بدرقه ثمینه باغچه‌بان به خانه ابدی

دانش‌آموزان مدرسه ناشنوایان باغچه‌بان بعد از سال‌ها در حیاط این مدرسه گرد هم آمدند

ایسنا: دانش‌آموزان مدرسه ناشنوایان باغچه‌بان بعد از سال‌ها در حیاط این مدرسه گرد هم آمدند تا ثمینه باغچه‌بان را به خانه ابدی‌اش بدرقه کنند.

مراسم تشییع پیکر ثمینه باغچه‌بان، نویسنده کودکان و نوجوانان و پیشکسوت آموزش کودکان ناشنوا، امروز (جمعه، ۲۸ شهریور) با حضور جمعی از دانش‌آموزان سابق مدرسه ناشنوایان باغچه‌بان که ثمینه باغچه‌بان بعد از درگذشت پدرش در سال ۱۳۴۵ مدیریت آن را برعهده داشت، با شعار «درود بر باغچه‌بان» برگزار شد.

پروانه باغچه‌بان، خواهر ثمینه و دیگر فرزند جبار باغچه‌بان، علی ربیعی (مشاور اجتماعی رئیس‌جمهور)، محمدرضا شفیعی کدکنی، نوش‌آفرین انصاری (دبیر شورای کتاب کودک)، احمد مسجدجامعی، داوود کیانیان، علی کاشفی خوانساری، زهرا فرمانی و... و تعداد زیادی از دانش‌آموزان نسل‌های مختلف مدرسه باغچه‌بان از حاضران در این مراسم بودند که پیکر ثمینه باغچه‌بان را به سمت خانه ابدی‌اش در قطعه نام‌آوران بهشت زهرای تهران بدرقه کردند.

علی ربیعی، دستیار اجتماعی رئیس‌جمهور و استاد دانشگاه در سخنانی در این مراسم اظهار کرد: وقتی افرادی در تاریخ یک ملت نه به عنوان یک فرد بلکه به مثابه نهاد عمل می‌کنند و می‌مانند، راه و مسیر آن‌ها روشنایی‌بخش یک سرزمین می‌شود. معتقدم ایران یعنی جبار باغچه‌بان و ایران یعنی ثمینه باغچه‌بان و ایران یعنی هرکسی که به فرهنگ، توانمند کردن دیگران و ساختن جامعه ایران خدمت کرده است. ما همه ایرانی‌ها مدیون خانواده باغچه‌بان هستیم. هدف باغچه‌بان صرفا توانایی‌بخشی به یک میلیون ناشنوا نبود بلکه حرکت‌شان به اندازه کل انسان‌های ایران و حتی انسانیت تأثیر داشته است.

او با ابلاغ پیام تسلیت مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور، اظهار امیدواری کرد: شما راه او را زنده نگه خواهید داشت و راهش ادامه پیدا خواهد کرد. ثمینه باغچه‌بان در کنار بزرگان و افرادی که به بشریت خدمت کردند، روحش جاودانه خواهد بود.

مجید قدمی، رئیس اسبق سازمان آموزش و پرورش استثنایی هم با زبان اشاره با حاضران سخن گفت و یادآور شد: فقط یک نکته بگویم، حضرت علی (ع) می‌فرماید، هرکس که می‌میرد، پرونده‌اش بسته می‌شود، به‌جز آدم‌هایی که در دنیا کارهای خوب کرده‌اند. اگر از خانم باغچه‌بان بپرسند در دنیا چه کردی، با سری بلند خواهد گفت به ناشنوایان کمک کردم، کتاب نوشتم و مدرسه ساختم. حتما جای مرحوم باغچه‌بان در بهشت است.

مژگان فرهبد، معاون آموزشی، پرورشی و تربیت بدنی آموزش و پرورش استثنایی کشور، نیز با زبان اشاره و با بیان اینکه برایم سخت است درباره این ستاره و گوهر درخشان سخن بگویم، گفت: امیدوارم قدردان زحمات این عزیزان و ادامه‌دهندگان راه این عزیزان باشیم و یادشان را زنده نگه داریم. برای ما بزرگ‌ترین هدف، گرامی‌داشتن زحمات و یاد این عزیزان نه به اسم، بلکه به عمل است. به خودمان تسلیت می‌گویم و یرای بازماندگان ایشان، خواهر و دخترشان آرزوی سلامتی دارم.

همچنین فرهبد، رئیس مدرسه باغچه‌بان با خوشامدگویی به ناشنوایان و با زبان آن‌ها اظهار کرد: به خانه خودتان خوش آمدید. قلب ما از رفتن باغچه‌بان شکسته و یادشان در قلب ماست. زمانی که ثمینه خانم رفتند، داوود کیانیان نوشته بود: «ثمینه به سمت خورشید نقاشی‌هایش پر کشید». مطمئن هستم جای ثمیته خانم و آقای (جبار) باغچه‌بان در بهشت است.

