درباره داود مقامی، خواننده ناکام «اگه یادش بره که وعده با من داره»

خبرآنلاین نوشت: یک شب که از ناامیدی و یأس کم مانده بود که روی صحنه نرود مردم او را کشاندند و وقتی برگشت به یکی از دوستانش گفت: «این‌ها جدا مرا خجالت‌ درباره داود مقامی، خواننده ناکام «اگه یادش بره که وعده با من داره» می‌دهند. دست‌شان درد می‌گیرد و خسته می‌شوند.»

داود مقامی یکی از شناخته‌شده‌ترین خوانندگان سبک موسوم به کوچه بازاری ایران است که ستاره عمرش خیلی زود افول کرد؛ وقتی تازه در اوج شهرت قرار گرفته بود و تنها ۳۳ ساله بود در ۲۲ اسفند ۱۳۵۰در اثر سرطان مغز، چشم از جهان فرو بست. خواننده‌ای که ترانه «اگه یادش بره که وعده با من داره» او هنوز بر زبان‌ها زمزمه می‌شود. یک ماه بعد از درگذشت نابهنگام این خواننده جوان، خبرنگار مجله «سپید و سیاه» (۲۳ فروردین ۵۱) یادنامه‌ای برای او نوشت که در پی می‌خوانید:

عکاس را حاضر کرده بودم و بچه‌های دیگر را، راه افتادیم به طرف خانه‌ای که در یکی از کوچه‌های تنگ جنوب شهر قرار داشت، خانه‌ای که سر کوچه‌اش داود مقامی هم ایستاده بود. قوی‌هیکل و عجیب از توی کوچه که می‌گذشتیم او چند بار پرید و خواست که دستش به شاخه درختی برسد، و یکی دو بار هم زمزمه سر داد. توی کوچه زد زیر آواز...

من گیج و مات بودم، نمی‌دانستم به او چه بگویم، کوچه‌های جنوب شهر برای من آشنا بود، اما داود آشنا نبود، داود خواننده‌ای که آواز می‌خواند و صفحه پر کرده بود. داود مقامی خواننده جوان و ناکام و مردی که از میان مردم برخاست و تازه می‌رفت در کار خوانندگی شهرتی به هم برساند زندگی را بدرود گفت.

داود مقامی را چند سال پیش به هنگامی که تازه اولین صفحاتش را پر کرده بود شناختم، یعنی قرار شده بود یکی روزی عده‌ای از این خوانندگان در حال رشد را دور هم جمع کنیم و از آن‌ها عکس و رپورتاژ تهیه کنیم. تنها مطلبی که از آن روز به خاطرم مانده این است که داود مقامی در قصاب‌خانه کار می‌کرد و گرم و صمیمی بود و بعدها دیدیم وقتی کارش گرفت باز هم برای دوستان و همکارانش و مردمی چون خود آواز خواند. یعنی آمد به لاله‌زار و در تئاترهای آن‌جا و به‌تدریج شهرتی به هم رساند اما قبل از آن‌که این شهرت اوج بگیرد و داود مقامی وارد دنیای تازه بشود از دنیا رفت و این مرگ نابهنگام او موجب شد که دوستان صمیمانه متاثر شوند.

من شش سال پیش با داود آشنا شدم. هردوی ما سه سال در یک تئاتر کار می‌کردیم و از نزدیک با خصوصیات اخلاقی او آشنا شدم. مهربان بود و مردم فقیر را دوست داشت. همیشه می‌خندید و شادی می‌کرد و دوست داشت که اطرافیانش را شاد ببیند. همیشه بعد از اجرای برنامه‌اش در تئاتر احساس سردرد شدیدی می‌کرد. آهنگ‌هایش را قبل از آن‌که به صورت صفحه وارد بازار سازد برای دوستان می‌خواند. سردردش به‌تدریج شدید و شدیدتر می‌شد و او از این سردرد لعنتی رنج می‌کشید و سرانجام چاره‌ای نبود مگر این‌که تن به عمل جراحی بدهد. عمل انجام شد و متاسفانه به جای این‌که بهتر شود بدتر شد... مدت‌ها گذشت طوری شد که داود با آن همه عظمت صدایش دیگر نمی‌توانست بخواند و مثل شمع آب می‌شد. صدایی که از حنجره‌اش بیرون می‌آمد مغزش را ناراحت می‌کرد و به‌تدریج یأس سو ناامیدی بر او غلبه کرد و می‌گفت: «علی دارم نابوود می‌شم، دارم می‌میرم.» و بالاخره درد او را وادار کرد که دوباره عمل شود. یک روز قبل از مرگش پیش او رفتم، خیلی لاغر شده بود، درد می‌کشید، صدایش خیلی ضعیف شده بود. همیشه وقتی ما را می‌دید می‌گفت «خوش آمدید قربون قدمتون» ولی این دفعه حتی نتوانست این جمله را بگوید.

