نقد و بررسی مینی سریال نوجوانی Adolescence + داستان و بازیگران

سریال Adolescence اقتباسی نیست و بر اساس فیلمنامه‌ای اورجینال از جک تورن (Jack Thorne) ساخته شده است. تورن که سابقه‌ی درخشانی در نوشتن درام‌های اجتماعی دارد، در این سریال به سراغ یکی از مهم‌ترین مسائل روز—تأثیر مخرب اینترنت و فرهنگ مردسالارانه‌ی آنلاین بر نوجوانان—رفته است.

سریال نوجوانی Adolescence یک درام روان‌شناختی و جنایی بریتانیایی است که نه‌تنها از نظر فرم، بلکه از نظر محتوای اجتماعی نیز اثری بی‌نهایت تأثیرگذار و بحث‌برانگیز محسوب می‌شود.

به نوشته یک پزشک، مینی‌سریال نوجوانی Adolescence محصول نتفلیکس است و در چهار قسمت ساخته شده. برخلاف بسیاری از سریال‌های جنایی که یا بر جنبه‌های هیجانی پرونده‌های جنایی تمرکز دارند یا یک قهرمان پلیس را در مرکز داستان قرار می‌دهند، این سریال به ریشه‌های اجتماعی و روان‌شناختی یک جرم هولناک پرداخته و جامعه‌ای را نشان می‌دهد که در آن والدین، مدرسه، و اینترنت، همگی در شکل‌گیری فاجعه‌ای غیرقابل تصور نقش دارند.

استودیو و منبع اقتباس: داستانی که از دل واقعیت می‌آید

از آنجا که Adolescence مستقیماً از پرونده‌های واقعی الهام گرفته است، احساس دردناک مستندگونه‌ای دارد که آن را از دیگر آثار این ژانر متمایز می‌کند. استیون گراهام، یکی از بازیگران اصلی سریال، در مصاحبه‌ای گفته که انگیزه‌ی او برای ساخت این اثر، مطالعه‌ی دو پرونده‌ی واقعی قتل بود که در آن‌ها نوجوانان دختر قربانی خشونت نوجوانان پسر شده بودند. این سریال هشداری جدی درباره‌ی جامعه‌ی مدرن و آسیب‌های پنهان آن است.

کارگردان: فیلیپ بارانتینی و آزمونی جسورانه در روایت بصری

فیلیپ بارانتینی، کارگردان Adolescence، با ساخت این سریال یک شاهکار تکنیکی خلق کرده است. او که پیش‌تر با فیلم Boiling Point (نقطه‌ی جوش) تجربه‌ی موفقی در استفاده از تکنیک one-shot (فیلم‌برداری بدون قطع) داشت، این سبک را در چهار قسمت این سریال نیز به کار برده است. این تصمیم جسورانه باعث شده که هر اپیزود حالتی نفس‌گیر، واقعی و بی‌رحمانه داشته باشد، زیرا دوربین هرگز از شخصیت‌ها فاصله نمی‌گیرد و مخاطب را در دل ماجرا رها می‌کند.

بارانتینی در اینجا به چنان سطحی از مهارت کارگردانی و هدایت بازیگران دست یافته که هر اپیزود مانند تکه‌ای از یک مستند به نظر می‌رسد. این سبک باعث شده که تماشاگر حس کند شاهد یک اتفاق واقعی و زنده است که در لحظه رخ می‌دهد.

بازیگران: نمایش‌های خارق‌العاده از نام‌های بزرگ و ستاره‌های تازه‌وارد

یکی از مهم‌ترین نقاط قوت Adolescence بازی‌های درخشان آن است. ترکیب بازیگران کهنه‌کار و استعدادهای تازه، باعث شده که این سریال بتواند پیچیدگی روانی و عاطفی شخصیت‌هایش را به شکلی بی‌نظیر به تصویر بکشد.

استیون گراهام (Stephen Graham) در نقش ادی میلر

گراهام که هم‌بازیگر و هم از سازندگان سریال است، نقشی بی‌اندازه چالش‌برانگیز را ایفا کرده است: پدری که هم‌زمان در حال سوگواری برای پسرش است و هم تلاش می‌کند بفهمد که چگونه این نوجوان به چنین مسیری کشیده شده است. او با نگاهی سرد و خشم فروخورده، تمامی رنج پدران شکست‌خورده را به نمایش می‌گذارد.

اوون کوپر (Owen Cooper) در نقش جیمی میلر

بزرگ‌ترین شگفتی سریال، اوون کوپر، بازیگر نوجوانی است که این نقش را به شکل هولناک و خیره‌کننده‌ای طبیعی ایفا می‌کند. کوپر در نخستین تجربه‌ی حرفه‌ای خود، نمایشی ارائه داده که یادآور اجراهای ماندگار تاریخ سینماست. او به‌قدری در نقش خود فرو رفته که لحظاتی از سریال مخاطب را به هم می‌ریزد. او بارها بین بی‌گناهی کودکانه و خشونت هولناک جابه‌جا می‌شود، و این توانایی خارق‌العاده‌ای است.

