چرا روسيه که آسمان سوريه را در اختيار دارد با پدافند خود مانع حملات اسرائیل عليه ايراني‌ها نمي‌شود؟

مسیح مهاجری در سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی نوست:

بعد از جنايت انفجار دفتر مرکزي حزب جمهوري اسلامي در هفتم تيرماه 1360 در سرچشمه تهران توسط منافقين که منجر به شهادت آيت‌الله بهشتي و 72 تن از افراد زبده انقلابي شد، مردم در مراسم تشييع پيکرهاي پاک اين شهدا و در تظاهرات متعددي که آن روزها برگزار مي‌شد شعار «دشمن در چه فکريه – ايران پر از بهشتيه» سر مي‌دادند. 

مدتي بعد، آيت‌الله موسوي اردبيلي که علاوه بر رياست قوه قضائيه امام جمعه موقت تهران هم بود، در خطبه نمازجمعه گفت شعار «ايران پر از بهشتيه» درست نيست، ما فقط يک بهشتي داشتيم که از دست داده‌ايم و در جامعه ما کسي با ويژگي‌هاي شهيد بهشتي وجود ندارد.

در سال‌هاي اول بعد از پيروزي انقلاب اسلامي، سطح امام جمعه‌هاي موقت تهران بالا بود و شخصيت‌هاي جامعي مانند آيت‌الله موسوي اردبيلي، آيت‌الله هاشمي رفسنجاني و... عهده‌دار اين وظيفه مهم بودند و با تکيه بر استقلال فکري که داشتند مطالب مورد نياز جامعه را در خطبه‌هاي نمازجمعه مطرح مي‌کردند و به صورت دستوري و نمايشي خطبه نمي‌خواندند و تلاش مي‌کردند تحت تأثير فضاها و احساسات موجود قرار نگيرند. به همين دليل بود که آيت‌الله موسوي اردبيلي برخلاف شعار پررونق آن روزها با صراحت اعلام کرد ايران پر از بهشتي نيست و ما با از دست دادن بهشتي دچار خسران بزرگي شده‌ايم.

اين سخن مرحوم آيت‌الله موسوي اردبيلي کاملاً واقع‌بينانه بود، زيرا اگر آيت‌الله بهشتي را دشمن از ما نگرفته بود امروز ايران در پرتو مديريت او به همان پيشرفتي رسيده بود که براساس آرمان‌هاي انقلاب اسلامي وعده آن داده شده بود. اگر بهشتي در ميان ما بود، امروز از بي‌عدالتي، بحران اقتصادي و ريزش‌ها خبري نبود و جمهوري اسلامي ايران مي‌توانست حرف اول را در تمام زمينه‌ها در منطقه بزند و در سطح بين‌المللي در شمار معدود کشورهاي مطرح باشد.

حوادث تلخي که در ماه‌هاي اخير منجر به از دست رفتن تعداد زيادي از نيروهاي زبده کشور شده‌اند، بايد ما را به ياد سخن دقيق مرحوم آيت‌الله موسوي اردبيلي درباره شهيد بهشتي بيندازند و مانع شعارزدگي کشور شوند. ما تا چه وقت قرار است خودمان را با شعارهائي از قبيل اينکه با ريخته شدن خون اين نيروهاي زبده هزاران نفر مانند آنها جايشان را پر خواهند کرد سرگرم کنيم؟ اينها که هر روز در سوريه و لبنان و تهران و راسک و چابهار از دست مي‌دهيم، سرمايه‌هاي ملي کشورمان هستند که سال‌هاي طولاني هزينه‌هاي زيادي براي رسيدنشان به اين مرحله از تجربه و مهارت و کارداني صرف شد. چرا اجازه مي‌دهيم اين ثروت‌هاي عظيم ملي به اين راحتي از دست بروند؟ 

در استان سيستان و بلوچستان، زمينه مردمي بسيار خوبي براي بالا بردن سطح امنيت و جلوگيري از جناياتي از قبيل آنچه اخيراً در راسک و چابهار رخ داد وجود دارد. چرا از اين زمينه ارزشمند با مديريت کارآمد و تدابير شايسته استفاده نمي‌شود؟ چرا امکانات کافي براي ارتقاء سطح امنيت به استان سيستان و بلوچستان اختصاص نمي‌يابد؟ چرا توجه همه‌جانبه به اين استان در اولويت ويژه قرار نمي‌گيرد تا مانع سربازگيري گروه‌هاي تروريستي و مزدوران بيگانه شود؟ 

حساسيت‌هاي مرزي و برون‌مرزي استان سيستان و بلوچستان ايجاب مي‌کند از نظر مديريتي و تخصيص امکانات، نگاه ويژه‌اي به آن بشود. ما قدرت اطلاعاتي و امنيتي خوبي داريم که بايد آنها را با مديريت قوي به فعليت درآوريم و مانع بروز اين حوادث تلخ شويم.

در سوريه، زيان‌هاي زيادي را در چند ماه اخير متحمل شده‌ايم که قطعاً ناشي از خيانت عوامل نفوذي است. اين هشدار را بارها در همين چند ماه داده‌ايم ولي متأسفانه گوش شنوائي يافت نشد. آيا مسئولان ما از خود پرسيده‌اند روسيه که آسمان سوريه را در اختيار دارد چرا با پدافند پيشرفته خود مانع جنايات رژيم صهيونيستي عليه نيروهاي ايراني نمي‌شود؟ چرا چنين حوادثي براي نيروهاي روسي مستقر در سوريه اتفاق نمي‌افتد؟ 

با قطع نظر از پاسخ اين سؤال‌ها اصولاً چرا ما به جاي رجزخواني بعد از حوادث به سراغ اقدامات پيشگيرانه قبل از حوادث نمي‌رويم؟ آيا ما به يک بازبيني در وضعيت امنيتي خودمان نياز نداريم؟!