دو دانش‌آموزان از سال‌های دور مدرسه باغچه‌بان نیز با زبان اشاره از خاطرات خود گفتند.

عبدالرضا دژن، رئیس اداره آموزش و پرورش استثنایی اداره کل آموزش و پرورش شهرستان‌های استان تهران، هم در سخنانی گفت: امیدوارم خداوند آخر و عاقبت ما را ختم به خیر کند و راه این عزیزان را ادامه دهیم و خدمتگزاری برای جامعه ناشنوایان باشیم.

علیرضا بسیح، دبیرکل فدراسیون ناشنوایان نیز با تسلیت به حاضران و با اشاره به پیام‌های بسیاری که برای درگذشت ثمینه باغچه‌بان دریافت کرده‌اند از قهرمانان ناشنوای قدیمی گفت که از باغچه‌بان و دخترش به خوبی یاد می‌کردند.

همچنین رضا خصالی از مدیران سازمان آموزش و پرورش استثنایی گفت: نه به عنوا نمقام مسئول بلکه به عنوان دانشجوی رشته تاریخ می‌خواهم یک جمله بگویم و آن اینکه ایران چیزی جز سرمایه‌های اجتماعی و اندوخته و داشته‌هایش نیست. باغچه‌بان همیشه زنده است و هنر ماست که این میراث را حفظ کنیم. ایشان و پدرشان عمر و جان و مال‌شان را برای مدرسه گذاشتند و آیا عرضه این را داریم که این میراث را حفظ کنیم؟

یکی از آموزگاران مدرسه با غچه‌بان نیز گفت: خوشحالم خدمتگزاری برای جامعه ناشنوایان بودم و خاطرات بسیار زیبایی از اینجا دارم و همه ما از آموزش جامع خاندان باغچه‌بان و بخصوص ثمینه باغچه‌بان و خواهرش به یادگار داریم. برای روح‌شان آرامش طلب می‌کنم و امیدوارم جامعه جهانی ناشنوایان و جامعه ناشنوایان ایران، قدر این بزرگان را که بی‌بدیل و بدون تکرار هستند بدانند.

پروانه باغچه‌بان، خواهر ثمینه باغچه‌بان و فرزند جبار باغچه‌بان نیز با زبان اشاره و با بیان اینکه این‌جا برای وداع و خداحافظی آمده‌ایم گفت: توانایی من این اجازه را نمی‌دهد که به دل‌خواه صحبت کنم و برای شما تعریف کنم این کار از پدر من آغاز شد و چطور ادامه پیدا کرد. قرار نبود این‌طور شود، قرار بود ثمینه باشد، خوشحالم که بچه‌های‌مان را می‌بینم، از خدا می‌خواهم ثمینه آگاه باشد و بفهمد و بییند که بچه‌های ما این‌جا هستند. خدا به شما سلامتی بدهد تا آموزشگاه باغچه‌بان مثل قدیم جلو برود.

او افزود: پدرم وصیت کرده بود بعد از مرگ در آموزشگاه باشد اما نمی‌شد. اینجا مدرسه ناشنوایان است اما پدرم می‌گفت مدرسه من صرفا برای ناشنوایان نیست، برای همه است. شما یاد دارید، آن زمان تعداد ناشنوایان زیاد بودند و الان اوضاع عوض شده و امیدوارم مدرسه را نگه دارید.

ثمینه باغچه‌بان که ۲۶ شهریور از دنیا رفت، متولد ۴ فروردینِ ۱۳۰۶ در کودکستان «باغچه اطفال» تبریز، نویسندهٔ کودکان و نوجوانان و بنیان‌گذار مؤسسه‌های آموزشی و فرهنگی برای کودکان کم‌شنوا و ناشنوا بود. دو کتاب از او با عنوان‌های «پل چوبی» و «نوروزها و بادبادک‌ها» از کتاب‌های برگزیدهٔ شورای کتاب کودک است.

از دیگر آثار او نیز کتاب‌های «جم جمک برگ خزون»، «آفتاب مهتاب چه رنگه» و «روشنگر تاریکی‌ها» (دربارهٔ پدرش جبار باغچه‌بان) است. همچنین ارائه ترانه فولکلوریک «دویدم و دویدم» در قالب کتاب و تهیه ویدئو آن به زبان اشاره، و برگردان فارسی کتاب «پیمان جهانی» و تهیه ویدئویی به زبان اشاره از جمله دیگر کارهای اوست.

خبرهای مرتبط