اعتراض نهضت آزادی به نوبل صلح ماچادو

نهضت آزادی ایران ضمن اعتراض به اعطای جایزه صلح نوبل به فردی با سوابق خانم ماچادو، اعلام کرد:«با نظریه «دستیابی به صلح از طریق جنگ» مخالف است و یادآوری می‌کند که از طریق جنگ و مداخله نظامی نمی‌توان به صلح، ثبات و دموکراسی پایدار دست پیدا کرد.

به گزارش هم میهن: نهضت آزادی ایران در بیانیه‌ای نسبت به اعطای جایزه صلح نوبل به سیاستمدار ونزوئلایی خانم ماچادو اعتراض کرد. در بخش‌هایی از این بیانیه آمده است: «در غیاب حقوق بشر، «سیاست» به مجموعه‌ای از آموزه‌های بی‌رحمانه، غیراخلاقی، مخرب و ستیزه‌جویانه تنزل می‌یابد که ضرورت اصل همکاری نیروهای اجتماعی را نادیده می‌گیرد و جایی برای رستگاری مادی، سلامت روانی و رشد معنوی اکثریت مردم باقی نمی‌گذارد. به عبارت دیگر، «حقوق بشر» از ظرفیت عظیمی برای انسانی کردن «سیاست» و نیل به خیر عمومی، توسعه متوازن و پایدار و بهبودبخشی به عملکرد نظام حکمرانی برخوردار است.»

در بخش دیگری از این بیانیه تصریح شد: «در موارد بسیاری مشاهده شده است که برخی قدرت‌های جهانیِ داعیه‌دار دموکراسی و حقوق بشر و حتی معدودی از فعالان حقوق بشری یا نهادهای بین‌المللی مرتبط با این امر نیز از جمله عوامل اصلی انکار ارزش‌های انسانی به شمار می‌روند که رسالت بنیادین حقوق بشر در راستای دستیابی به صلح پایدار، مقابله با نسل‌کشی و مهار خشونت‌های سازمان‌یافته ملی و بین‌المللی را نادیده گرفته و از موازین حرفه‌ای و اخلاقی حقوق بشری عدول می‌کنند.»

این نهضت تاکید کرد: «نهضت آزادی ایران صرف‌نظر از اعلام صریح مخالفت با حکومت خودکامه، فاسد و ناکارآمد مادورو در ونزوئلا و بر اساس باور عمیق به تحولات درون‌زا و عاری از مداخلات بیگانگان در فرآیند گذار به دموکراسی و توسعه متوازن و پایدار در سراسر جهان، انتخاب خانم ماریا کورینا ماچادو به عنوان برنده جایزه نوبل صلح 2025 را مغایر با ارزش‌های دموکراتیک و الزامات حقوق بشری می‌داند.»

نهضت آزادی ایران در ادامه یادآوری کرد: «اعطای جایزه صلح نوبل به فردی که طرفدار نظریه «نیل به صلح از طریق جنگ» و مداخله نظامی و اقتصادی دولت آمریکاست، جایزه خود را به فردی در تراز ترامپ اهدا می‌کند و سابقه حمایت از دولت راست‌گرای اسرائیل و بی‌تفاوتی و بلکه حمایت و ابراز دوستی با نتانیاهو دارد که بنا بر رای صریح دیوان بین‌المللی کیفری (ICC) به نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت محکوم شده است، موجب وهن جایگاه حقوق بشر در جهان و در راستای تقویت جنگ‌افروزی و گسترش خشونت سازمان‌یافته است و برخلاف سوابق نسبتاً قابل دفاع کمیته صلح نوبل در اعطای این جایزه به الگوهای خشونت‌پرهیزی و شخصیت‌هایی مانند نلسون ماندلا، مارتین لوترکینگ و آلبرت شوایتزر ارزیابی می‌شود.»

نهضت آزادی ایران همچنین هشدار داد:«چنان‌چه «حقوق بشر» و نهادهای مرتبط با آن از وظایف و مسئولیت‌های خویش باز ‌مانَد و از معنا تهی ‌شود، فرصت‌طلبی، رادیکالیسم و فریبکاری مجال بروز بیشتری پیدا می‌کنند و در نهایت، درونی‌ترین و پویاترین وجوه عاملان تغییر که وظیفه دارند تا برون‌رفتی از انسداد و بدبختی و گمراهی پدیدار سازند، مسخ شده و کارایی و اعتبار خویش را از دست می‌دهند و چنین است که ایستایی و انفعال و رکود، بر سیاست و اقتصاد و فرهنگ چیره می‌شود.»

در بخش دیگری از این بیانیه تاکید شد:«عدول فعالان عرصه حقوق بشر از اخلاق و اصول حرفه‌ای و خشونت‌پرهیزی، پیامدهایی به مراتب مهلک‌تر از سایر صورت‌بندی‌های فرصت‌طلبانه پیشین دارد. این روند، فرهنگ عمومی را متزلزل می‌سازد، جامعه را در عزلت و تفرقه و خفت وا می‌نهد، تقویت فرآیند «انسانی شدنِ سیاست» را به تعویق می‌اندازد و یا حتی بلاموضوع می‌کند، تتمه اخلاق و امید و اعتماد مردم را بر باد می‌دهد و در یک کلام، تیر خلاص به مرجعیت‌های انسانی و سرمایه‌‌های اجتماعی می‌زند.»

نهضت آزادی ایران ضمن اعتراض به اعطای جایزه صلح نوبل به فردی با سوابق خانم ماچادو، اعلام کرد:«با نظریه «دستیابی به صلح از طریق جنگ» مخالف است و یادآوری می‌کند که از طریق جنگ و مداخله نظامی نمی‌توان به صلح، ثبات و دموکراسی پایدار دست پیدا کرد.

«حقوق بشر ِسیاسی‌شده» و آلوده به دروغ و نفاق و دیگر خصلت‌های غیراخلاقی، ضمن آن که در معرض سوءاستفاده‌های سیاسی و گسترده‌تر شدن امکان و احتمال نفوذ سیاستمداران قدرت‌مدار و اربابان ثروت و قدرت قرار دارد، هیچ کمکی به ارتقای شاخص‌های عدالت اجتماعی و عمومی کردن مطالبات ناظر بر کرامت انسانی و تحقق حقوق اساسی و حاکمیت ملت نمی‌کند و بلکه موجبات افزایش فزاینده روند جنگ‌طلبی، گسترش فضای امنیتی، رادیکالیزه شدن سیاست، بلاموضوع شدن شیوه‌های اصلاح‌طلبانه و منتفی ساختن هرگونه امکان مفاهمه را فراهم می‌کند و با از میان بردن امکان تحقق آزادی‌های اساسی و گفت‌وگو میان حکومت و نهادهای جامعه مدنی، به انباشت صعودی ابربحران‌های ساختاری و تنزل ظرفیت‌های توسعه متوازن و پایدار می‌انجامد.»