حمید ابوطالبی: در منطقه همه در حال رایزنی درباره تحولات پیش رو هستند اما عراقچی بی‌دغدغه، در مراسم بزرگداشت پیشکسوت فوتبال حاضر می‌شود!

حمید ابوطالبی دیپلمات پیشکسوت و معاون سیاسی دفتر رئیس‌جمهور در دوره روحانی در یادداشتی در حساب کاربری توئیتر خود با عنوان «دیپلماسی در سکوت و ناکارآمدی؛ سرگرمی جای سرنوشت ملی» نوشت:

‏امروز هفتم اکتبر است؛‏ روزی که دوسال پیش، جهان از خواب آرام خود پرید و خاورمیانه دوباره به آتش کشیده شد، روزی که پس از دو سال، دوباره در حال نوشتن سرنوشت منطقه هستند، اما در تهران، اکنون همه‌چیز آرام است؛ بیانیه‌ها تکرار می‌شوند، و محکوم کردن‌ها ادامه دارد ‏و در اتاق‌های سرد دیپلماسی نیز تنها صدای سکوت شنیده می‌شود.

‏ به‌زودی هجدهم اکتبر نیز فرا خواهد رسید؛‏ روزی که برجام، آن آخرین نشانه‌ی دیپلماسی، رسماً به تاریخ می‌پیوندد،‏ روزی که با آن شاید مفهوم «گفت‌وگو» نیز در این سرزمین دفن شود ‏و عجیب ماهی است، ماه اکتبر. 

‏زمان می‌گذرد، تقویم تاریخ ورق می‌خورد، ‏سخنگوی وزارت خارجه با آرامش می‌گوید: «در این مرحله برنامه‌ای برای مذاکره با آمریکا نداریم، در حال حاضر هیچ بازرسی از سوی آژانس در ایران نیست؛ تفاهم قاهره دیگر کارایی ندارد و قابل اجرا نیست؛ فعلاً برنامه‌ای برای مذاکره با اروپا نداریم».

مدتی است که منطقه هم در تب‌وتاب شکل دادن آینده‌ای تازه است؛‏ همه در تماس، رایزنی و گفت‌وگو هستند و دولت‌ها در پی بازتعریف نظم آینده و نقش‌آفرینی در امنیت خود و منطقه‌اند. ملت‌های غربی نیز به خیابان‌ها آمده‌اند تا در تعیین سرنوشت فلسطین نقش بیافرینند ‏و همه چیز در زیر پوست دیپلماسی در تحول است.

ایران کجای این جهانِ در تب و تاب ایستاده است؟ ‏وقتی وزارت خارجه، در تهران، تنها طی بیانیه‌ای اعلام می‌کند: «هرگونه تصمیم‌گیری درباره طرح صلح ترامپ در صلاحیت مردم و مقاومت فلسطین است!» ‏و در همین حال، ترامپ با اعتماد به نفس می‌گوید که «نشانه‌های قوی» از تمایل ایران به توافق غزه دارد؛ نشانه‌هایی که البته هیچ تعهد رسمی یا اطمینان کامل نیستند، هیچ بهره‌ای جز سکوت برای ما ندارند، و تنها می‌توانند طنزی تلخ برای چشم‌انداز دیپلماسی ما باشند.

‏در گوشه‌ای دیگر، پرونده کرسنت در ایران همچنان در جریان است ‏اما این شرکت نه‌تنها ساختمان وزارت نفت ایران در لندن را مصادره کرده، بلکه میلیاردها دلار از منابع شرکت ملی نفت را نیز به تاراج برده است.
‏

هیچ‌کس نمی‌پرسد، چرا؟  ‏هیچ‌کس غم سرنوشت این مردم و اموال‌شان را نمی‌خورد.

‏در وزارت خارجه هم هیچ چیز تکان نمی‌خورد؛ و وزیرش آسوده و بی‌دغدغه، در مراسم بزرگداشت پیشکسوت تیم فوتبال حاضر می‌شود تا دینِ خود را بپردازد. «سرگرمی جای سرنوشت». ‏چراکه سیاست خارجی این روزها، نه پشت میز دیپلماسی، که در سالن فوتبال برگزار می‌شود ‏و در این میان، به‌جای پیگیری حقوق ملت، تنها ترانه‌ای از دور، از عالم فوتبال شنیده می‌شود: «تنهام گذاشتی رفتی،…»

‏عجب دولتی است این دولت.