- سریعالقلم: سه سناریو پیش روی ایران است؛ توافق، جنگ و اعتراضات شدید داخلی یا ... | در ۱۲ روز گذشته حدود ۵۰ آتشسوزی در ۱۹ استان ایران رخ داده است!
- عارف: اگر جنگ را شروع کردند، پایانش با ما خواهد بود
- واکنش سخنگوی وزارت خارجه به خبر تعطیلی سفارت خانههای اروپایی در تهران
- کامران غضنفری نماینده تهران: باید بررسی کنیم حضور پزشکیان به نفع کشور است یا نبودش!
- ارزیابی تازه علی لاریجانی از احتمال مجدد جنگ و موضوع مذاکره با آمریکا
- کسانی که ایران را به قوم بنی اسرائیل تشبیه میکنند به دنبال آوارگی ملت هستند!
- رمزگشایی از حملات اخیر به پزشکیان
- سرلشکر رحیم صفوی: احتمال میدهم جنگ مجددی رخ بدهد؛ پس از آن، ممکن است دیگر جنگی رخ ندهد
- توییت ولایتی با هشتگ «آلاسکا» و «مردهزارچهره»: ملت ایران هیچگاه اجازه معامله بر سر امنیت ملیشان را نخواهند داد
- سلاح تازه تندروها علیه پزشکیان: حملات در مجلس به رئیسجمهوری با طرح «عدم کفایت»
شرایط منطقه و سیاست منطقه ای ایران بعد از سید ابراهیم رئیسی
نواندیش: کشته شدن (شهادت) ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور ایران و هشت نفر دیگر از جمله امیر عبداللهیان وزیر امور خارجه در سانحه سقوط هلیکوپتر در 29 اردیبهشت، جهان و منطقه را در شوک فرو برد.
به گزارش آریا سعادتمند از سرویس ترجمه نواندیش، هندوتایمز در مورد شهادت ابراهیم رئیسی و تاثیر آن بر سیاست منطقه ای نوشت: این حادثه زمانی رخ می دهد که تنش ها در غرب آسیا به ویژه پس از آغاز اولین حمله مستقیم ایران به اسرائیل در ماه آوریل، همچنان بالاست.
امروز جنگ غزه با حمایت ایران از حماس و دیگر شبه نظامیان غیردولتی ضد اسرائیل در منطقه ادامه دارد و این کشور توانسته اسرائیل را به تنگنا ببرد. در داخل نیز حاکمیت با مشکلات اقتصادی عدیده ای دست و پنجه نرم می کند و حالا در چنین شرایطی باید انتخاباتی نابه هنگام برگزار کند.
در نظام جمهوری اسلامی ایران، نقش رئیس جمهور منتخب در مقایسه با مقام رهبری که توسط مجلس خبرگان منصوب می شود، متفاوت است. مسئولیت اصلی رئیس جمهور اداره امور جاری دولت است، در حالی که سیاست های حیاتی و استراتژی های بلندمدت به صورت جمعی و زیر نظر مستقیم مقام معظم رهبری تعیین می شود. رئیس جمهور و دولت او نیز بر چگونگی اجرای این سیاست ها نظر دارند.
با این اوصاف نباید انتظار داشت که پس از ابراهیم رئیسی سیاست منطقه ای جمهوری اسلامی ایران دستخوش تغییر خاصی شود و اگر هم بشود براساس اجماعی است که در سطوح عالی حاکمیت گرفته شده است.