ارین دوهرتی (Erin Doherty) در نقش بریونی آریستون

در قسمت سوم سریال، دوهرتی و کوپر در یک بازی دونفره‌ی حیرت‌انگیز در برابر هم قرار می‌گیرند. او نقش یک روان‌شناس کودک را بازی می‌کند که تلاش دارد عمق شخصیت جیمی را درک کند. گفتگوی آن‌ها در این اپیزود، یکی از پیچیده‌ترین و عمیق‌ترین صحنه‌های سریال است و تنش روانی را تا حد غیرقابل تحملی بالا می‌برد.

نقد مینی‌سریال نوجوانی یا Adolescence – اثری تکان‌دهنده و فراموش‌نشدنی

داستان: کابوس یک خانواده و سقوط درون تاریکی
Adolescence یک داستان ساده دارد اما حجم بالایی از لایه‌های اجتماعی و روان‌شناختی را در خود جای داده است.

داستان با یورش ناگهانی پلیس به خانه‌ی خانواده‌ی میلر آغاز می‌شود. دوربین بدون قطع، لحظه‌به‌لحظه‌ی این یورش و شوک والدین را ثبت می‌کند. از همان لحظه، تماشاگر درگیر سؤالاتی می‌شود: آیا جیمی واقعاً قاتل است؟ اگر هست، چگونه به این نقطه رسیده؟ و اگر نیست، چه چیزی او را در مظان اتهام قرار داده است؟ …

ویژگی‌های فنی و هنری

۱. ساختار روایی و سبک فیلم‌برداری

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های Adolescence، فیلم‌برداری آن است. هر چهار اپیزود این سریال در یک برداشت بلند و پیوسته ضبط شده‌اند، یعنی بدون کات و تدوین معمولی. این تکنیک، تجربه‌ای مستندوار و طبیعی را برای مخاطب ایجاد می‌کند که باعث می‌شود حس کنید درون ماجرا حضور دارید.

اولین قسمت، که کاملاً بر اساس این تکنیک ساخته شده، یک تجربه‌ی هیجان‌انگیز و دلهره‌آور است، اما در قسمت‌های بعدی، این سبک گاهی محدودکننده به نظر می‌رسد و ریتم داستان را کند می‌کند.

۲. بازیگری
استیون گراهام بار دیگر قدرت بازیگری خارق‌العاده‌ی خود را نشان داده و در نقش پدری که میان عشق به فرزند و شوک ناشی از جرم او گرفتار شده، یکی از بهترین اجراهایش را ارائه می‌دهد. اوون کوپر، نوجوان تازه‌وارد، نقطه‌ی قوت اصلی سریال است. او موفق می‌شود مخاطب را میان دلسوزی و وحشت از شخصیتش معلق نگه دارد.

ارین دوهرتی در اپیزود سوم، که تقریباً به یک گفتگو میان او و جیمی محدود می‌شود، اجرای خیره‌کننده‌ای دارد و موفق می‌شود تنش را در بالاترین سطح حفظ کند.

۳. موسیقی و صداگذاری
سریال موسیقی متن چندانی ندارد، اما استفاده از سکوت‌های طولانی، صداهای محیطی و دیالوگ‌های سنگین، بار دراماتیک آن را چند برابر کرده است. این انتخاب هوشمندانه، احساس خفقان و واقع‌گرایی داستان را تقویت می‌کند.

۴. نقدهای اجتماعی و موضوعات مطرح‌شده
Adolescence فقط یک درام جنایی نیست؛ بلکه درباره‌ی تأثیر شبکه‌های اجتماعی، جنبش‌های مردسالارانه و انزوای نوجوانان در عصر دیجیتال صحبت می‌کند. سریال به سؤالاتی عمیق می‌پردازد:

چگونه ممکن است یک نوجوان عادی مرتکب جنایتی چنین وحشتناک شود؟

نقش والدین، مدرسه و جامعه در پیشگیری از چنین فجایعی چیست؟

تا چه حد محتوای اینترنتی می‌تواند طرز فکر نوجوانان را تغییر دهد؟

دیالوگ‌هایی مانند “ما فکر می‌کردیم در اتاقش امن است”, که والدین جیمی به زبان می‌آورند، نمونه‌ی بارز این نقد اجتماعی است.

نقاط قوت و ضعف

نقاط قوت:
فیلم‌برداری خلاقانه و استثنایی

بازیگری فوق‌العاده، به‌ویژه اوون کوپر و استیون گراهام

روایتی دلهره‌آور و پرتنش که مخاطب را میخکوب می‌کند

پرداخت دقیق به مسائل اجتماعی، مخصوصاً تأثیر اینترنت بر نوجوانان

نقاط ضعف:
استفاده‌ی مداوم از تکنیک one-shot در برخی قسمت‌ها روند داستان را کند می‌کند.

قسمت‌های پایانی از نظر ریتم، قدرت اپیزود اول را ندارند.

برخی پیام‌های اجتماعی ممکن است بیش از حد سنگین و تلخ به نظر برسند.

آیا این سریال ارزش تماشا دارد؟
قطعاً بله. Adolescence یک تجربه‌ی منحصربه‌فرد در تلویزیون است که هم از نظر تکنیکی یک شاهکار سینمایی محسوب می‌شود و هم از نظر محتوایی، بحث‌برانگیز و ضروری است. این سریال برای هر کسی که به درام‌های اجتماعی، روان‌شناختی و جنایی علاقه دارد، تماشای آن ضروری است.

خبرهای مرتبط