثی ها اهداف منطقه ای و شناورهای آمریکا را هدف قرار داده و بایدن را ناگزیر به عقب نشینی خواهند کرد؟

۴- آیا تنش، منازعه و درگیری بدون اوجگیری، در حالت معمول و عادی استمرار خواهد یافت؟

در گذر از سخنان اردوغان که همواره همچون کرکس چشمانش را بر ایران متمرکز کرده و در انتظار اشتباه استراتژیک تهران است، به اغلب احتمال، نه جنگ منطقه‌ای درخواهد گرفت و نه جمهوری‌اسلامی آن چنان نابالغ است که با طناب پوسیده ترکیه وارد چاه بی انتهای درگیری منطقه ای شود. یادآوری می شود که اردوغان امروز جمعه در ارتباط با جنگ آنگلوسفرها بر حوثی ها، با ظاهری مخالف با آمریکا و بریتانیا گفت: اتفاقی که افتاد استفاده نامتناسب و نامتوازن از قدرت بود، همان کاری که اسرائیل در غزه می‌کند. باید ببینیم که ایران چگونه از خود دفاع خواهد کرد؟، این ظالمان هستند که زیان دیده و شکست خواهند خورد و مظلومین هیچ وقت ضرر نمی‌کنند.

ولی چرا کمترین ضرورتی به ورود ایران به جنگ نیست و اتفاقا چنین اتفاقی هم رخ نخواهد داد:

۱- حوثی ها این قدر عاقل هستند که بدانند آمریکا، بریتانیا و بلکه ناتو از ورود به جنگی فراگیر، درازمدت و زمینی پرهیز داشته و آن را به سود روسیه و چین می دانند. آیا تصمیم سازان استراتژیک جمهوری اسلامی از این غافلند؟!

۲- بر اساس براوردهای واقعی از تاثیر حمله دیشب، به زیرساخت های غیر نظامی و نظامی حوثی ها آسیبی جدی وارد نشده است. آنان در پی چند سال حملات فوق سنگین ائتلاف عربی، به ویژه عربستان و امارات، آبدیده شده اند. بنابراین ۶ کشته دیشب، در برابر هزاران کشته پیشترها، نمی تواند عددی برای شروع جنگ مستقیم منطقه‌ای باشد؟

۳- جالب این که واکنش ایران و حزب الله به حملات بامداد امروز به حوثی ها هم عادی و کمرنگ بود؛

۴- برای جمهوری‌اسلامی باید روشن باشد که اوجگیری جنگ در باب المندب برای آمریکا بس مفید است. زیرا صادرات نفت و گاز مایع ایالات‌متحده از مسیر اقیانوس اطلس و دریای مدیترانه صورت می گیرد که از صحنه جنگ دور است. حتی گران شدن بهای نفت به سود آمریکاست. این چین و اتحادیه اروپایی و کشورهای حوزه خلیج فارس‌ هستند که بیشترین ضررها را متحمل خواهند شد؛

۵- هم چنین هزینه های جنگ جدای از اسراییل، برای آمریکا و بریتانیا در حال افزایش است.‌ این دو علاوه بر پشتیبانی جدی از اسرائیل، ناگزیرند در عراق و سوریه(امریکا) و یمن بجنگندند. بی آن که ایران حضوری مستقیم در این ها داشته باشد.

به هر روی احتمال منطقه ای شدن جنگ و به ویژه ورود جمهوری‌اسلامی به آن نزدیک به صفر است. از سوی دیگر جمهوری‌اسلامی غرق در مسائل پیچیده داخلی است و در حل وفصل آن ها مانده است. به گمانم تنش و منازعه در فضای پیرامونی باب المندب و در شاکله ای عادی و نه خیلی سنگین همچنان استمرار خواهد یافت.