انتقاد مسیح مهاجری از بیانیه دیپلماتیک پزشکیان: چرا اینقدر نقش چین و روسیه را در روابط خارجی ایران پررنگ کردید؟

مسیح مهاجری در رونامه جمهوری اسلامی نوشت:

اولین مقاله دکتر پزشکیان که تحت عنوان «پیام من به جهان جدید» در رسانه‌ها منتشر شد، نقاط قوت و ضعف‌هائی دارد که قطعاً مورد توجه صاحبنظران قرار گرفته است.

از میان نقاط قوت مقاله رئیس‌ جمهور منتخب، می‌توان اعلام آمادگی برای تقویت روابط با اروپا و حل مشکلات با آمریکا را برجسته‌تر از بقیه دانست. در مرحله بعد، تصمیم به تقویت روابط با کشورهای منطقه و همینطور اعلام موضع شفاف در برابر رژیم صهیونیستی و حمایت از مردم فلسطین از نقاط قوت مقاله دکتر پزشکیان است.

روح کلی این مقاله که اعلام آمادگی برای تعامل با تمام کشورهای جهان غیر از رژیم نامشروع و نژادپرست صهیونیستی است و اینکه دولت وی صداقت را با صداقت پاسخ خواهد داد، قابل تقدیر است و باید آن را از نقاط مثبت و برجسته مقاله رئیس ‌جمهور منتخب دانست.

این مقاله نقاط ضعفی هم دارد که در رأس آنها پررنگ شدن رابطه با چین و روسیه و تمجید کم‌نظیر از پیمان‌های درازمدت ۲۵ ساله با چین و ۲۰ ساله با روسیه است. لابد رئیس ‌جمهور منتخب می‌دانند این پیمان‌ها و بطور کلی زیاده‌روی در تقویت روابط با این دو کشور در سال‌های اخیر از نقاط ضعف دولت‌های دوازدهم و سیزدهم بوده و همواره مورد انتقاد و اعتراض رسانه‌ها و صاحبنظران قرار داشته است.

این زیاده‌روی‌ها موجب شد دولت‌های چین و روسیه درصدد سوء‌استفاده از موقعیت خود در قبال ایران برآیند و هرکدام چند بار در یکسال اخیر به تمامیت ارضی ایران دهن‌کجی نموده و از طریق هماوائی با شیوخ امارات و اربابان آنها جزایر سه‌گانه خلیج فارس را که در تعلقشان به ایران تردیدی وجود ندارد، به قباله امارات سنجاق کنند. این تخلف آشکار پکن و مسکو با اینکه مورد اعتراض رسانه‌ها و وزارت امور خارجه قرار گرفت دولت‌های چین و روسیه را نه‌تنها وادار نکرد درصدد جبران برآیند بلکه این تخلف را تکرار هم کردند. با توجه به این واقعیت تلخ، تأکید غلیظ بر تقویت روابط با این دو کشور را نمی‌توان پذیرفت. آنچه قابل قبول است تأکید بر سیاست متوازن در روابط بین‌الملل و تنظیم روابط با کشورها براساس میزان وفاداری آنها به منافع ملی ایران است.

نقطه ‌ضعف دیگر، نپرداختن به موضوع بسیار حساس افغانستان زیر سلطه طالبان در مقاله رئیس ‌جمهور منتخب است. عده‌ای با در اختیار داشتن قدرت قاهره طی سال‌های اخیر نوعی سیاست انفعالی در مقابل حکومت خودخوانده طالبان که به هیچیک از اصول دموکراسی و حقوق بشر پای‌بند نیست را به کشور ما تحمیل کرده‌اند. خطر بزرگ حضور طالبان در رأس حکومت افغانستان برای ایران قابل انکار نیست. عجیب است که رئیس‌ جمهور منتخب این خطر بزرگ را نادیده گرفته و در مقاله خود موضعی درباره آن نگرفته‌اند.

خبرهای مرتبط