سردار شهید محمد بروجردی که بود و چرا «مسیح کردستان» نامیده می‌شد؟

شرق؛ شهید بروجردی در سال ۱۳۳۳ هجری شمسی در روستای «دره‌گرگ» از توابع شهرستان بروجرد استان لرستان چشم به جهان گشود. در شش‌سالگی پدرش را از دست داد و همراه خانواده به تهران کوچ کرد. آن‌ها در خانه‌ای قدیمی در خیابان مولوی ساکن شدند و محمد کوچک برای کمک به معاش خانواده، هم‌زمان با تحصیل، مشغول کار شد. با ورود به دوره جوانی، مسیر آشنایی او با روحانیت مبارز و اندیشه‌های انقلابی آغاز شد. او تحت تأثیر آموزه‌های اسلام ناب محمدی و رهنمودهای حضرت امام خمینی (ره)، به صف مبارزان علیه رژیم پهلوی پیوست و در کنار دوستانش، «گروه توحیدی صف» را بنیان گذاشت؛ گروهی که به فعالیت‌های فرهنگی، مذهبی، سیاسی و نظامی علیه حکومت پهلوی می‌پرداخت.

پس از فرار از خدمت سربازی و دستگیری در مرز عراق، محمد به تهران بازگردانده شد و دو سال در ارتش خدمت کرد. اما بلافاصله پس از پایان دوره خدمت، دوباره مبارزات خود را از سر گرفت. او در جریان چاپ و پخش گسترده اعلامیه‌های امام خمینی (ره) نقش مؤثری ایفا کرد. در سال ۱۳۵۴ دستگیر و مدتی در زندان ساواک محبوس شد.

محمد بروجردی در ۱۷ سالگی ازدواج کرد که ثمره این ازدواج دو فرزند به نام‌های حسین و سمیه بود. پس از کشتار ۱۹ دی قم، فعالیت‌های نظامی‌اش را آغاز کرد. از اقدامات مهم او در این دوره می‌توان به انفجار رستوران «خوان‌سالار»، حمله به اتوبوس نظامیان آمریکایی در لویزان، خلع‌سلاح پاسگاه‌ها، و تصرف پادگان جمشیدیه اشاره کرد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گروه «توحیدی صف» با شش گروه دیگر ادغام شد و سازمان «مجاهدین انقلاب اسلامی» را شکل دادند. بروجردی در روز بازگشت امام خمینی (۱۲ بهمن ۱۳۵۷) مسئولیت حفاظت از بنیان‌گذار انقلاب را بر عهده داشت و با پوشیدن لباس روحانیت و پنهان‌کردن سلاح زیر عبا، وارد فرودگاه مهرآباد شد.

با تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، محمد بروجردی به‌عنوان یکی از معاونان پادگان ولیعصر (عج) در عملیات‌ها نقش‌آفرینی کرد و سپس فرماندهی عملیات در کردستان را برعهده گرفت. در جریان پاکسازی مناطق غرب کشور، مسئولیت‌های مهمی مانند فرماندهی سپاه منطقه هفت (همدان، کرمانشاه، کردستان و ایلام) و قائم‌مقامی قرارگاه حمزه سیدالشهدا (ع) را عهده‌دار شد.

او بنیان‌گذار «تیپ ویژه شهدا» و ستاد مشترک نیروهای سپاه، ارتش و ژاندارمری در کردستان بود. بارها در درگیری با گروه‌های ضدانقلاب مجروح و حتی اسیر شد اما با پایداری و تلاش یارانش آزاد گردید. در یکی از مأموریت‌ها هلی‌کوپتر حامل او هدف قرار گرفت و سقوط کرد، اما باز هم از مرگ گریخت.

سرانجام در اول خرداد ۱۳۶۲، در مسیر بازدید از محل احداث اردوگاه تیپ شهدا در نزدیکی سه‌راهی مهاباد – نقده، خودروی حامل او بر اثر انفجار مین دچار حادثه شد و محمد بروجردی به شهادت رسید. چهره‌اش هنگام شهادت لبخند بر لب داشت.

مسیح کردستان چند روز قبل از شهادت با برادرش در تهران تماس می‌گیرد و از او می‌خواهد تا خانواده‌اش را به ارومیه بیاورد. در خردادماه سال ۱۳۶۲ تصمیم می‌گیرد تا محلی را برای استقرار تیپ شهدا انتخاب کند. برای دیدن مکانی که در نظر بود، همراه با پنج نفر دیگر از مهاباد به طرف محل جدید حرکت می‌کند. به سه راهی مهاباد- نقده که می‌رسند به بروجردی پیشنهاد می‌کنند تا در همان جا بماند و دیگران برای بازدید محل بروند اما او نمی‌پذیرد. با اصرار زیاد، یک خودرو که بر روی آن مسلسل «دوشکا» کار گذاشته شده بود، در پیشاپیش ماشین آنها حرکت می‌کند و دو نفر از نیروها هم در آن خودرو می‌نشینند. از سه راهی تا محل مورد نظر برای اردوگاه حدود یک کیلومتر جاده خاکی بود. هنگامی که ماشین او به محل می‌رسد در حالی که فاصله‌اش با ماشین دوم، ۵۰ متر بیشتر نبود، صدای انفجار مهیبی به گوش می‌رسد. ماشین از زمین بلند شده و تمامی افراد از آن به بیرون پرتاب می‌شوند. محمد چند متری دورتر ازماشین افتاده بود و هنگام شهادت، هنوز تبسم بر لبانش داشت.

بعد از شهادت محمد بروجردی، مردم شهر سنندج در مراسم پرشکوهی در بزرگداشت آن شهید شرکت کردند.

پیکر او به تهران آورده شد، اما یاد او در کردستان، زنده است.

خبرهای مرتبط