داود مقامی در هفده‌سالگی به ورزش علاقمند شد و در رشته زیبایی اندام موفقیت‌هایی به دست آورد و وقتی هجده ساله شد صدای قاسم جبلی او را جذب کرد و داود زمزمه را شروع کرد. دوستان تشویقش می‌کردند و بین دوستان شهرتی به دست آورد. داود بیست‌ودوساله که شد به دخترعمه‌اش علاقه پیدا کرد و این عشق موجب شد که با هم ازدواج کنند. یک سال از این ازدواج که گذشت صاحب پسری شدند و اسمش را بهمن گذاشتند. داود سپس به علت علاقه شدیدی که به آواز داشت نزد شاپور نیاکان رفت و تعلیم گرفت و سرانجام نخستین آهنگش را به صورت صفحه وارد بازار کرد.

درباره داود مقامی، خواننده ناکام «اگه یادش بره که وعده با من داره»

داود مقامی به یکی از دوستانش می‌گفت: «اولین صفحه مرا با منت و مفت و مجانی چاپ کردند.» ولی مدتی که گذشت مدیران کافه‌ها و تئاترها تا شبی ۷۰۰ تومان دستمزد به او پیشنهاد کردند.

داود از کف زدن مردم لذت می‌برد ولی وقتی آن‌ها ابراز احساسات می‌کردند و می‌خواستند که او دوباره روی سن بیاید سردرد آزارش می‌داد. درد آن‌قدر شدید می‌شد که نمی‌توانست دوباره روی سن برود و از این بابت دلش می‌سوخت.

داود مردی بود از مردم و این دیگر نه حرف است نه ادعا. او کارگر بود و کارگر جماعت دوستش داشتند. داود به اندازه خود، به حدی که ظرفیت داشت در قلب مردم، در قلب توده مردم، مردم میدان شوش، دروازه غار، راه‌آهن، قصابخانه جا داشت. جایی بسیار خوب. صفحاتش فروش می‌رفت، خیلی زیاد. تمام صفحه‌فروشی‌های جنوب شهر صفحه او را پخش می‌کردند و همکاران و دوستانش جمعه‌ها که به لاله‌زار می‌آمدند جلوی تئاتری که عکس‌های داود را به سردش آویخته بود می‌ایستادند و زمزمه می‌کردند: «این داوده، فداش شم... خیلی مرده، مرد و آقا»

و به همین دلیل بود که داود برای بچه‌هایش دل می‌سوزاند و آرزو داشت که روزی با ماشین خودش آن‌ها را به در دانشگاه برساند. دلش می‌خواست بچه‌هایش، بچه‌های خوبش شیک بپوشند و مرتب و پاکیزه باشند و از درس و تحصیل عقب نمانند. داود با وجود دوستان فراوانی که داشت، مردم خوب محیط کارگری، مردمی با کلاه‌مخملی مشخص‌شان، مردمی که دوست داشتند داود را.

مردمی که به داود می‌گفتند سر ما منت بگذار و امشب را با ما بگذارن. با این وصف سر خانه و زندگی‌اش می‌رفت اما هرگز نشد که دل کسی را بشکند، هر کدام‌شان که از او می‌خواستند آواز بخواند داود آواز می‌خواند، در حالی که سرطان لعنتی و فشاری که بر عصب و مغزش وارد می‌شد او را از درد به پیچ و تاب می‌انداخت و گاهی از درد بود که به خود می‌پیچید ولی نمی‌گذاشت کسی متوجه بشود. دلش نمی‌آمد عشق کسی را کور کند. نه دلش نمی‌آمد، این در مرام او نبود.

از تشویق‌های مردم مخصوصا از کف زدن‌های پی‌درپی خجالت می‌کشید. یک شب که از ناامیدی و یأس کم مانده بود که روی صحنه نرود مردم او را کشاندند و وقتی برگشت به یکی از دوستانش گفت: «این‌ها جدا مرا خجالت‌ می‌دهند. دست‌شان درد می‌گیرد و خسته می‌شوند.»

در محیط ورزشی و زورخانه شهرت و محبوبیت خاصی داشت، داود یک آدم خاکی بود و قهرمانان و انسان‌های راستین زورخانه آدم‌های خاکی را همیشه دوست دارند.

داود کارش گرفت، آمده بود به تئاتر و بعد هم کاباره‌ها او را خواستند و داود در آستانه بزرگ‌ترین موفقیت خود ایستاده بود و می‌رفت که حسابی در جان و دل مردم جای بگیرد، تازه سی‌وچهار سالش شده بود، اما سرطان بی‌رحم نگذاشت، درد شیدد سر، او را واداشت که به عمل جراحی روی مغز خود رضایت بدهد و این‌طوری بود که زندگی را بدرود گفت و مردمی را که صمیمانه دوستش داشتند داغ‌دار کرد.

خبرهای مرتبط