بیماری گوگوش چیست؟!

پسر فائقه آتشین (گوگوش) از ابتلای این خواننده محبوب به «پارکینسون حنجره» سخن گفت؛ اصطلاحی که اگرچه در نگاه اول نگران‌کننده به نظر می‌رسد، اما در منابع پزشکی به عنوان یک بیماری مستقل شناخته نمی‌شود.

به گزارش خبرآنلاین، خبر ابتلای فائقه آتشین، خواننده ایرانی با نام هنری «گوگوش»، به بیماری پارکینسون پیش‌تر توجه رسانه‌ها و علاقه‌مندان را به خود جلب کرده بود. این بار، پسر گوگوش اخیراً در مصاحبه‌ای اعلام کرده که مادرش به «پارکینسون حنجره» مبتلاست؛ اصطلاحی که اگرچه در زبان عامیانه قابل فهم است، اما در منابع پزشکی به عنوان یک بیماری مستقل شناخته نمی‌شود.

وقتی تارهای صوتی هم درگیر پارکینسون می‌شوند

پارکینسون یک بیماری عصبی پیشرونده است که عمدتاً با لرزش، کندی حرکت و سفتی عضلات شناخته می‌شود. اما تأثیرات آن فراتر از حرکات بدن است و می‌تواند عملکرد گفتاری و صوتی فرد را نیز تحت تأثیر قرار دهد. در واقع، بیش از ۹۰ درصد بیماران پارکینسون درجاتی از اختلالات صوتی را تجربه می‌کنند.

این اختلالات شامل موارد زیر می‌شود:

- کاهش وضوح گفتار

- یکنواختی لحن و کاهش تنوع صوتی

- دشواری در کنترل تنفس هنگام صحبت

- خستگی سریع در حین حرف زدن

در منابع علمی، این وضعیت تحت عنوان «Dysphonia in Parkinson’s disease» یا اختلال صوتی در پارکینسون شناخته می‌شود و علت آن، تغییرات ساختاری و عملکردی در عضلات حنجره و تارهای صوتی است. با پیشرفت بیماری، عضلات تارهای صوتی ضعیف و نازک می‌شوند، ارتعاش طبیعی آن‌ها مختل می‌شود و در نتیجه، صدای فرد تغییر می‌کند.

«پارکینسون حنجره»، یک تعبیر عامیانه

پسر گوگوش در مصاحبه‌اش از اصطلاح «پارکینسون حنجره» استفاده کرد تا شاید وضعیت مادرش را توصیف کند. این اصطلاح در منابع پزشکی وجود ندارد و نباید به عنوان یک بیماری مستقل تلقی شود. بلکه اشاره‌ای غیررسمی به تأثیر بیماری پارکینسون بر تارهای صوتی و گفتار است.

در واقع، آنچه گوگوش با آن مواجه است، بخشی از طیف علائم پارکینسون است که به سیستم صوتی و گفتاری بدن مربوط می‌شود. این علائم می‌توانند به‌طور قابل‌توجهی کیفیت زندگی و ارتباطات فرد را تحت تأثیر قرار دهند، به‌ویژه برای هنرمندی که صدایش بخش مهمی از هویت حرفه‌ای‌اش بوده است.

درمان‌های موجود؛ از گفتاردرمانی تا تزریق ژل

در سال‌های اخیر، روش‌های درمانی مختلفی برای بهبود اختلالات صوتی در بیماران پارکینسون توسعه یافته‌اند. یکی از مؤثرترین روش‌ها، «LSVT LOUD» است؛ برنامه‌ای تخصصی در گفتاردرمانی که با تمرکز بر افزایش بلندی و وضوح صدا، به بیماران کمک می‌کند تا کنترل بهتری بر گفتار خود داشته باشند.

همچنین، پژوهش‌هایی در زمینه تزریق ژل به تارهای صوتی برای بهبود ارتعاش و بسته شدن آن‌ها انجام شده است. در یکی از مطالعات دانشگاه کلرادو، تزریق ژل باعث بهبود ۱۶ درصد در بسته شدن تارهای صوتی و افزایش وضوح صدا در بیماران پارکینسون شد.

صدای انسان؛ کلیدی برای تشخیص زودهنگام؟

جالب است بدانید که برخی پژوهشگران معتقدند تغییرات صوتی می‌توانند یکی از اولین نشانه‌های بیماری پارکینسون باشند. در دانشگاه موناش استرالیا، پژوهشی در حال انجام است که با استفاده از سی‌تی‌اسکن، تغییرات صوتی را به‌عنوان ابزار تشخیص زودهنگام بررسی می‌کند. هدف این است که بتوان بیماری را تا ۸ سال زودتر از روش‌های فعلی تشخیص داد.

اگرچه اصطلاح «پارکینسون حنجره» در منابع علمی وجود ندارد، اما آنچه گوگوش با آن مواجه است، بخشی واقعی و مستند از تأثیرات بیماری پارکینسون بر گفتار و صداست. این اختلالات می‌توانند برای هنرمندان و افراد فعال در حوزه ارتباطات بسیار چالش‌برانگیز باشند، اما با روش‌های درمانی نوین، امید به بهبود کیفیت زندگی همچنان وجود دارد.

خبرهای مرتبط