سریال وحشی (هومن سیدی) میخ اولش را محکم کوبید + نقد ها

همشهری: اولین قسمت سریال جدید هومن سیدی با استقبال مخاطبان همراه شد.

۵ سال پس از سریال «قورباغه» هومن سیدی با سریال «وحشی» در حالی به شبکه نمایش خانگی بازگشته که به‌نظر می‌رسد کوشیده در حال و هوایی متفاوت از سریال‌های ایرانی روز گام بردارد. این برداشتی است که می‌شود از قسمت اول سریال داشت.
 

«قورباغه» با تمام فراز و نشیب‌هایش سریالی بود که در مجموع توانست مورد توجه مخاطبان قرار گیرد و باید دید با «وحشی» چه خواهد کرد؟ هومن سیدی معمولاً از سوی منتقدانش به گرته‌برداری از آثار خارجی متهم شده و باید دید این بار شاهد چه واکنش‌هایی درباره کار تازه‌اش خواهیم بود. با پخش قسمت اول عده‌ای شروع سریال را با فیلم «قهرمان» اصغر فرهادی مقایسه کرده‌اند.   هرچند قسمت اول «وحشی» در کلیت تفاوت‌های محسوسی با فیلم فرهادی دارد. هومن سیدی در ساخته‌های پیشین خود نشان داده باهوش است و می‌داند چطور مخاطبش را جذب کند و در وحشی هم دست‌کم در نخستین قسمت همینطور عمل کرد. همانطور که در فیلم‌های «مغزهای کوچک زنگ‌زده» و «جنگ جهانی سوم» و سریال «قورباغه» سراغ قشر فرودست جامعه رفته و از آنچه بر آنها گذشته و از رنج و عصیان‌شان گفته، در وحشی هم ماجرای واقعی کارگری مطیع را روایت می‌کند که وارد ماجراهای پیچیده می‌شود. آنچه او تا امروز ساخته، جریان متفاوتی در سینما و سریال‌سازی متداول است که گاه خودش هم در نمونه‌هایی از آنها بازی کرده است، مثل «گیسو» و «عاشقانه» منوچهر‌ هادی یا فیلم‌های «در مدت معلوم» و «من دیه گو مارادونا هستم». او جریان متفاوتی را دنبال می‌کند، اما در عین حال به سادگی می‌تواند با مخاطب عام ارتباط برقرار کند و این شاید بزرگ‌ترین مهارت سیدی باشد.‌

منتقدان چه می‌گویند؟

برآیند نگاه منتقدان به نخستین قسمت «وحشی» مثبت است، جز چند نکته‌ای که بعضی‌ها نپسندیده‌اند، اما در مجموع نقدهای خوبی دریافت کرده است. یکی از منتقدان با اشاره به آغاز و پایان این قسمت نوشته: «بهترین وجه رسیدن از چنان آغازی به چنین پایانی در قسمت نخست سریال در این نکته نهفته است که همه‌چیز به‌شکل ارگانیک و طبیعی پیش می‌رود و خبری از تصادف یا اتفاقات غیرقابل‌پیش‌بینی (شبیه آنچه مثلا در قورباغه رخ می‌داد) نیست.» و ادامه داده می‌توان با خیال راحت گفت که نخستین قسمت «وحشی» کاملا راضی‌کننده است و می‌تواند نوید یک داستان درگیرکننده و پرجزئیات را بدهد.

منتقد دیگری از فیلمنامه خوب این قسمت نوشته است: «وحشی» در همان قسمت نخست نشان می‌دهد که به لحاظ فیلمنامه چنته پری دارد و می‌تواند در هر قسمت تماشاگران خود را غافلگیر کند، همچنین پر از ظرافت و ریزه‌کاری‌هایی است که کشف آن برای تماشاگر لذتبخش به‌نظر می‌رسد. برای مثال می‌توان به خرابی ضبط اتومبیل و به‌کار افتادن غیرمنتظره‌اش، جایی که داوود انتظارش را ندارد، اشاره کرد؛ عنصری پیش پا افتاده که سیدی از آن بهره دراماتیک هوشمندانه‌ای می‌گیرد. در عین حال «وحشی» در ذات خود یک نقد اجتماعی جدی دارد که ذهن تماشاگران خود را به حوادث رخ‌داده در معدن‌ها و وضعیت کارگران آن ارجاع می‌دهد بدون آن که گل درشت به‌نظر برسد و سیاه‌نمایی کند.» یکی دیگر از منتقدان هم درباره شخصیت‌پردازی‌ها در این قسمت از سریال نوشته که خوب پیش رفته و توانسته بیننده را گول بزند. دیگری هم معتقد است: اینجا با یک جواد عزتی جدید روبه‌رو خواهیم بود که ربطی به مالک« زخم کاری» ندارد و آن هم تأثیر مستقیم کارگردان است.

تماشاگران چه نظری دارند؟

نگاه بیشتر مخاطبان درباره قسمت اول مثبت بوده و نظرات‌شان در یادداشت‌هایی که زیر پست‌های مختلف درباره این سریال نوشته شده، نشان‌دهنده رضایت آنهاست. بسیاری آن را سریال جذابی معرفی کرده‌اند که ارزش دیدن دارد. بعضی آن را با دیگر سریال‌های در حال پخش از شبکه نمایش خانگی مقایسه کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که یک سر و گردن از همه آنها بالاتر است. کاربران زیادی هم هستند که درباره بازی جواد عزتی نوشته‌اند و تحسینش کرده‌اند که در همین قسمت اول توانسته شخصیت را به تماشاگر معرفی کند. در کامنت‌هایی هم به کارهای قبلی هومن سیدی اشاره شده که جذاب بوده‌اند و نوشته شده «وحشی» هم مثل کارهای قبلی سیدی متفاوت و درگیرکننده است. در مقابل کاربرانی هم بوده‌اند که از آن راضی نبوده‌اند. مثل کاربری که نوشته: «درکل هومن سیدی از تکنیک خوب استفاده می‌کند، ولی شخصیت‌پردازی، فیلمنامه و فضای الکی‌جدی آثارش همیشه پاشنه آشیلش بوده‌اند. در مورد این سریال هم به‌نظر از شخصیت‌پردازی جواب‌پس‌ داده‌ای استفاده کرده، یعنی تبدیل یک شخصیت سفید به سیاه که یا به نابودی‌اش ختم می‌شود یا رستگاری‌اش، که مثال فوق‌العاده‌اش شخصیت والتر وایت در سریال برکینگ بد است.»

دیگری هم نوشته: ‌«هومن سیدی در سال‌های اخیر سعی کرده با کپی کردن آثار خارجی و به قول معروف «ایرانیزه» کردن آنها برای مخاطبی که اطلاعات سینمایی‌اش به همین سینمای نیم‌بند ایران محدود می‌شود، برای خودش اسم و رسمی‌ در کند، درحالی‌که اگر آثارش را با معیارهای سینمایی بسنجیم شاید به سختی «قابل تماشا» لقب بگیرند.»‌