اگر جلیلی رئیس‌ جمهور شده بود اوضاع کشور چطور بود؟

احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب، با انتشار یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت: برخی از شهروندانی که در کمپین انتخاباتی دکتر مسعود پزشکیان فعال بوده و دیگران را ترغیب به حضور در پای صندوق رأی کرده‌اند، با سرخوردگی از اوضاع پیش آمده، خود را مغبون می‌پندارند و می‌گویند هدفِ شماتت و سرزنش کسانی قرار می‌گیرند که آنها را تشویق به رأی دادن به آقای پزشکیان کرده‌اند. احساس بدی دارند و می‌پرسند در مقابل سرزنش‌ها چه بگوییم؟

آنها که به آقای پزشکیان رأی دادند و به نفع او تبلیغ کردند، عمدتاً دو دسته بودند؛ دستۀ نخست کسانی که تصور می‌کردند او می‌تواند به وعده‌های انتخاباتی خود عمل کند و کشور را از شر تحریم و تورم و گرانی نجات دهد. دستۀ دوم اما افرادی بودند که فقط برای جلوگیری از به قدرت رسیدن تیم سعید جلیلی رأی خود را به اسم آقای پزشکیان به صندوق انداختند.

دستۀ نخست، ریسک کرده‌اند و اینک به ناچار باید هزینۀ آن را بپردازند. دستۀ دوم اما در هر شرایطی می‌توانند از رأی خود دفاع کنند بدین صورت که:

فرض کنیم رأی نداده بودیم و الان آقای جلیلی رئیس جمهور بود. آیا وضع اقتصاد بهتر از این بود؟ سطح آزادی‌های سیاسی و اجتماعی بالاتر از این بود؟ روابط خارجی کشور گرم‌تر از این بود؟ اعصاب مردم راحت‌تر از این بود؟ روشن است که نه فقط بهتر و بالاتر و گرم‌تر و راحت‌تر نبود، بلکه اوضاع در همۀ این موارد به مراتب بدتر و سخت‌تر بود.

از این گذشته، با رأی دادن به آقای پزشکیان چیزی از دست نرفته که قابل جبران نباشد. آنها که از رأی دادن به او پشیمان شده‌اند، هر کاری که قرار بود در شرایط عدم حضور او در پاستور انجام دهند، حالا هم می‌توانند انجام دهند.

موضوع مهمتر اما این است که با رأی ندادن ما به آقای پزشکیان، الان آقای جلیلی در کاخ ریاست جمهوری نشسته بود. دستورکار و برنامۀ او و وزیران کابینه‌اش هم که از ابتدا مشخص بود. آیا با هر اقدام و تصمیم و سخن آقای جلیلی و همکارانش آه از نهاد عموم برنمی‌آمد؟ در آن صورت، "روزنه‌گشایان" ما را سرزنش و شماتت نمی‌کردند که حق‌تان است! با یک رأی ساده به آقای پزشکیان می‌توانستید جلوی این فاجعه را بگیرید اما تنبلی و خودخواهی به خرج دادید و با تحلیل نادرست، کشور را گرفتار بلا و مصیبت کردید در حالی که اگر پزشکیان پیروز انتخابات شده بود، اوضاع به مراتب بهتر می‌شد.

در مقابل اینگونه شماتت‌ها، چه پاسخی وجود داشت؟ به چه طریقی می‌شد اثبات کرد که اگر آقای پزشکیان هم رئیس جمهور شده بود، اوضاع کلی همین بود؟

در انتخابات سال ۸۴ من بر این باور بودم که اگر مرحوم هاشمی رفسنجانی رئیس جمهور می‌شد، کاری از پیش نمی‌برد و با کارشکنی بی‌سابقه‌ای هم روبرو می‌شد. به همین دلیل رأی ندادم. وقتی محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهور شد، برخی از دوستان اصلاح‌طلب هر اقدام او را به پای ما می‌نوشتند و با قاطعیت می‌گفتند که اگر آقای هاشمی رئیس‌جمهور می‌شد، اینطور نمی‌شد! پس تقصیر شماست که رأی ندادید. این در حالی بود که از نظر من، اگر مرحوم هاشمی در آن مقطع رئیس‌جمهور می‌شد از جهاتی اوضاع حتی خطرناک‌تر می‌شد. اما چطور اتفاقِ نیفتاده را می‌شد اثبات کرد؟ هیچ راه اثباتی وجود نداشت چون تاریخ به دو صورت موازی جریان ندارد!

به هر حال، ما ایرانی‌ها که قدرت تأثیرگذاری منطقی خود را از دست داده‌ایم، فقط یکدیگر را شماتت می‌کنیم. در واقع، راه فراری از سرزنش و شماتت وجود ندارد. چه رأی دهیم و چه ندهیم در هر دو حال محکومیم! پس باید بی‌خیال سرزنش‌ها و شماتت‌ها شد!