یک سخنرانی و دو برداشت

سخنرانی آقای روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد را از چند منظر می‌توان مورد ارزیابی قرار داد. نخست مقایسه سخنان رییس‌جمهوری کنونی با رییس‌جمهوری سابق ایران است. سخنرانی حسن روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مقایسه با سخنان محمود احمدی‌نژاد که آزار‌دهنده و پرخاشگرانه بود لحنی آرام، مصالحه‌جویانه و آشتی‌طلبانه‌ داشت. از منظر دیگر، سطح انتظارات از سخنان آقای روحانی به‌خصوص در داخل کشور بود. در داخل کشور در چند روز گذشته که میان ایران و آمریکا فضای متفاوتی حاکم شده بود و دو کشور تلاش کردند رویکردی جدید در قبال هم اتخاذ کنند انتظارات از سخنان و موضع‌گیری‌های رییس‌جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به‌خصوص در داخل کشور افزایش یافت. مخاطبان داخلی سخنان آقای روحانی انتظار داشتند اکنون که فرصتی تازه برای اعمال تغییر در مناسبات تهران – واشنگتن ایجاد شده، رییس‌جمهوری ایران پیام آشتی‌جویانه‌تری برای غرب به‌خصوص آمریکا ارسال کند اما این انتظار آن‌طور که باید و شاید برآورده نشد. سخنان محتاطانه رییس‌جمهوری نشان داد که برخی کانون‌های قدرت در کشور همچنان تاثیرگذارند و به نوعی پایش در تعهداتش به کانون‌های قدرت‌گیر است و از این رو نمی‌تواند پاسخگوی گروه‌های غیرحکومتی باشد. از منظر دیگری که می‌توان سخنان رییس‌جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد را ارزیابی کرد به نوع سخنان ایشان به‌خصوص در بخش نخست بازمی‌گردد. در این بخش مخاطبان به‌خصوص مخاطب عام اگر تصویری از سخنرانی نمی‌داشت و این سخنرانی را تنها با صدا دنبال می‌کرد گمان می‌کرد که این خطیب در حال روخوانی از یک کتاب تخصصی روابط بین‌الملل است. آقای روحانی در این بخش یعنی ابتدای سخنرانی‌اش آن‌قدر تحت‌اللفظی صحبت کردکه مخاطب دچار خستگی می‌شد. ای‌کاش آقای روحانی متنی متفاوت برای سخنرانی خود انتخاب می‌کرد تا با ارائه آن تفاوت دولت جدید ایران را به رخ جهانیان بکشاند. او می‌توانست مثلا بگوید من رییس‌جمهوری جدید ایران با پیامی متفاوت برای جهان هستم؛ پیامی مبتنی بر صلح و آشتی. پرداختن به موضوعاتی که رییس‌جمهوری سابق هم از همین تریبون به آن اشاره کرده بود و هیچ سودی برای منافع ملی ما نداشت، اصلا ضرورتی نداشت. بهتر بود آقای روحانی آغاز فصل جدید دیپلماسی در جهان را با متنی قوی‌تر و البته شفاف‌تر آغاز می‌کرد تا این متن فتح بابی برای پایان دادن به اختلافات و سوءتفاهمات در مناسبات ایران با جهان باشد. به بیان ساده‌تر بهتر بود پیام همکاری آقای روحانی به‌خصوص در بخش نخست سخنرانی تا این حد در لفافه نمی‌بود. این سخنرانی اما در قسمت دوم که به‌طور مستقیمی به مناسبات ایران و آمریکا اشاره داشت تا حدودی به‌خصوص برای غربی‌ها رضایت بخش بود. بازتاب سخنان آقای روحانی در رسانه‌های جهان به‌خصوص رسانه‌های غربی گواهی است بر این مدعا. در مجموع می‌توان این‌گونه جمع‌بندی کرد که سخنرانی آقای روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل دو برداشت را به دنبال داشت؛ یکی ناامیدکننده و دیگری رضایت‌بخش. برای من ایرانی که حس ناسیونالیستی دارم انتظار بیشتری از سخنان ایشان داشتم و برای مخاطب غربی که پیش از این با رییس‌جمهوری همچون محمود احمدی‌نژاد مواجه بود، این سخنان رضایت‌بخش بود. (منبع :  بهار)