چرا در شرایط امروز از ظرفیت افرادی مانند جهانگیری، پورمحمدی و یونسی و... استفاده نمی شود؟

حتی اگر نیاز به تغییر برخی از مسیرها وجود دارد نباید زمان مقتضی آن از دست برود. نمونه بارز تعلل در تصمیم‌ها لایحه پالرمو و CFT بود که ۱۰سال به طول انجامید!

حتی اگر نیاز به تغییر برخی از مسیرها وجود دارد نباید زمان مقتضی آن از دست برود. نمونه بارز تعلل در تصمیم‌ها لایحه پالرمو و CFT بود که ۱۰سال به طول انجامید! چرا در شرایط امروز از ظرفیت افرادی مانند جهانگیری، پورمحمدی و یونسی و... استفاده نمی شود؟

به گزارش اعتماد : مطمئنا اسراییل به تنهایی قادر به هماوردی با ایران نیست ولی همه یقین داریم که امریکا، اروپا و برخی کشورهای منطقه هرآنچه در توان دارند و مقتضی می‌بینند در اختیار اسراییل قرار می‌دهند.

با چنین فرض مسلمی پیکار ایران در زمان کنونی سرنوشت‌ساز است و برای عبور از بحران کنونی راهی جز به‌کارگیری همه ظرفیت‌های کشور وجود ندارد.

اینکه صدا و سیما کم‌کم از دایره بسته پیشین خارج می‌شود و به غیر همفکران خود هم برای دفاع از ایران تریبون می‌دهد مورد استقبال است ولی این معنا اندکی از بایسته‌های فوری و فوتی است. به جز صدا و سیما نیاز به همیاری و میدان‌داری همه ایران دوستان خصوصا بزرگان محبوب و تعمیق همبستگی به وجود آمده کاملا محسوس و ضروری است.

بازسازی ساختاری برای مواجهه با انواع سناریوهای احتمالی در صدر اولویت‌ها قرار دارد و تاخیر در آن ممکن است خسارت‌های بزرگی به همراه داشته باشد.

ما مدیران زیادی داریم که تجربه‌های گرانسنگی در اداره کشور دارند و اکنون به‌واسطه اختلافات سیاسی و تنگ‌نظری‌ها خانه‌نشین هستند. چرا از شخصیت‌هایی مثل آقای جهانگیری، علی یونسی، موسوی‌لاری، غلامحسین کرباسچی، صفایی فراهانی، مصطفی پورمحمدی و... در پست‌های حساس استفاده نمی‌شود؟ حتی شخصی مثل آقای قالیباف با همه انتقاداتی که به او داریم در بعد اجرایی توان بالایی از خود بروز داده که در بعد تقنینی چیزی مشاهده نشده است.

راهبردی‌تر از همه‌ چرا برای روز مبادا فکر نمی‌شود و طمع دشمنان برای به وجود آمدن خلأ‌های بنیان‌کن زایل نمی‌شود؟ متاسفانه همواره برای تصمیم‌گیری‌های مهم دچار تردید و تاخیر بوده‌ایم و زمان‌های مهم را یکی، پس از دیگری از دست داده‌ایم. گاهی نوشدارو را بعد از مرگ سهراب رسانده‌ایم ولی‌ با علم به این معنا همچنان در این زمینه کندی و رخوت دیده می‌شود. اکنون زمان چابکی در تصمیم‌هاست؛ زمان هماهنگی کامل بین همه نیروهاست.

حتی اگر نیاز به تغییر برخی از مسیرها وجود دارد نباید زمان مقتضی آن از دست برود. نمونه بارز تعلل در تصمیم‌ها لایحه پالرمو و CFT بود که ۱۰سال به طول انجامید! موضوع بستن اضطراری و موقت اینترنت جای خود دارد ولی چقدر باید طول بکشد تا مساله رفع فیلترینگ حل شود؟

آزادی زندانیان سیاسی مشکل لاینحلی نیست که این همه زمان ببرد و احتمالا اسراییل برای سوءاستفاده از این معنا زندان اوین را بمباران بکند. مهم‌تر از نکات بالا ایجاد ساز و کاری برای تصمیمات فوری و ضروری و حتی استراتژیک است. می‌توان مثل همه دنیا به دولت اختیارات ویژه برای مقابله با بحران‌ها داد.

خبرهای مرتبط